Polityka zagraniczna stanowi nierozerwalną część polityki państwa, niezbędną dla jego istnienia i pomyślnego rozwoju. To za jej pomocą państwa realizują swoje cele na arenie międzynarodowej poprzez formułowanie i implementowanie interesów narodowych i państwowych w stosunku do innych podmiotów stosunków międzynarodowych. Ponieważ realizacja interesu narodowego na arenie międzynarodowej koliduje często z interesami innych państw, wymaga więc podejmowania odpowiednich działań w polityce zagranicznej. Stąd powinna ona stanowić konsekwentny i skierowany na zewnątrz proces, mający za zadanie osiągnięcie kluczowych interesów dzięki prowadzeniu aktywnej działalności wobec otoczenia zewnętrznego. Oznacza to prowadzenie przez państwa działań intencjonalnych, stosowanych dla realizacji określonych celów i zaspokojenia konkretnych interesów.
Polityka zagraniczna, kształtowana wprawdzie w systemie polityki wewnętrznej, realizowana jest w systemie międzynarodowym o wyodrębnionej specyfice i dysponuje zupełnie inną charakterystyką niż polityka wewnętrzna, albowiem może być uprawiana wyłącznie przez suwerenne państwa w poliarchicznym i wielowymiarowym środowisku, co jednocześnie wpływa na odmienność instrumentów, zasięg działania, a także ciągłość w realizowaniu jej priorytetów.
Aspekty kształtowania i realizowania polityki zagranicznej tworzą od wielu lat przedmiot zainteresowania badaczy, a pole ich naukowej aktywności stanowi zwykle połączenie wiedzy teoretycznej na temat stosunków międzynarodowych oraz praktyki międzynarodowego życia politycznego. Zadaniem analizy polityki zagranicznej jest więc kategoryzacja informacji pozwalająca na dokonanie selekcji wartościowych części i zobrazowanie powiązań zachodzących pomiędzy ich poszczególnymi elementami.