Ta przepotężna opowieść o dojrzewaniu młodego chłopca, którego los od początku był przeciwko niemu, zapada w pamięć. Demon, bohater książki, urodził się narkomanom jako jedynym dziecku nastolatki. Wyrastał w niewielkim przyczepie kempingowym w górach południowej Appalachii, którą wynajmował od rodziny Peggotów. Ta wielodzietna rodzina, mieszkająca zaraz obok, wielokrotnie pomagała mu przetrwać.

"Demon Copperhead" to poruszająca historia o tym, jak narkotyki opiatowe wkroczyły do tego regionu i zniszczyły życie wielu osób - członków rodziny, przyjaciół i praktycznie całej społeczności. Opisane są tu liczne przejścia Demona przez domy zastępcze, prace dla dzieci, zaniedbane szkoły, sukcesy sportowe, a potem uzależnienie po odniesionej kontuzji... Są to przytłaczające straty

Mimo powagi poruszanych tematów, książka jest przepełniona mnóstwem zabawnych momentów, które przypadły mi do gustu. Postać Demona jest niezwykle ujmująca. To obszerna lektura, ale z przyjemnością pochłonąłbym jeszcze więcej historii o Demonie i jego życiu.

"Demon Copperhead" to historia o chłopcu, którego urodziła nastoletnia narkomanka w przyczepie u podnóża Appalachów. Chłopiec musi stawić czoła życiu, które rzuca mu kłody pod nogi. Razem z chłopcem przeżywałam jego wzloty i upadki. Historia Demona łamie serce, a emocje sięgają zenitu. To historia, która daje nadzieję, bo pokazuje nam, że zawsze jest jakieś rozwiązanie i możemy wyjść z kłopotów. To książka, która jest dosyć przygnębiająca. Autorka otwiera nam oczy na pewne trudne tematy. Bohater tej książki nie miał życia usłanego różami. Intensywnie przeżywałam losy Demona. Tragedie, które spotykały dorastającego Demona złamały moje serce. Autorka potrafi uderzyć w emocje czytelnika. Przekonacie się, że łezka zakręci się w Waszych oczach.

Jeśli lubicie poruszające historie i chcecie przekonać się jak poradził sobie Demon z trudnościami życia to przeczytajcie tę książkę.

Zdecydowanie polecam!

"Zacząłem rozumieć, że bycie dużym jak na swój wiek to pułapka. Wysyłają cię tam, gdzie potrzebują dorosłego ciała, które jednak nie może się bronić".

Książka oparta na jednym, konsekwentnym wątku. Niespieszna, wiarygodna z bardzo dobrze nakreślonym tłem i bohaterami. Przez takie historie się płynie, takie historie się przeżywa.

Barbara Kingsolver opisując losy Damona obrazuje przy okazji sytuację najbiedniejszej warstwy społeczeństwa w Ameryce lat dziewięćdziesiątych. Luki w systemie pomocy, przymykanie oczu na nadużycia i niechęć do ciemnoskórych obywateli. I mimo, że nie ma tu żadnej zawrotnej akcji, ani napięcia, książka czyta się praktycznie sama.

"Całe życie nikogo nie miałem, wymyśliłem sobie, że pani Peggot to moja babcia, spychano mnie na tył każdej możliwej kolejki, bo ludzie, którzy mieli rodzinę, dbali tylko o swoich".

Powieść o życiu, o walce, o poszukiwaniu sprawiedliwości. Jej wymiary to tylko atut. Ogromnie polecam.