Szczerze przyznam, że nie trzeba być wielbicielem baletu, by czerpać przyjemność z czytania tej książki, nie ma tu nadmiaru specjalistycznego słownictwa związanego z techniką tańca, najważniejsze są perypetie dzieci, ich emocje, relacje, doświadczenia.
Na końcu zamieszczono ciekawostki - o przygotowaniu kostiumów dla Opery Paryskiej, o balecie "Paqiuta".
Baletnice. Mała buntowniczka przeznaczona jest dla dzieci wieku 6-8 lat, ale także nieco młodsi i trochę starsi też z niej skorzystają.
Książki Elisabeth Barféty w nienachalny sposób niosą ważne przesłanie, a co równie istotne - są bardzo przyjemne w odbiorze.
Ze względu na dużą czcionkę, idealnie nadają się do samodzielnego czytania dla dzieci, które dopiero szlifują tę umiejętność. Pierwsza linijka każdego rozdziału wydrukowana jest czcionka imitującą ręczne, wzorcowe pismo pierwszoklasisty.
Ilustracje Magalie Foutrier, rysowane proste kreską, kojarzą się z klasyką francuskiej literatury dla dzieci ( np. Mikołajek, Madelaine) i stanowią miły akcent opowieści.
Seria utrzymana jest w pastelowych kolorach, wydana w twardej oprawie, ze złoconymi literami. Będzie dodatkowo ozdobą biblioteczki.

Mam nadzieję, że ta seria łącząca przyjemne z pożytecznym przyjmie się na polskim rynku i stopniowo poznamy wszystkie perypetie uczniów szkoły baletowej w Paryżu.

Książka ma 160 stron. Swoją premierę miała dnia 02.08.2021 roku. Jest to czwarty tom cyklu Baletnice.

Podobnie ja w poprzednich częściach, także w tej autorka pokazuje jak radzić sobie z emocjami.

Czy wiesz, jak się zachować, aby nie ranić innych, ale jednocześnie dalej pozostać sobą i nie zranić siebie ?

Główną bohaterką tego tomu jest dziewięcioletnia Zoya. Pochodzi ona z Korsyki i jest niezwykle utalentowana.

Książka jest pięknie wydana i bardzo przyjemnie się ją czyta.

Bardzo dziękuję za ten egzemplarz do recenzji Wydawnictwo Znak Emotikon <3
www.facebook.com/zaczytanaeliza/photos/a.1656801191286441/2717427648557118/

Ten gryzący sweter otula nas szczelnie z niemal każdej strony, zmusza nas do bycia szarym, przykładnym i miłym. Sprawia to czasami, że dziecko nie mogąc odnaleźć się w świecie z tak wysokimi murami, gubi się, nie radzi sobie, czasami się buntuje.

Zoya nie potrafi i nie chce być wzorową uczennicą z elitarnej paryskiej szkoły baletowej. Właśnie- elitarnej- czy jest więc w niej miejsce dla nieposkromionego rudzielca? Zoya to dusza towarzystwa, osoba nieustannie żartująca, wymyślająca coraz to nowe szalone pomysły nie myśląc o konsekwencjach. Dziewczyna nie zastanawia się nad skutkami swojego zachowania nawet wtedy, kiedy szansa spełnienia jej ogromnego marzenia jest na wyciągnięcie point... A przyjaciele przestrzegają ją przed zbliżającą się granicą, której przekroczenie może być dla rudowłosej dziewczyny dotkliwe.

Kiedy Zoi zdaje się, że wszyscy są przeciwko niej, nawet przyjaciele, którym zaczęło przeszkadzać jej buntownicze (czasami nawet błazeńskie) zachowanie, rodzi się w niej złość, z którą nie potrafi sobie poradzić i finalnie tak też się staje. Co z występem w Operze Garniera? Co z jej dalszym losem w Szkole Tańca Opery Paryskiej? I w końcu, co z jej paczką przyjaciół?

To książka o przyjaźni, o empatii, a także o podążaniu za marzeniami. Dopiero na końcu jest to dla mnie książka o balecie, wokół niego wszystko w tej książce oscyluje, wokół życia w szkole baletowej. Zaś przede wszystkim to książka o odwadze bycia sobą, tak jak zaznaczyłam na wstępie, ale także o poczuciu odpowiedzialności za swoje zachowanie, o przewidywaniu jego konsekwencji, w końcu o takim złotym środku. Czymś pomiędzy byciem stłamszonym a przekraczaniem granic, również granic innych osób. Ten środek to dla mnie dbanie o siebie jako jednostkę, pamiętając o tym, że jest się członkiem społeczeństwa, także poprzez poprzez dostrzeganie innych, empatię. Zatem choć ta historia rozgrywa się w paryskiej szkole baletowej przystaje do problemów dzieci w polskiej rzeczywistości, w polskiej szkole i codzienności.

Oprócz waloru edukacyjnego, jaki niezaprzeczalnie ta książka posiada, zwróciłam również uwagę na dużą czcionkę, która sprawia, iż lekturę dobrze będzie się czytało młodym czytelnikom. Całości dopełniają piękne czarno-białe ilustracje, czasem minimalistyczne acz pełne finezji.

Recenzja na profilu IG _ksiazkowanie_

Szczerze przyznam, że nie trzeba być wielbicielem baletu, by czerpać przyjemność z czytania tej książki, nie ma tu nadmiaru specjalistycznego słownictwa związanego z techniką tańca, najważniejsze są perypetie dzieci, ich emocje, relacje, doświadczenia.
Na końcu zamieszczono ciekawostki - o przygotowaniu kostiumów dla Opery Paryskiej, o balecie "Paqiuta".
Baletnice. Mała buntowniczka przeznaczona jest dla dzieci wieku 6-8 lat, ale także nieco młodsi i trochę starsi też z niej skorzystają.
Książki Elisabeth Barféty w nienachalny sposób niosą ważne przesłanie, a co równie istotne - są bardzo przyjemne w odbiorze.
Ze względu na dużą czcionkę, idealnie nadają się do samodzielnego czytania dla dzieci, które dopiero szlifują tę umiejętność. Pierwsza linijka każdego rozdziału wydrukowana jest czcionka imitującą ręczne, wzorcowe pismo pierwszoklasisty.
Ilustracje Magalie Foutrier, rysowane proste kreską, kojarzą się z klasyką francuskiej literatury dla dzieci ( np. Mikołajek, Madelaine) i stanowią miły akcent opowieści.
Seria utrzymana jest w pastelowych kolorach, wydana w twardej oprawie, ze złoconymi literami. Będzie dodatkowo ozdobą biblioteczki.

Mam nadzieję, że ta seria łącząca przyjemne z pożytecznym przyjmie się na polskim rynku i stopniowo poznamy wszystkie perypetie uczniów szkoły baletowej w Paryżu.

„Baletnice. Mała buntowniczka" wzbudziła we mnie niemałe emocje. Dlaczego? Gdyż losy głównej bohaterki były mi bardzo bliskie. Każdy, kto choć raz wpędził kolegów w tarapaty niewinnym żartem, lub stał się ofiarą takiego małego psotnika, wie, że takiej sytuacji towarzyszy zawsze ogrom uczuć, od złości, poczucia niesprawiedliwości, bo żal, smutek i rozczarowanie. Młodzi ludzie stają wtedy przed jednym z ważniejszych pytań. Co zrobić? Umiejętność sięgnięcia do swojej odwagi cywilnej jest nie do przecenienia i cieszę się, że autorka wykorzystała właśnie postać uroczej i niepokornej Zoi, by poruszyć ten ważny temat. W końcu nierzadko nawet te niewinne żarty mogą doprowadzić do eskalacji emocji i przykrych konsekwencji.

Jak każda powieść z tego cyklu o młodych tancerzach, tak i „Mała buntowniczka" jest lekturą przyjemną i lekką, niepozbawioną dużych emocji i dynamiki w akcji. Jak zawsze nie zabraknie tu tanecznych wyzwań i cudnych ilustracji, na których baletowe kadry cieszą oko. To połączenie ciekawej, wartościowej treści, pomagającej poznać życie młodych adeptów Szkoły Tańca Opery Paryskiej oraz subtelnej i uroczej warstwy graficznej sprawiają, że z dużą radością sięgamy po kolejne tomy i cieszę się, że tak wiele jeszcze przed nami. Gorąco polecam, nie tylko fanom baletu :)

Ten gryzący sweter otula nas szczelnie z niemal każdej strony, zmusza nas do bycia szarym, przykładnym i miłym. Sprawia to czasami, że dziecko nie mogąc odnaleźć się w świecie z tak wysokimi murami, gubi się, nie radzi sobie, czasami się buntuje.

Zoya nie potrafi i nie chce być wzorową uczennicą z elitarnej paryskiej szkoły baletowej. Właśnie- elitarnej- czy jest więc w niej miejsce dla nieposkromionego rudzielca? Zoya to dusza towarzystwa, osoba nieustannie żartująca, wymyślająca coraz to nowe szalone pomysły nie myśląc o konsekwencjach. Dziewczyna nie zastanawia się nad skutkami swojego zachowania nawet wtedy, kiedy szansa spełnienia jej ogromnego marzenia jest na wyciągnięcie point... A przyjaciele przestrzegają ją przed zbliżającą się granicą, której przekroczenie może być dla rudowłosej dziewczyny dotkliwe.

Kiedy Zoi zdaje się, że wszyscy są przeciwko niej, nawet przyjaciele, którym zaczęło przeszkadzać jej buntownicze (czasami nawet błazeńskie) zachowanie, rodzi się w niej złość, z którą nie potrafi sobie poradzić i finalnie tak też się staje. Co z występem w Operze Garniera? Co z jej dalszym losem w Szkole Tańca Opery Paryskiej? I w końcu, co z jej paczką przyjaciół?

To książka o przyjaźni, o empatii, a także o podążaniu za marzeniami. Dopiero na końcu jest to dla mnie książka o balecie, wokół niego wszystko w tej książce oscyluje, wokół życia w szkole baletowej. Zaś przede wszystkim to książka o odwadze bycia sobą, tak jak zaznaczyłam na wstępie, ale także o poczuciu odpowiedzialności za swoje zachowanie, o przewidywaniu jego konsekwencji, w końcu o takim złotym środku. Czymś pomiędzy byciem stłamszonym a przekraczaniem granic, również granic innych osób. Ten środek to dla mnie dbanie o siebie jako jednostkę, pamiętając o tym, że jest się członkiem społeczeństwa, także poprzez poprzez dostrzeganie innych, empatię. Zatem choć ta historia rozgrywa się w paryskiej szkole baletowej przystaje do problemów dzieci w polskiej rzeczywistości, w polskiej szkole i codzienności.

Oprócz waloru edukacyjnego, jaki niezaprzeczalnie ta książka posiada, zwróciłam również uwagę na dużą czcionkę, która sprawia, iż lekturę dobrze będzie się czytało młodym czytelnikom. Całości dopełniają piękne czarno-białe ilustracje, czasem minimalistyczne acz pełne finezji.

Recenzja na profilu IG _ksiazkowanie_