Ksiądz na manowcach ks. Józef Tischner Książka

Książka wybitnej dziennikarki Małgorzaty Szejnert z Warszawy, kwoki (pardon!) szkoły reporterów „Gazety Wyborczej”, która po przejściu w stan dziennikarskiego spoczynku (daj nam Boże taką energię po sześćdziesiątce!) postanowiła dogłębnie zbadać miejsce na ziemi, które znamy jako Giszowiec i Nikiszowiec. Zetknęła się z Giszowcem 20 lat temu, znała moje filmy i zbierała materiały przez całe lata. Kiedy uwolniła się z etatu, przystąpiła do dzieła. Powstało imponujące dokonanie sztuki dziennikarskiej, zachwycająco bogate, zawsze konkretne, ale obiektywne. Jest to historia spółki Giesche, historia Niemiec, Śląska i Polski w opisywanym dwustuletnim okresie, historia powstawania życia Giszowca i Nikiszowca, a co najważniejsze - historia kilku wybranych rodów z Giszowca, które przewijają się i krzyżują przez paskudny wiek XX. Książka otrzymała Nagrodę Mediów Publicznych COGITO w dziedzinie literatury pięknej. Książka finalistka Nagrody Literackiej Nike 2008 Książka finalistka Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus 2008 Książka finalistka Nagrody Literackiej Gdynia 2008

Cała jaskrawość jest pierwszą powieścią Stachury, osadzoną w realiach peerelowskiej prowincji, ale mówiącą o przeżywaniu każdej najzwyklejszej chwili tak, aby zobaczyć i poczuć jej niepowtarzalność, doznać iluminacji porównywalnej z buddyjskim satori.

Podróż po świecie z dystansem i wielką ironią na życie „Ja bardzo dużo czytam, moja córka Marysia wygrzebuje dla mnie gdzieś w księgarniach odpowiednie książeczki, i ja tu nawet w rozmowie z panem czasem się posługuję taką pseudowiedzą, że niby coś wiem z zakresu nauki: astronomii, biologii. Tylko że ja mam ułomną pamięć i w szczegółach mogę coś przekręcić, coś przeinaczyć, coś nie tak podać. Ale w tym moim bełkocie przesłanie, to, do czego zmierzam, mnie się wydaje chyba słuszne. Na przykład, panie Przemku, początkowo, jak zacząłem to czytać, doznawałem szoku, gdy panowie astronomowie z lubością podawali odległości w kosmosie. 4 miliardy kilometrów. Mało, 4 miliardy lat świetlnych! Ja tak troszkę byłem w lekkim, nie za silnym, szoku. A potem nagle ten szok zaczął się we mnie uspokajać i ucichł. Dlaczego. Dlatego, że ja uświadomiłem – i znowuż może błądzę, ale wolno mi chyba czasem pobłądzić – otóż ja uświadomiłem sobie takie być może absolutne prawo: że jak jest jakiś daleki szlak, to wiadomo, że są skróty, że jest zawsze jakaś ścieżka, która to wszystko skraca. Czyli nagle te przerażające odległości przestały mnie straszyć, ponieważ przypomniałem sobie, że mamy pewne obszary mózgu niewykorzystane, o czym medycyna i nauka od lat wie, mamy w naszej duchowości w moim przekonaniu coś, co trudno nazwać, a co daje ogromne, nieprzeniknione jeszcze perspektywy. Czyli skrót jest w nas. Ten nieprawdopodobny niesamowity skrót.” Fragment jednej z rozmów

Niniejsza książka opisuje wszystkie te zjawiska, które do San Giovanni Rotondo przyciągały tłumy i o których mówiono jako o cudach Ojca Pio: stygmaty - krwawiące przez pięćdziesiąt lat rany, których żadnemu z lekarzy nie udało się wyleczyć bądź wyjaśnić; tajemniczy zapach roztaczający się wokół osoby zakonnika; temperatura ciała osiągająca 48,50C, nigdy przedtem nie odnotowana w historii medycyny; zdolność odczytywania myśli innych osób i przepowiadania przyszłości; ekstazy; rozmowy z umarłymi; wizje istot nadprzyrodzonych; nadzwyczajny dar nawracania (jak w przypadku kilku słynnych postaci ze świata kultury); wreszcie niezliczone i głośne uzdrowienia. Wszystko to opowiedziane zostało językiem jasnym i potoczystym. Zaskakujące fakty, relacje naocznych świadków, pamiętniki, listy, poufne sprawozdania składają się na mozaikę wydarzeń racjonalnie niewytłumaczalnych, a przy tym niesamowicie wciągających. "Brat ze stygmatami" spędzał większą część swego czasu w konfesjonale. Nie wygłaszał ani kazań, ani wykładów, ani też nie był misjonarzem. Wysłuchiwał spowiedzi osób zwracających się do niego o duchową poradę. Był "lekarzem dusz". Każdego dnia przy konfesjonale Ojca Pio dokonywały się nawrócenia, nadzwyczajne cuda, które na zawsze pozostaną w ukryciu przed ciekawością ludzką. Czasami jednak, kiedy dotyczyły one bardzo znanych osób, działy się jakby na oczach ludzi, stawały się publiczną tajemnicą. "Ojcze, nie wierzę w Boga" - powiedział mu kiedyś pewien mężczyzna. "Cóż, mój synu, za to On wierzy w ciebie" - odparł mu z uśmiechem Ojciec Pio. Inny znowuż rzucił mu się do stóp i z twarzą w dłoniach powtarzał: "Ojcze, strasznie grzeszyłem". Zakonnik, głaszcząc penitenta po włosach, powiedział: "Mój synu, zbyt dużo Go kosztowałeś, by cię teraz miał opuścić". "Idąc razem z Ojcem Pio, mogłem zamienić z nim parę słów. Sądzę jednak, iż była to najdłuższa z wszystkich moich rozmów, ponieważ rozpoczęty wtedy dialog trwa nieprzerwanie".

To znakomity materiał dowodowy - logiczny - w którym każdy może zmierzyć się z tym najważniejszym pytaniem: "Kim, tak naprawdę, jest dla ciebie Jezus Chrystus?". To nie jest książka religijna, to jest intelektualne wyzwanie.

Opowieść z życia, w której wydarzenia pełne grozy sąsiadują z tchnącymi optymizmem opisami „nowego początku” w życiu zagubionych, samotnych, żyjących na ulicach Nowego Jorku nastolatków. Historia pełnej poświęcenia i determinacji drogi człowieka, który zechciał pomóc innym. Wszystko to zdarzyło się naprawdę! Stany Zjednoczone, druga połowa lat pięćdziesiątych. Na ulicach nowojorskich gett walczą ze sobą gangi nastolatków. Bez przyczyny grupa szukających wrażeń chłopców zabija w parku innego chłopca, kalekę na wózku - ofiarę heinemediny. Właśnie to opisane w gazecie bulwersujące wydarzenie i zwyczaj cowieczornego oczekiwania w modlitwie na Boga pielęgnowany przez wiejskiego pastora, splatają się ze sobą w ciąg niezwyczajnych, przykuwających uwagę wydarzeń. Na całym świecie powstały ośrodki Teen Challenge pomagając młodym ludziom uwikłanym w przemoc, ekscesy seksualne, pijaństwo i narkomanię. Dlaczego było to możliwe? Dzięki poznaniu jedynej prawdziwej Miłości, możliwe jest ropoczęcie życia raz jeszcze - można narodzić się na nowo! Książka jest wznowieniem pozycji, która jest nazywana "klasykiem literatury chrześcijańskiej". Od pierwszego wydania została przetłumaczona na ponad 30 języków świata oraz sprzedana w 16 milionach egzemplarzy.

Łatwiej znosi się złą rzeczywistość, gdy się od niej myślą do lepszej odbiega. (z Przedmowy do wydania pierwszego i drugiego, Warszawa 1939 - Kraków 1947) Długo oczekiwane wznowienie klasycznego już dzieła Władysława Tatarkiewicza. Stanowi próbę zestawienia wszystkiego, co obiektywnie można o szczęściu powiedzieć. Autor pisał swą książkę z zamierzeniem, by zawierała nie tylko to, co sam o ludzkim szczęściu myśli, ale także, co myśleli i myślą o nim inni; chciał, by książka przedstawiała rzecz jak najwszechstronniej. (z Przedmowy do wydania trzeciego, Warszawa 1962). Rozpatrywane są tu więc zarówno zagadnienia teoretyczne, jak i praktyczne, historyczne (informacje o ludzkich poglądach na szczęście), systematyczne, opisowe, normatywne, a także językowe (analiza wyrazu szczęście i wyrazów pokrewnych), psychologiczne (analiza doznawania szczęścia), socjologiczne i etyczne. Książka z kategorii wielkich! Jedna z podstawowych lektur na wszystkich studiach humanistycznych.

Dzienniczek zawiera osobiste zapiski siostry Faustyny, polskiej zakonnicy zmarłej w 1938 r., wizjonerki i mistyczki, której Jezus zlecił przekazanie światu orędzia o Bożym Miłosierdziu. Niezwykłe dzieło duchowe, zachwycające swą prostotą i mądrością. Kieruje ono do każdego z nas osobiste wezwanie do bezgranicznego zawierzenia Bogu, który jest „samym Miłosierdziem”.

Jezus pragnie powiedzieć tobie, że dla Niego jesteś kimś ważnym; dla Niego liczysz się (nawet, jeśli nikt się z tobą nie liczy...); dla Niego jesteś ukochaną córką, ukochanym synem! Poprzez posługę o. Augustyna, paulina z Krakowa, Jezus mówi Ci: „Nie załamuj się, Ja mogę uczynić twoje życie szczęśliwym. Tylko pozwól mi działać, pozwól mi położyć dłonie na twojej głowie, nie uciekaj...”

Ziemia, planeta ludzi to powieść składająca się z ośmiu opowiadań tj. Linia, Koledzy, Samolot, Samolot i planeta, Oaza, Na pustyni, W sercu pustyni, Ludzie. Francuski pisarz, a równocześnie pilot, Antoine de Saint-Exupery przedstawia swoje osobiste doświadczenia z najtrudniejszych lotów jakie odbył nad Saharą, Amazonką czy Andami. Historia spisana jak na kartkach z pamiętnika. Autor mówi o przyjaźniach z innymi pilotami oraz o nieustającej walce o przetrwanie w czasach, gdy maszyny nie były jeszcze doskonałe. To nie tylko książka o pierwszych lotnikach, ale przede wszystkim o tym, jak walka z naturą pozwala człowiekowi poznać samego siebie. Według czaspoisma „National Geographic Adventure” Ziemia, planeta ludzi znalazła się w 100 najciekawszych książkach przygodowych wszech czasów.

Trzymasz w ręku komentarz do książki, która poruszyła setki milionów ludzi z niemal wszystkich zakątków świata, wywodzących się z różnych kultur, praktykujących różne religie, młodych i starych - wszyscy oni znajdują w Alchemiku Paula Coelho coś wspólnego. Ja też wiele lat temu znalazłem się wśród tych ludzi. Zafascynował mnie fenomen uniwersalnej – przekraczającej wszelkie podziały – popularności tej prostej przypowieści. Postanowiłem zgłębić jej tajemnicę. Stało się dla mnie jasne, że tajemnicą jednoczącą tak wielu różnych ludzi jest duchowe przesłanie opowieści o pasterzu z Andaluzji – że jest to opowieść o wewnętrznej podróży ku prawdzie o świecie i o człowieku. Alchemik i Alchemia „Alchemika“ pomagają odnaleźć drogę w trudnych czasach, w których żyjemy. Na tyle trudnych, że – jak skonstatował ktoś mądry i przenikliwy – albo wiek XXI będzie wiekiem duchowym, albo go wcale nie będzie. Wojciech Eichelberger

Każda kobieta była kiedyś małą dziewczynką. A każda mała dziewczynka piastuje w swoim sercu najskrytsze marzenia. Marzy o porwaniu w wir romansu, o odegraniu niezastąpionej roli w wielkiej przygodzie, o roli Pięknej w czyjejś historii. Te pragnienia są czymś więcej niż dziecięcą zabawą. Stanowią sekret kobiecego serca. A jednak - ile znasz kobiet, które znalazły takie życie? W miarę upływu lat serce kobiety zostaje zepchnięte na bok, zranione, pogrzebane. Ona sama nie znajduje żadnego innego romansu niż te z powieści, żadnej przygody oprócz tych w telewizji, i szczerze wątpi, czy kiedykolwiek będzie Piękną w jakiej bądź historii. Większoś kobiet dochodzi do wniosku, że musi się zadowolić sprawnością w wykonywaniu obowiązków, także domowych, w załatwianiu natłoku spraw, starając się stać kobietami, jakimi "powinny" być, ale często czują, że zawodzą. Smutne, iż nazbyt wiele przesłań kierowanych pod adresem chrześcijańskich kobiet jeszcze zwiększa presję. "Zrób tych dziesięć rzeczy, a uznamy cię za kobietę pobożną". Efekty nie są dobre dla kobiecej duszy. Ale serce kobiety ciągle tam jest. Czasem gdy ogląda film, czasem nocą przed bladym świtem, jej serce znów dochodzi do głosu. Ogarnia ją przemożne pragnienie życia, jakie jej było przeznaczone - życia, o jakim marzyła jako mała dziewczynka. Przesłanie Urzekającej jest takie: twoje serce znaczy więcej niż cokolwiek innego w stworzonym świecie. Pragnienia, jakie miałaś, będąc małą dziewczynką, i tęsknoty, które nadal nurtują twoje serce - mówią ci o życiu, do jakiego Bóg cię stworzył. On teraz oferuje ci przyjście w roli Bohatera twojej historii, żeby ocalić twoje serce i przywrócić cię do życia jako istotę pełną żarliwej energii i kobiecości. Kobietę naprawdę urzekającą. To, co Dzikie serce uczyniło dla mężczyzn, Urzekająca uczyni dla ciebie.

Klasyczny tekst Ćwiczeń św. Ignacego, zatwierdzony przez wszystkich papieży od XVI wieku po dziś jako najlepszy sposób odprawiania rekolekcji. Książeczka służąca zarówno dającym rekolekcje jak i wszystkim, którzy już je odbyli i pragną podtrzymać w sobie ich owoce.

Poruszająca, mądra lektura. Dla każdego, bez względu na światopogląd. Zapis rozmów, które Witold Bereś i Krzysztof Burnetko prowadzili z Markiem Edelmanem, ostatnim przywódcą powstania w getcie warszawskim. Rozmawiali o Bogu i religii z człowiekiem niewierzącym, boleśnie doświadczonym przez życie, a jednocześnie uchodzącym za autorytet moralny. Edelman zapytany o wiarę powiedział, że Boga wymyślili sobie ludzie jako pewnego rodzaju protezę - jak jest ciężko, to człowiek próbuje się wspierać myślą o Bogu, sprawiedliwości. Autorzy pytają o sens i wartość wszystkich przykazań, wspólnie z Edelmanem analizując je w trudnych i niejednoznacznych kontekstach. Dając przykłady ze swego życia, Edelman tłumaczy, co, dlaczego i kiedy jest najważniejsze.

Ojciec Joachim Badeni i ojciec Leon Knabit, dwaj zakonnicy słynący z mądrości życiowej, dzielą się swoim doświadczeniem, opowiadają anegdoty, udzielają rad i podają sprawdzone sposoby na rozmaite problemy w różnych dziedzinach życia. Męską rozmowę prowadzi kobieta - Judyta Syrek. Co zrobić ze złośliwym sąsiadem? Jak przezwyciężyć nudę? Czy samotność może być dobra? Jak sobie radzić ze stresem? Czym się różni przyjaźń ziemska od "niebieskiej"? Jak budować dobry związek i nie toczyć wojny płci? Czy można panować nad emocjami?

„Najbardziej znany góralski dowcip opowiadany przez Tischnera ma za bohatera nieśmiertelnego Franka Gąsienicę. »Po mnie nic nie zostanie oprócz tych paru dowcipów – tym raduję się oczywiście – które Franek Gąsienica wymyśla, a ja, jak ten magiel, powtarzam«, mówił Tischner podczas jednego z wykładów. Otóż w czasie powodzi w Łopusznej chłopi stali przy moście na Dunajcu i obserwowali, co się dzieje. Przedmiot refleksji był zawsze ten sam: czy woda zabierze most, czy nie zabierze. Ale tym razem chłopów coś zaintrygowało: unoszący się na wodzie góralski kapelusz. Patrzą – stanął na prądzie. Za chwilę – pod prąd. Zaś stanął – i z prądem. »Coz to? Cud?«, pyta jeden. »E nie, to Franek Gąsienica. Pedzioł, ze ma w dupie powódź i orze«. Dowcip ten – góralska wersja wezwania: »Róbmy swoje!« – zrobił zrozumiałą karierę w latach stanu wojennego. Przy różnych okazjach Tischner powtarzał, że nie ma czasów tak złych, żeby nie można było uprawiać nauki, a w szczególności – oswajać świata myśleniem”. (fragment) „Czasami się śmieję, że najpierw jestem człowiekiem, potem filozofem, potem długo, długo nic, a dopiero potem księdzem” – mawiał o sobie Józef Tischner. Nowa książka Wojciecha Bonowicza przedstawia wybitnego myśliciela, duszpasterza i publicystę przede wszystkim jako „Józka z Łopusznej”, który zjednywał sobie wszystkich ogromnym poczuciem humoru i dystansem do samego siebie. Z połączenia krótkich obrazów powstał barwny portret Tischnera, człowieka nietuzinkowego, wnoszącego ożywczy ferment do polskiego życia intelektualnego i publicznego. Wojciech Bonowicz (ur. 1967) – poeta, publicysta, dziennikarz. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako poeta debiutował w 1995 tomem Wybór większości. Tom Pełne morze został nagrodzony w 2007 Nagrodą Literacką Gdynia w kategorii poezja. Jego biografię księdza Tischnera nominowano do Nagrody Literackiej Nike (2001). Współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym”, miesięcznikiem „Znak” i TVP Kultura. Mieszka w Krakowie.

Oskarżano ją o histerię i fantazjowanie. Długo nikt nie wierzył, że ta prosta, niewykształcona dziewczyna została wybrana przez Jezusa na sekretarkę Bożego Miłosierdzia. Gdy doświadczała ciemności, czuła, że Bóg ją opuścił, że została zupełnie sama. Gdy widziała Jezusa, rozmawiała z Nim. Przygotujesz świat na ostateczne przyjście moje - powiedział jej. Ale nie ułatwiał wykonania wielkiej misji. Jak miała tego dokonać? W mistycznych wizjach widziała i piekło, i swoją kanonizację. Kościół długo nie potrafił docenić wagi jej przesłania. Kult Bożego Miłosierdzia rozprzestrzenił się jednak na cały świat - tak jak chciał tego Jezus. Efektem pasji dziennikarki i historyka jest jedyna tego typu biografia największej polskiej Świętej. Autorka odkrywa nieznane fakty z życia Siostry Faustyny i ujawnia tajemnice rozwoju kultu Miłosierdzia Bożego.

Książka adresowana jest do wszystkich, którym miłość nie jest obojętna. A obojętna być nie może, skoro dotyczy człowieka. To jest poradnik nie tylko dla młodych, wkraczający w przestrzeń intymnych uniesień. Wiele „wytrwałych” małżeńskich par, partnerów miłosnego związku – jak to określa autor – uczestnicząc w tej gawędzie znajdzie dużo, nawet bardzo dużo powodów do zamyśleń nad własnym życiem.

„Pamiętnik mówiony” Aleksandra Wata to żywy, meandryczny zapis wspomnień, które stanowią niezwykle cenne świadectwo historii Rzeczypospolitej oraz rodzimej kultury ubiegłego stulecia. Urodzony w 1900 roku pisarz obserwował rewolucję rosyjską i odzyskanie przez Polskę niepodległości, przeżył dwie wojny światowe, był więźniem politycznym i emigrantem, ponadto czynnie współtworzył życie literackie. Jak zanotował w przedmowie do „Mojego wieku” Czesław Miłosz, „na całej ziemi nie było poza Watem ani jednego człowieka, który by tak właśnie doświadczył stulecia jak on i tak jak on to odczuwał. Nie chodziło bynajmniej o okrucieństwo losu czy historii, bo liczba bardziej dotkliwie dotkniętych niż on była olbrzymia. Nie, chodziło o pewien pokrój umysłu, o pewną kulturę właściwą jednemu obszarowi geograficznemu i jednej społecznej warstwie”. W rozmowie z Czesławem Miłoszem Wat kreśli portrety pisarzy i artystów, działaczy politycznych i społecznych, a także współwięźniów. Prowadzi rozważania na temat filozofii, religii, literatury, procesów historycznych i społecznych oraz języka sowieckiej propagandy. „Mój wiek” należy do wielkich dzieł minionego stulecia. O autorze Aleksander Wat (1900–1967) – poeta, prozaik. Urodził się w Warszawie jako Aleksander Chwat. Debiutem twórcy był surrealistyczno-dadaistycznych poemat „JA z jednej strony i JA z drugiej strony mojego mopsożelaznego piecyka” (1919). Jeden ze współtwórców polskiego futuryzmu. Redaktor czasopism „Nowa Sztuka”, „Almanach Nowej Sztuki” oraz „Miesięcznik Literacki”. W latach 1946–1948 redaktor naczelny Państwowego Instytutu Wydawniczego. Zajmował się także działalnością polityczną, wydawniczą oraz translatorską. Jego najważniejsze dzieła to m.in. tomy „Wiersze” (1957), „Ciemne świecidło” (1968) i „Dziennik bez samogłosek” (1986). Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Lwowa, gdzie współpracował z pismem „Czerwony Sztandar”. Zmarł 29 lipca 1967 roku w Antony pod Paryżem. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency.

Zbiór Lepiej palić fajkę niż czarownice został wydany w akcie sprzeciwu po nałożeniu na Adama Bonieckiego pierwszego zakazu wypowiedzi w mediach. Czytany po latach wybór felietonów nabiera nowych znaczeń i staje się cennym historycznym zapisem. Pojawiają się w nich istotne dla zrozumienia postaci Adama Bonieckiego wspomnienia i wątki biograficzne, jak wstrząsający zapis ostatniego spotkania z ojcem, który kilka dni później został rozstrzelany przez Niemców podczas masowej egzekucji. Część tekstów ma charakter wyraźnie medytacyjny. Niektóre to rodzaj notatnika z przygotowań do wejścia w wiek podeszły. Lepiej palić fajkę niż czarownice to również bardzo wartościowy opis atmosfery politycznej sprzed dekady, dzięki któremu lepiej zrozumiemy to, co dzieje się wokół nas dziś.

10. rocznica śmierci matki bł. Jerzego Popiełuszki. Wznowienie wyjątkowej biografii Marianny Popiełuszko Najważniejsze w życiu to w Boga wierzyć i Boga mieć na pierwszym miejscu! – MARIANNA POPIEŁUSZKO Milena Kindziuk przez wiele lat odkrywała i badała dokumenty oraz świadectwa ustne dotyczące życia i męczeńskiej śmierci błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki. Przeprowadziła też wiele rozmów z matką ks. Jerzego – Marianną Popiełuszko, kobietą skromną, o niezłomnym sercu, wielkiej mądrości i autentycznej wierze. Dzięki niej lepiej rozumie się ks. Jerzego, ale też ona sama może zadziwiać i fascynować. Dlaczego? Jaka była? Czego można się od niej nauczyć? To opowieść o miłości, oddaniu oraz o nadziei, która pozwoliła Mariannie Popiełuszko przezwyciężyć ból po stracie ukochanego syna. Także o wierze, która pomogła jej przebaczyć mordercom ks. Jerzego. Ta historia jest nie tylko hołdem dla ks. Popiełuszki, ale także ukłonem w stronę niestrudzonej matki, która dała światu tak wyjątkowego kapłana. W książce zamieszczono wiele nowych zdjęć oraz wyjątkowe świadectwo Marka Popiełuszki, wnuka pani Marianny. dr Milena Kindziuk – autorka książek, m.in.: Popiełuszko. Biografia, Emilia i Karol Wojtyłowie. Rodzice św. Jana Pawła II, Edmund Wojtyła. Brat św. Jana Pawła II, Kardynał Stefan Wyszyński Prymas Polski, Kardynał Józef Glemp. Ostatni taki Prymas. Dziennikarka, publicystka, wykładowca na UKSW w Warszawie. Autorka artykułów naukowych z zakresu medioznawstwa, kultury i religii. Odznaczona przez Prezydenta RP brązowym krzyżem za zasługi na rzecz rozwoju nauki oraz przez Ministerstwo Edukacji i Nauki –Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Konsultor Rady Episkopatu Polski ds. Społecznych, konsultor Rady Episkopatu ds. Mediów i Komunikacji Społecznej, członek Zespołu medialnego przy Przewodniczacym Konferencji Episkopatu Polski. Prosta, wiejska kobieta w chustce na głowie stała sie znana na całym świecie jako matka kapłana męczennika. Piękna książka Mileny Kindziuk wychodzi poza ten schemat. Marianna Popiełuszko to kobieta wyzwolona z cierpienia, pełna radosci życia, zachwycająca madrością życiową i dowcipem. Grzegorz Polak, publicysta „Niedzieli”, zastępca dyrektora Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszynskiego To wiara dawała mojej babci Mariannie siłę do życia. A później, po beatyfikacji, także ksiądz Jerzy, który, jak często sama wspominała, wspierał ją z nieba i jej pomagał. Wierzyła w jego wstawiennictwo, ufała, że kiedyś się z nim znowu spotka. Marek Popiełuszko, wnuk pani Marianny

W "Listach starego diabła do młodego" piekielna ekscelencja, podsekretarz stanu w piekle, wymienia urzędowe listy ze swoim podwładnym. Jest nim jego bratanek, młodszy diabeł, który ma okazać swoje zdolności w służbie kusicielskiej. Za tym humorem, dowcipem, elegancją, za tą dociekliwością i przewrotnością kryją się ważne przesłania i pytania. Najważniejsze z nich to pytanie o rolę i miejsce zła w świecie stworzonym przez Boga.

Jedna z najważniejszych książek noblisty z przedmową Oksany Zabużko. Rodzinna Europa to z jednej strony autobiografia intelektualna, z drugiej niezwykła podróż europejskiego umysłu. Miłosz dzieli się osobistymi przeżyciami, jednocześnie analizując historię Europy Wschodniej, pełną tragicznych wojen i sprzecznych dążeń. Ta wydana po raz pierwszy w 1959 roku książka to doskonała lektura na dzisiejsze czasy! Do nowego wydania przedmowę napisała Oksana Zabużko, ukraińska intelektualistka, poetka i pisarka, autorka m.in. bestsellerowego tomu esejów Planeta Piołun oraz powieści Badania terenowe nad ukraińskim seksem. Na okładce obraz malarki młodego pokolenia Magdaleny Laskowskiej.

Kilka lat temu, w czasie rozmowy przez platformę Zoom na zaproszenie nauczyciela historii z klasą pewnego warszawskiego liceum, jeden z uczniów zadał mi pytanie – czy w związku z tym, że sprawa Jedwabnego była tak intensywnie debatowana publicznie przez wiele miesięcy, to czy te wszystkie dyskusje, w których brałem udział i które śledziłem na temat Sąsiadów, nauczyły mnie czegoś nowego o tej zbrodni? I czy gdybym o tym czymś wiedział wcześniej, to coś bym w książce napisał inaczej? Zbił mnie z tropu tym pytaniem, muszę przyznać, i przepraszając go ogromnie, bo mi wstyd było dawać tak niepedagogiczną odpowiedź, zgodnie z moją subiektywną prawdą powiedziałem – że nie, że po tych wszystkich dyskusjach nie widzę powodu, żeby w książce cokolwiek zmieniać czy uzupełniać. Z jednym może wyjątkiem. Wiedząc to wszystko, co już dzisiaj wiemy, jestem zdania, że lepiej byłoby napisać jedną wspólną książkę o trzech mordach, których dokonano 5 lipca w Wąsoszu, 7 lipca w Radziłowie i 10 lipca w Jedwabnem. Te trzy zbrodnie są ze sobą połączone i częściowo ci sami ludzie brali w nich udział. Ale to, co napisałem o mordzie w Jedwabnem, pozostawiłbym bez zmian. Berlin, 15 lutego 2025