,,Iskry jak gwiazdy" to według mnie doskonale napisana opowieść, w której autorka zderzyła czytelnika z prawdziwym życiem, które w jednej chwili może rozpaść się na kawałki bez względu na to, czy jest się biednym czy bogatym. Książka podzielona jest na dwie strefy czasowe. Pierwsza część opowiada nam historię z roku 1978 w którym dziesięcioletnia Setara mieszkająca w Kabulu beztrosko żyła w stolicy Afganistanu i nie spodziewała się, że jej życie rozpadnie się w jednej chwili. Jedna z kwietniowych nocy zabrała jej całą rodzinę. Dokonany przez przeciwników obcej władzy zamach stanu zlikwidował całą jej rodzinę. Tylko ona została ocalona i trafiła do amerykańskiej dyplomatki, która ją adoptowała i zabrała do Ameryki. Z Setary stała się Arjaną.
Druga część to rok 2008 opowiada losy już dorosłej kobiety, mieszkającej w Nowym Jorku i prowadzącej spokojne życie do momentu, kiedy to przeszłość, a dokładnie mężczyzna z przeszłości, ktorego nie spodziewała się już nigdy zobaczyć, staje na jej drodze.
Kim jest mężczyzna? Czy Arjana po trzydziestu latach znajdzie odpowiedzi na pytania kłębiące się w jej głowie? Czy podróż do Afganistanu do dobry pomysł?

Już dawno nie czytałam czegoś tak życiowego, zwłaszcza dotyczącego innego kraju. Odkąd pamiętam mówi się, że Afganistan to nie jest bezpieczne państwo. W ogóle jego okolice również. Zawsze kojarzony jest z wojną, lecz tak naprawdę dopóki nie przeczyta się np. takiej historii jak ta, nie czuje się tych emocji. Dla nas informacje o ciągłych zamachach tam to standard. Jednak tam żyją także ludzie, którzy tam cierpią, dzieci, które tracą rodziny, tam ciągle toczy się wojna, tam ciągle umierają ludzie. Ciężko jest o tym czytać.
Nasza bohaterka miała wielkie szczęście, że ocalała. Jednak czy można to nazwać szczęściem? Z jednej strony tak, z drugiej ból po stracie rodziny, obcy ludzie, którzy stają się być dla nas ratunkiem, trauma, która zostaje do końca życia, to wszystko zostaje w człowieku do końca życia. Odciska wielki ślad, zwłaszcza na dziesięcioletnim dziecku.
Cieszę się, że autorka stworzyła w tej książce również tę drugą część, która jest uzdrowieniem duszy naszej bohaterki. Jest pozbyciem się ciężaru. W opisie zostało to ujęte jako list miłosny do bliskich, do rodzinnego kraju, do wspomnień. Uważam, że te określenie jest piękne i trafione w sam punkt.
Przepiękna i wzruszająca pozycja. Polecam z całego serca.