Żona więźnia Maggie Brookes Książka

Izabela, młoda Czeszka, wzdychająca i smętnie spoglądająca w siną dal, została na gospodarstwie tylko z matką i młodszym bratem. Niemcom przykazano dbać o rolników, więc jeden z miejscowych kapitanów zaczął przyprowadzać angielskich jeńców do pomocy, a wśród nich był on... Bill King! Uśmiechnięty, żartujący sobie ze wszystkiego przystojniacha. A nie! Ups, przepraszam. Był wychudzony i okazjonalnie smutny, w końcu był więźniem, a trwała wojna.Dziwny opis? Bo dziwnie się czułam czytając tę książkę. "Żona więźnia" to w moich oczach romans, który na siłę oprawiono w historyczną ramkę. Wiem, że autorka wielokrotnie podkreślała, że to się zdarzyło naprawdę, a źródła historyczne poznała tak dogłębnie, że ma je w małym palcu, ale podała to w taki sposób, że jakoś ciężko mi było w to uwierzyć. Pierwsze skrzypce gra tu uczucie pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy nie mogą po prostu być razem, więc ich związek co rusz wystawiany jest na wiele prób. Moja ocena na pewno byłaby wyższa, gdyby mnie ten wątek romantyczny za sobą pociągnął, gdybym czuła te same emocje, które przeżywali bohaterowie. Wtedy na wszystko inne można przymknąć oko, ale no nie. Nie przekonał mnie. To wszystko zdarzyło się za szybko.Może były takie miejsca, gdzie więźniów spuszczano z oczu, więc uciec nie było trudno, a wszyscy esesmani byli po prostu głupi, nie wiem. Może dla niektórych jeńców samowolne wyjście do dentysty, posiadanie zapasowych spodni albo paczki prezerwatyw to nie było nic niezwykłego, też nie wiem. Jednak mając w tyle głowy wspomnienia z muzeów i wycieczek do Oświęcimia, ciężko mi tę książkę potraktować poważnie. Podczas lektury miałam wrażenie, że bohaterowie "bawią się w wojnę", żeby było ciekawiej. Taką naiwność czułam na każdej stronie. Nie mam dużego doświadczenia z innymi powieściami tego typu, ale jeśli to się wpisuje w konwencję, to chyba nie chcę czytać innych.Sama książka jest przepięknie wydana i wierzę, że niejednego czytelnika chwyci za serce, ze mną się niestety nie udało. Polecam ocenić samemu.

Jak dużo bylibyście w stanie wytrzymać dla prawdziwej miłości?Świat zajęty wojną, w którym na każdym kroku może grozić bezpieczeństwo, a zbyt pewne spojrzenie w stronę Niemca może oznaczać śmierć. Codzienna walka o przetrwanie, brak jedzenia i modlitwy kierowane do Boga o bezpieczeństwo najbliższych przebywających na froncie. Czy w tym świecie znajdzie się miejsce na uczucia?Maggie Brookes stworzyła poruszającą historię miłości, historię będącą świadectwem drugiej wojny światowej.Izabella to młodziutka Czeszka, która odczuła wojnę na własnej skórze. Wraz z mamą zostaje pozostawiona sama sobie, gdy z rozpoczęciem wojny jej ojciec i starszy brat wstępują do partyzantki. Nadmiar obowiązków związanych z życiem na wsi wydaje się przytłaczający. Z dnia na dzień w jej życiu pojawia się Bill, który wraz z innymi jeńcami został skierowany do pomocy przy ich gospodarstwie. Niewinne spojrzenia, coraz częściej wymieniane uśmiechy i spotkania pod osłoną nocy sprawiają że młodzi choć na chwilę mogą zapomnieć o sytuacji w której się znaleźli i zatracić się w sobie. Szybko podjęta decyzja o ślubie i wizja wspólnej ucieczki to nadzieja na lepsze jutro. Dla własnego bezpieczeństwa Izabella przyjmuje nową osobowość - goli głowę, przywdziewa ubrania brata i zaczyna posługiwać się męskim imieniem i nazwiskiem. Niestety los nie jest dla nich łaskawy - po dziesięciu dniach wędrówki zostają złapani przez Niemców i przewiezieni do niemieckiego męskiego obozu w Lamsdorf.Od teraz od jej milczenia i ukrywania płci zależy życie nie tylko jej, lecz także jej męża i pozostałych jeńców.Przed Wami wspaniała historia o miłości która chce być niewinna. O szczęściu po które chce się sięgnąć mimo trudów i dramatycznej sytuacji, a także tęsknocie za normalnością w której to uczucie miałoby szansę kwitnąć w innych okolicznościach, przechadzając się po gwarnych ulicach trzymając za rękę, w kinie, na niewinnych piknikach, w świecie w którym nie grozi niebezpieczeństwo.To także historia o ciężarze sekretu, i dobrych ludziach, bezinteresownych mężczyznach poznanych w obozie, którzy tego sekretu byli w stanie dochować i strzec tajemnicy Izabelli oraz jej samej.Uwielbiam gdy między niepozornymi zdaniami można dostrzec ważne tematy zaklęte na stronach książki - i tak było tym razem. Co sprawia że jesteśmy kobietami i czujemy się kobieco?Oprócz wojny, dziewczyna doświadcza osobistej tragedii - według niej jej kobiecość została pogrzebana. Bohaterka jest postawiona w trudnej dla niej sytuacji. Jest świeżo po ślubie, jednak nie może czuć się najpiękniejszą kobietą. Nie ma włosów, z czasem traci na wadze przez ciężką pracę, jej biust zostaje uwięziony w gorsecie który ma za zadanie go spłaszczyć, by jak najbardziej przypominał męski tors. W jednej ze scen w książce mężczyźni podziwiają obraz kobiet w negliżu, z pełnymi kształtami, obfitym biustem i gęstymi lśniącymi włosami, czyli tymi atutami, których najbardziej brakuje Izabelli będąc przy swoim mężu.W tym wszystkim Bill przekonuje ją o swojej miłości, która jest prosto z serca.Podczas lektury elektryzowała mnie myśl o Lamsdorfie, czyli obecnych Łambinowicach, które są rzut kamieniem od mojego miasta, że to wszystko wydarzyło się właśnie tam. Ta odległość sprawiła że historia stała się jeszcze bardziej namacalna i wciąż żywa.Historia Billa i Izabelli jest jedną z wielu, które mogły się wydarzyć i najpewniej się wydarzyły.Jedno jest pewne - dla prawdziwej miłości nie ma ograniczeń. Ta pozycja zdecydowanie długo zostanie w mojej pamięci, polecam każdemu.

Jak dużo bylibyście w stanie wytrzymać dla prawdziwej miłości?Świat zajęty wojną, w którym na każdym kroku może grozić bezpieczeństwo, a zbyt pewne spojrzenie w stronę Niemca może oznaczać śmierć. Codzienna walka o przetrwanie, brak jedzenia i modlitwy kierowane do Boga o bezpieczeństwo najbliższych przebywających na froncie. Czy w tym świecie znajdzie się miejsce na uczucia?Maggie Brookes stworzyła poruszającą historię miłości, historię będącą świadectwem drugiej wojny światowej.Izabella to młodziutka Czeszka, która odczuła wojnę na własnej skórze. Wraz z mamą zostaje pozostawiona sama sobie, gdy z rozpoczęciem wojny jej ojciec i starszy brat wstępują do partyzantki. Nadmiar obowiązków związanych z życiem na wsi wydaje się przytłaczający. Z dnia na dzień w jej życiu pojawia się Bill, który wraz z innymi jeńcami został skierowany do pomocy przy ich gospodarstwie. Niewinne spojrzenia, coraz częściej wymieniane uśmiechy i spotkania pod osłoną nocy sprawiają że młodzi choć na chwilę mogą zapomnieć o sytuacji w której się znaleźli i zatracić się w sobie. Szybko podjęta decyzja o ślubie i wizja wspólnej ucieczki to nadzieja na lepsze jutro. Dla własnego bezpieczeństwa Izabella przyjmuje nową osobowość - goli głowę, przywdziewa ubrania brata i zaczyna posługiwać się męskim imieniem i nazwiskiem. Niestety los nie jest dla nich łaskawy - po dziesięciu dniach wędrówki zostają złapani przez Niemców i przewiezieni do niemieckiego męskiego obozu w Lamsdorf.Od teraz od jej milczenia i ukrywania płci zależy życie nie tylko jej, lecz także jej męża i pozostałych jeńców.Przed Wami wspaniała historia o miłości która chce być niewinna. O szczęściu po które chce się sięgnąć mimo trudów i dramatycznej sytuacji, a także tęsknocie za normalnością w której to uczucie miałoby szansę kwitnąć w innych okolicznościach, przechadzając się po gwarnych ulicach trzymając za rękę, w kinie, na niewinnych piknikach, w świecie w którym nie grozi niebezpieczeństwo.To także historia o ciężarze sekretu, i dobrych ludziach, bezinteresownych mężczyznach poznanych w obozie, którzy tego sekretu byli w stanie dochować i strzec tajemnicy Izabelli oraz jej samej.Uwielbiam gdy między niepozornymi zdaniami można dostrzec ważne tematy zaklęte na stronach książki - i tak było tym razem. Co sprawia że jesteśmy kobietami i czujemy się kobieco?Oprócz wojny, dziewczyna doświadcza osobistej tragedii - według niej jej kobiecość została pogrzebana. Bohaterka jest postawiona w trudnej dla niej sytuacji. Jest świeżo po ślubie, jednak nie może czuć się najpiękniejszą kobietą. Nie ma włosów, z czasem traci na wadze przez ciężką pracę, jej biust zostaje uwięziony w gorsecie który ma za zadanie go spłaszczyć, by jak najbardziej przypominał męski tors. W jednej ze scen w książce mężczyźni podziwiają obraz kobiet w negliżu, z pełnymi kształtami, obfitym biustem i gęstymi lśniącymi włosami, czyli tymi atutami, których najbardziej brakuje Izabelli będąc przy swoim mężu.W tym wszystkim Bill przekonuje ją o swojej miłości, która jest prosto z serca.Podczas lektury elektryzowała mnie myśl o Lamsdorfie, czyli obecnych Łambinowicach, które są rzut kamieniem od mojego miasta, że to wszystko wydarzyło się właśnie tam. Ta odległość sprawiła że historia stała się jeszcze bardziej namacalna i wciąż żywa.Historia Billa i Izabelli jest jedną z wielu, które mogły się wydarzyć i najpewniej się wydarzyły.Jedno jest pewne - dla prawdziwej miłości nie ma ograniczeń. Ta pozycja zdecydowanie długo zostanie w mojej pamięci, polecam każdemu.

Izabela, młoda Czeszka, wzdychająca i smętnie spoglądająca w siną dal, została na gospodarstwie tylko z matką i młodszym bratem. Niemcom przykazano dbać o rolników, więc jeden z miejscowych kapitanów zaczął przyprowadzać angielskich jeńców do pomocy, a wśród nich był on... Bill King! Uśmiechnięty, żartujący sobie ze wszystkiego przystojniacha. A nie! Ups, przepraszam. Był wychudzony i okazjonalnie smutny, w końcu był więźniem, a trwała wojna.Dziwny opis? Bo dziwnie się czułam czytając tę książkę. "Żona więźnia" to w moich oczach romans, który na siłę oprawiono w historyczną ramkę. Wiem, że autorka wielokrotnie podkreślała, że to się zdarzyło naprawdę, a źródła historyczne poznała tak dogłębnie, że ma je w małym palcu, ale podała to w taki sposób, że jakoś ciężko mi było w to uwierzyć. Pierwsze skrzypce gra tu uczucie pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy nie mogą po prostu być razem, więc ich związek co rusz wystawiany jest na wiele prób. Moja ocena na pewno byłaby wyższa, gdyby mnie ten wątek romantyczny za sobą pociągnął, gdybym czuła te same emocje, które przeżywali bohaterowie. Wtedy na wszystko inne można przymknąć oko, ale no nie. Nie przekonał mnie. To wszystko zdarzyło się za szybko.Może były takie miejsca, gdzie więźniów spuszczano z oczu, więc uciec nie było trudno, a wszyscy esesmani byli po prostu głupi, nie wiem. Może dla niektórych jeńców samowolne wyjście do dentysty, posiadanie zapasowych spodni albo paczki prezerwatyw to nie było nic niezwykłego, też nie wiem. Jednak mając w tyle głowy wspomnienia z muzeów i wycieczek do Oświęcimia, ciężko mi tę książkę potraktować poważnie. Podczas lektury miałam wrażenie, że bohaterowie "bawią się w wojnę", żeby było ciekawiej. Taką naiwność czułam na każdej stronie. Nie mam dużego doświadczenia z innymi powieściami tego typu, ale jeśli to się wpisuje w konwencję, to chyba nie chcę czytać innych.Sama książka jest przepięknie wydana i wierzę, że niejednego czytelnika chwyci za serce, ze mną się niestety nie udało. Polecam ocenić samemu.