Polska pielęgniarka Leah Moyes Książka

Czasem przysłowiowy moment zmienia dosłownie wszystko. Patrząc wstecz dostrzega się istotność tego, co miałom miejsce, lecz kiedy to się dzieje ma się nadzieję, że nie będzie to trwałe albo szybko zakończy się. Jednak zbyt często okazuje się, iż nie ma powrotu do tego, co było… Kolejny dzień w szkole, od kilku lat naznaczony wojenna zawieruchą, ale ten będzie inny od pozostałych. W ciągu krótkiego czasu zostaje odebrane Aleksandrze i jej rówieśniczkom resztka normalności. Prosto ze szkolnych ławek trafiają do wojskowych ciężarówek, jedyne, co udaje im się dowiedzieć, że mają trafić do Lebensborn. Łączy je oprócz kierunku niechcianej podróż to, iż są zdrowymi, pięknymi, blondynkami o niebieskich oczach. Co je czeka gdy dotrą na miejsce? Tego dziewczyna i jej znajome z transportu nie dowiadują się nigdy, zbombardowanie konwoju sprawia, że nagle zostają same gdzieś w Niemczech. Nikt im nie pomoże, muszą radzić sobie same, a są nastolatkami, jakie jeszcze kilka dni temu chodziły do szkoły. Aleksandra znajduje w sobie siłę by przetrwać, lecz każdy dzień to lęk czy ktoś nie dotrze do prawdy. Jako niemiecka pielęgniarka pracuje w Dreźnie, ale wojenny koszmar nadal jest jej udziałem. Kiedy zakończy się ten koszmar i jak wpłynie na nią ten brutalny czas? Wojna nie oszczędza nikogo i odbiera to, co najcenniejsze: bliskich wspomnienia, dom… Podobno trudne czasy tworzą silnych ludzi, lecz niekiedy to po prostu pragnienie przetrwania sprawia, iż odnajdują w sobie siłę, jakiej nie byli świadomi. „Polska pielęgniarka” przedstawia ludzi właśnie w takich okolicznościach. Wojenna pożoga, strach, nieustanna niewiadoma i codzienna walka o przeżycie kolejnego dnia. Jak odczuwa to siedemnastoletnia dziewczyna, jakiej w ciągu paru minut odebrano namiastkę bezpieczeństwa? Perspektywa głównej bohaterki daleka jest od pól bitewnych, jej oczami widzimy codzienność, pełną grozy i lęku, chociaż nie zawsze wojna jest widoczna na pierwszy rzut oka. Jednak ona toczy się i nie da się o niej zapomnieć, nawet jeśli wydaje się niekiedy daleka i tak odczuwana jest dotkliwie. Leah Moyes bez wielkich słów unaocznia, jaką brutalną zagładę niesie wojenny huragan. Postacie mają różny stosunek do wojny, czasem ulegający zmianie kiedy osobiście doświadcza się jej skutków, lecz przede wszystkim przedstawia czym jest człowieczeństwo, gdy traci się prawie wszystko. Prawie, gdyż pozostaje pragnienia życia, pomimo wszystkiego czego co było i jest.