,,To w takim razie ja pokonałem to miejsce czy to ono pokonało mnie?- zapytał się w duchu".

Dałam tutaj ten cytat, bo bohater czasami roztrząsa za i przeciw, jakby poszukiwał dla siebie usprawiedliwienia i chciał zobaczyć, czy on sam kreuje swoje życie, czy to ono zwyczajnie go w nim usadziło i obserwuje jaką drogą podąża. Kiedy w miejscu, którym nie chciał być zauważa ją, podziwia jej doskonałości. Później kiedy jej postać znika z jego pola widzenia, szuka jej jak zaginionego skarbu. Między każdym wydarzeniem autor lubi dużo gdybać, może nawet opisywać swoje uczucia względem świata, a później wpaja je kolejnym postaciom. Nie jest to zatem zwyczajna książka, lecz bardziej podróż w głąb siebie, zastanowienie nad swoimi wartościami i po akceptacji bądź zaprzeczeniu powracamy do ciągu dalszych wydarzeń. Ogólnie można wziąć tą opowieść jako oczyszczenie z bolesnej przeszłości, gdyż taką właśnie postacie posiadają. Dla nich nic nie jest białe lub czarne, oni widzą wszystko pomiędzy, każdego dnia dźwigając bagaż wciąż na plecach. Niby rodzi się między nimi uczucie, ale te bagaże ich uwierają. Bywa, że wydaje im się co dokładnie do kogo czują, ale czy można otworzyć serce dla kogoś, kto jedne drzwi pozostawił przed nami zamknięte?
Książka nie jest odpowiednia dla osób niepełnoletnich z uwagi na opisy zbliżeń, jednak cokolwiek by się nie wydarzyło, ani razu nie czułam, by działo się naprawdę, jakby cała sceneria siedziała w głowie autora, albo gdzieś pod przykrywką wspomnień, choć dziejących się obecnie, może nawet w innym wymiarze. Niewielu autorów pisze w ten sposób. Zobaczcie sami:-)

Przypisanie do gatunku literackiego jednocześnie wiele ułatwia, a z drugiej strony czasem staje się ramami z jakich trudno wydostać się. Bogusz Dawidowicz nie pozwolił zaszufladkować swojej powieści w jakimkolwiek schemacie i jednocześnie wykorzystał potencjał gatunkowy, lecz na swoich zasadach. Thriller rządzi się swoimi prawami, a jakby tak wpleść w niego detale całkowicie odwrotne od spodziewanych? Antyromans, antykryminał oraz fikcja polityczna i oczywiście sam dreszczowiec. Wymagająca składanka, w jakiej każdy szczegół liczy się, wymagająca od autora nieustannej uwagi nie jedynie podczas kreowania wątków, lecz także przenoszenia pomysłów na przysłowiowy papier. W „My kontra świat" ani na moment nie zabrzmiała fałszywa nuta, wprost przeciwnie przemyślana fabuła nieustannie zmierza wyznaczoną ścieżką, wyznaczaną tak, by czytelnik nie był pewien jaki będzie jej finał. Każdy z wątków jest tak prowadzony by zazębiać się z innymi, ale i opowiada własną część historii. Bogusz Dawidowicz łączy różnorodne elementy nie jedynie dla zaskoczenia czytelników, lecz również by rozbić fabularne klisze, dobrze znane, jednak w tym konkretnym przypadku użyte są one inaczej niż zazwyczaj. „My kontra świat" zawiera nie jeden zwrot w akcji, umiejscowione tak, by zaintrygować i skierować powieść w nowym kierunku, lecz również skupić uwagę czytelników na konkretnym szczególe. W tej książce nic nie dzieje się bez powodu, chociaż nie zawsze od razu jest on widoczny.