Książka pt. ''Ziemia Ulro'' autorstwa Pana Czesława Miłosza wzbudziła we mnie zainteresowanie ze względu na przedmowę Pani Olgi Tokarczuk, gdyż porusza w niej osobiste refleksje, co czuje, gdy przygląda się jego przemyśleniom z bliska, rozważa, co miał na uwadze opisując esej.

Należy dokładnie przeczytać przedmowę, ponieważ na pierwszy rzut oka nie jest ona łatwa do pojęcia za pierwszym razem, bo jest napisana bardzo wnikliwie z użyciem filozofii wymagającej z czasem analizy, co było najważniejsze dla Pani Olgi Tokarczuk i czym się kierowała, jakie stosowała, słownictwo konstruując ją.

Zwróciłam również uwagę na napisaną wcześniejszą przedmowę autorstwa księdza Józefa Sadzika we wcześniejszym ukazaniu się książki pt. ''Ziemia Ulro'' z 1977 roku wydanej przez Instytut Literacki w Paryżu jako 280 tom Biblioteki "Kultury".

Jest ona przedstawiona delikatnie, odwołując się do tego, co jest istotne, czego doświadczają pisarze w rozważaniach tematycznych pisarze, poeci i filozofowie.

Lubię, kiedy autor odkrywa na nowo siebie, nie jest egoistą zaznaczającym ciągłą walkę o to, że jego twórczość jest lepsza od innych i podkreśla, to za każdym razem porównując zdobytą wcześniej wiedzę, że kiedyś ona będzie komuś przydatna w pokonywaniu trudnych przeszkód świata współczesnego, które musimy dzielnie przetrwać.

Jest to dla nas ważne na każdym etapie życia, bo udzielając, cennych wskazówek autor może zmienić nasze poglądy w trudnych tematycznych zagadnieniach, które nie zawsze bywają naszym mocnym asem w rękawie z obawy, że nie będziemy zrozumiani przez otoczenie mające o wiele więcej do powiedzenia, o ile zechcą wyrazić zdanie w danej kwestii.

To moje drugie literackie spotkanie z twórczością Pana Czesława Miłosza umiejącego zrozumieć czytelnika. Zrelacjonować mu to, co on czuł, przeżywając na żywo ważne dla niego wydarzenia, spotkania z ludźmi, którzy zaznaczyli po sobie na dłużej ślady w pamięci lub tylko pozostali w cieniu podkreślając idealizm tego, na co zwracali szczególną uwagę w wypowiedziach w podjętej przez nich tematyce wzbudzającej zainteresowanie.

Podoba mi się w autorze głęboka uważność, obserwacja podczas wyciągania wniosków, kim jest nieznajoma osoba, z którą prowadzi się konwersację na tematy związane z literaturą. Należy przy tym być przygotowanym na krytycyzm, bo okaże się, że rozmówca w praktyce jest lepszym znawcą zagadnień mogących nie zawsze być naszym mocnym konikiem w ulubionej dziedzinie wiedzy.

Polecam przeczytać tę książkę.

Czy wiecie kim był Czesław Miłosz? To polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz, dyplomata, a nawet profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Urodził się 30.06.1911 a zmarł 14.08.2004. Nie wiem czy go widzieliście, ale pokaźnych rozmiarów brwi zakręcone do góry i wciąż zamyślony wzrok sprawiały, że dało się zauważyć, iż był totalnym myślicielem. Do tego bardzo mądrym, gdyż w tej książce wspomina wszelkie dzieła literackie doszukując się w nich czegoś więcej, bądź przyrównując je do naszego świata. Co ciekawe w swej książce poruszył kwestię wizualizacji czy też manifestacji lecz jedynie opisując swoje spostrzeżenia, a nie nadając im nazwę. Na czas pisania tej książki przewidział, że internet sprawi, iż ludzie przestaną widzieć dobro, a nawet wyznawać swoją religię, gdyż będą tacy, którzy pod wątpliwość będą poddawać każde nasze pokoleniowe nauki. Według niego, nie ważne w co się wierzy, w jakiego Boga, ważne, by ten ktoś w naszym sercu istniał. Bo kiedy braknie naszej wiary, choćby była zła, to wtedy diabeł opanuje takiego człowieka. Takim kimś z pustką w sercu łatwo można manipulować. Jest przepełniony gniewem, choć nie wie na co, lecz pojawienie się zła sprawi, że swoją złość inny mu nazwie i on przekonany o słuszności pomysłu, obierze go za swój cel.
Autor naprawdę rozważa tutaj życie i śmierć, rozwagę i małostkowość, przekładając to na dawne czasy i porównując je ze sobą. Jego zdania potrafią być bardzo długie, jakby się obawiał, że jeśli postawi kropkę, to czytelnik odłoży książkę na bok. Niby to eseje, ale typowo skierowane do czytającego, jakby chciał otworzyć mu oczy, powiedzieć ważne za i przeciw, upewniając się, że jest słuchany i nagle przerywa. Daje nam czas na przyswojenie tych informacji, nawet podkreślając, że trudno jest zmienić nasze przekonania, kiedy w ogóle nie szukamy potwierdzenia w tym, co zostało nam przekazane. W ten sposób otwiera przed nami drzwi do wyjścia ze swoje strefy komfortu i ujrzenia innych prawd, innych wartości i tej lichej prawdy, której żeśmy się trzymali. Otwiera nam drogę do myślicielstwa pokazując, że każdy z nas ma swoją prawdę, jednak zawsze możemy ją zmienić. Kiedyś istniało słowo fantazja, które sprawiało, że mogliśmy myśleć o czymkolwiek chcieliśmy i nikt nie wątpił, że nasze marzenia mogą się nie spełnić. Teraz państwo zamieniło je na słowo fikcja, które od razu nakłada nam rozkaz, że coś nigdy się nie spełni, bo jest nieprawdziwe. W ten sposób ograniczyli nasze marzenia wpajając nam, że wymyślone rzeczy się nie sprawdzają. Znacie chyba piosenkę ,,To fantazja, fantazja, bo fantazja jest do tego, aby bawić się, aby bawić się, aby bawić się na całego!" Czyli by nigdy nie wątpić w swoje możliwości, bo wciąż je mamy, wciąż możemy wszystko!
Ja wiem, że książki filozoficzne są nie dla każdego, ale czy wiecie dlaczego? Bo nie każdy jest w stanie spojrzeć prawdzie w oczy. Nie bójcie się mądrych ludzi, bo to wspaniali nauczyciele, którzy nigdy was nie osądzą. Oni tylko zawsze pokazują wam dwie możliwości, tą którą macie i tą, którą możecie mieć otwierając się na naturę:-)

„Ziemia Ulro” to książka autorstwa Czesława Miłosza, jednego z najwybitniejszych polskich poetów i myślicieli XX wieku. Jest to dzieło, które w fascynujący sposób łączy elementy eseju literackiego, filozoficznej refleksji oraz głębokiej, osobistej analizy duchowej. Miłosz w swoim dziele koncentruje się na poszukiwaniach sensu w świecie, który dla wielu staje się coraz bardziej zracjonalizowany i odarty z mistycznego wymiaru.

Książka porusza tematykę przemian kulturowych i intelektualnych, które miały miejsce od czasów renesansu do współczesności. Miłosz wprowadza nas w świat swoich literackich i filozoficznych fascynacji, przywołując takie postacie jak Johann Wolfgang von Goethe, Fiodor Dostojewski, Emanuel Swedenborg czy William Blake. Wszyscy oni, zdaniem Miłosza, w różny sposób sprzeciwiali się chłodnemu racjonalizmowi i pozytywizmowi, które zdominowały nowoczesne myślenie.

Centralnym punktem książki jest opis relacji Miłosza z Oskarem Miłoszem, poetą litewskiego pochodzenia, którego twórczość miała ogromny wpływ na kształtowanie się duchowej i intelektualnej tożsamości Czesława Miłosza. Oskar Miłosz, jako mistyk i hermetyk, stawia pytania o miejsce człowieka we wszechświecie, krytykując zarazem naukowe podejście do rzeczywistości, które, jego zdaniem, nie jest w stanie odpowiedzieć na najgłębsze potrzeby ludzkiej duszy.

Miłosz analizuje również wpływ odkryć naukowych, takich jak teoria heliocentryczna Kopernika czy mechanika Newtona, na współczesną świadomość. Uważa, że te rewolucyjne zmiany przyczyniły się do oddzielenia nauki od teologii i kosmologii. Jednocześnie dostrzega nadzieję na odzyskanie duchowej głębi w odkryciach Einsteina, które, jego zdaniem, mogą przyczynić się do rewaluacji pojęć czasu i przestrzeni oraz otworzyć drogę do nowego, alchemicznego zjednoczenia nauki i duchowości.

„Ziemia Ulro” to książka niezwykle wymagająca, pełna erudycyjnych odniesień i głębokich refleksji, które mogą stanowić intelektualne wyzwanie dla czytelnika. Miłosz nie ukrywa swojego pesymizmu wobec współczesności, ale jednocześnie nie traci nadziei na możliwość odnalezienia duchowego sensu w świecie, który zdaje się być coraz bardziej zdominowany przez racjonalizm i materializm.

Dla miłośników literatury i filozofii „Ziemia Ulro” to lektura obowiązkowa. Jest to książka, która zmusza do myślenia, stawia pytania i nie daje gotowych odpowiedzi. To dzieło, które, jak mało które, potrafi wciągnąć czytelnika w głąb intelektualnej i duchowej podróży, prowadzonej przez jednego z najwybitniejszych myślicieli XX wieku.

"Ziemia Ulro" Czesława Miłosza to książka, która wykracza poza tradycyjne ramy literatury, oferując czytelnikowi głębokie zanurzenie w meandry myśli i refleksji jednego z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku. To dzieło jest nie tyle zwykłą lekturą, co podróżą przez filozoficzne i literackie krajobrazy, które Miłosz z pasją i erudycją eksploruje.

Na wstępie warto zaznaczyć, że "Ziemia Ulro" nie jest książką łatwą w odbiorze. To esej, który wymaga od czytelnika nie tylko zaangażowania, ale i pewnej wiedzy z zakresu literatury, filozofii i historii. Miłosz odnosi się bowiem do wielu postaci i dzieł, takich jak William Blake, Emanuel Swedenborg czy Johann Wolfgang Goethe. Jego rozważania są pełne nawiązań i intertekstualnych odniesień, co może stanowić wyzwanie dla mniej wyrobionego czytelnika.

Tytułowa "Ziemia Ulro" to miejsce w literackiej wyobraźni Miłosza, które symbolizuje stan duchowego wyobcowania i alienacji. Autor w swoich esejach analizuje, jak literatura i filozofia mogą stać się narzędziem do zrozumienia i przezwyciężenia tej alienacji. Miłosz zagłębia się w różne aspekty ludzkiej egzystencji, od duchowych poszukiwań po krytykę materializmu i technokratycznego podejścia do życia.

Jednym z najważniejszych wątków w "Ziemi Ulro" jest krytyczna analiza nowoczesności i jej wpływu na ludzką duszę. Miłosz z niepokojem obserwuje, jak postęp technologiczny i rozwój nauki prowadzą do dehumanizacji i utraty duchowego wymiaru życia. W swoich rozważaniach często powraca do postaci romantyków i mistyków, którzy próbowali odnaleźć sens i piękno w świecie zdominowanym przez racjonalizm i materializm.

Miłosz nie tylko krytykuje, ale także poszukuje pozytywnych wzorców i inspiracji. W swoich esejach odnosi się do twórczości takich autorów jak Adam Mickiewicz czy Fiodor Dostojewski, którzy w swoich dziełach podejmowali próbę zrozumienia ludzkiej kondycji i odnalezienia transcendentalnego wymiaru życia. Miłosz podkreśla, że literatura może być formą duchowego wsparcia i przewodnika po zawiłościach współczesnego świata.

"Ziemia Ulro" to także osobista refleksja autora nad własnym życiem i twórczością. Miłosz w wielu miejscach odnosi się do swoich doświadczeń, przywołując wspomnienia i przemyślenia, które kształtowały jego światopogląd. To sprawia, że książka nie jest tylko teoretycznym traktatem, ale także intymnym dziennikiem myśli i emocji.

Warto również zwrócić uwagę na styl Miłosza, który łączy w sobie erudycję z poetycką wrażliwością. Jego język jest bogaty, pełen metafor i symboli, co nadaje esejom niepowtarzalny charakter. Miłosz potrafi w jednym zdaniu zawrzeć głęboką refleksję filozoficzną, a jednocześnie oddać piękno i złożoność ludzkiego doświadczenia.

Podsumowując, "Ziemia Ulro" to dzieło wymagające, ale niezwykle wartościowe. Czesław Miłosz, poprzez swoje eseje, zaprasza czytelnika do głębokiej refleksji nad kondycją współczesnego człowieka, jego duchowymi poszukiwaniami i wyzwaniami, przed którymi stoi w obliczu nowoczesności. To książka, która skłania do myślenia, prowokuje i inspiruje, a jej lektura może stać się ważnym doświadczeniem intelektualnym i duchowym.

Czesław Miłosz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, w swojej książce "Ziemia Ulro" kontynuuje refleksję nad kondycją człowieka w świecie pełnym konfliktów i duchowych rozterek. Autor, znany przede wszystkim ze swojej poezji, w tym eseju sięga głębiej, badając korzenie swoich intelektualnych i duchowych inspiracji.

"Ziemia Ulro" to zapis osobistej podróży Miłosza, który zgłębia światopoglądy i twórczość takich myślicieli jak William Blake, Adam Mickiewicz, czy Friedrich Nietzsche. Książka jest nie tylko erudycyjną wędrówką przez historię literatury i filozofii, ale także próbą zrozumienia kondycji współczesnego człowieka, który zmaga się z poczuciem wyobcowania i utratą duchowych wartości.

Miłosz przedstawia "Ziemię Ulro" jako metaforyczne miejsce duchowego wygnania, w którym człowiek jest odcięty od transcendencji i zmagający się z kryzysami cywilizacyjnymi. To miejsce, gdzie dominują racjonalizm i materializm, a jednocześnie brakuje miejsca na duchowy rozwój. Autor z wielkim wyczuciem analizuje, jak różni twórcy literatury i filozofii próbowali poradzić sobie z tą wewnętrzną pustką.

Jednym z najmocniejszych punktów książki jest jej głęboko osobisty charakter. Miłosz nie ukrywa, że "Ziemia Ulro" jest także jego własnym zmaganiem się z problemami duchowymi. Przyznaje, że jego zainteresowanie mistycyzmem i poezją nie jest jedynie intelektualnym przedsięwzięciem, ale próbą znalezienia sensu w świecie, który często wydaje się pozbawiony głębszego znaczenia.

Styl Miłosza jest, jak zawsze, niezwykle precyzyjny i elegancki. Jego zdolność do łączenia erudycji z osobistym tonem sprawia, że "Ziemia Ulro" jest lekturą wymagającą, ale jednocześnie niezwykle satysfakcjonującą. Autor zachęca czytelników do własnych poszukiwań i refleksji, co czyni książkę nie tylko dziełem literackim, ale i filozoficznym przewodnikiem.

"Ziemia Ulro" to nie tylko przemyślana i głęboka analiza stanu współczesnej kultury, ale także hołd złożony tym, którzy próbowali znaleźć głębsze znaczenie w świecie pełnym niepewności. Miłosz, z właściwą sobie przenikliwością, stawia pytania, które są równie aktualne dzisiaj, jak były w czasie pisania książki. To lektura, która zmusza do myślenia i nie pozostawia obojętnym.

Podsumowując, "Ziemia Ulro" Czesława Miłosza jest książką, która zasługuje na szczególną uwagę. To dzieło, które zarówno wzbogaca intelektualnie, jak i porusza duchowo, oferując głęboką refleksję nad kondycją człowieka w złożonym i często niezrozumiałym świecie.

*Ziemia Ulro* autorstwa Czesława Miłosza to książka, która wciąga w literacką podróż pełną głębokich refleksji. Jako czytelnik byłem pod wrażeniem, jak Miłosz z elegancją i przenikliwością łączy wątki autobiograficzne z szeroką analizą literatury. To właśnie ta mieszanka sprawia, że książka jest tak wyjątkowa.

Miłosz, znany ze swojej przenikliwej obserwacji, w *Ziemi Ulro* koncentruje się na twórczości dwóch wielkich literatów: Witolda Gombrowicza oraz Williama Blake'a. Jego interpretacje i refleksje na temat ich dzieł otworzyły mi nowe perspektywy i zmusiły do przemyśleń. Nie jest to jednak tylko sucha analiza literacka; Miłosz wplata w swoje rozważania elementy własnej biografii, co nadaje książce osobisty wymiar.

Jednym z najbardziej uderzających aspektów *Ziemi Ulro* jest głębokość, z jaką autor eksploruje tematy egzystencjalne i filozoficzne. Miłosz nie boi się zadawać trudnych pytań i badać skomplikowanych relacji między człowiekiem a światem, literaturą a realnością. To sprawia, że książka nie jest tylko intelektualnym wyzwaniem, ale także duchowym doświadczeniem.

Czytanie *Ziemi Ulro* to jak odkrywanie nowej, bogatej warstwy literackiego krajobrazu, w którym każda strona przynosi nowe odkrycia i zachęca do dalszej refleksji. Miłosz prowadzi czytelnika przez meandry literatury i własnego życia z taką precyzją i wrażliwością, że trudno się oderwać od lektury.

Dla każdego, kto interesuje się literaturą, filozofią, czy po prostu poszukuje książki, która zmusi do głębokiej refleksji, *Ziemia Ulro* jest pozycją obowiązkową. Miłosz po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem pióra, który potrafi w niezwykły sposób łączyć erudycję z osobistą narracją.