Zdarzają się takie książki, które kradną nasze serca, których strony przerzucamy bezwiednie, podążając za historią, która wciąga od samego początku i angażuje do ostatniej strony. Taką właśnie historię stworzyła Dorota Gąsiorowska.

Sonia jest dziennikarką. Chcąc napisać ciekawy artykuł, trafia do Bukowej Góry i kawiarni Złote Serce połączonej z rodzinną manufakturą czekolady. Gabriel i Rozalia opowiadają jej historię powstania tego miejsca, która wiąże się z miejscową legendą. Życzliwi ludzie, których spotyka na swoje drodze sprawiają, że czuje się szczęśliwa i bezpieczna. I gotowa na podjęcie decyzji.

Jak dobrze czytało mi się tę powieść. Po raz kolejny Dorota Gąsiorowska udowodniła, że potrafi mnie zaczarować wciągającą i klimatyczną historią, w której nie brakuje odrobiny magii. Poprowadzoną dwutorowo, z ciekawą fabułą i zgrabnie przeplatającymi się wątkami tworzącymi interesującą całość. Okraszoną smakiem i zapachem czekolady, skrzącą się śniegiem i wypełnioną uczuciami.
„Opowieść błękitnego jeziora" to historia odrobinę nostalgiczna, w której nie ma pośpiechu, ale wszakże taki powinien być też czas około-świąteczny. To czas kiedy powinniśmy zwolnić i pozwolić sobie na odrobinę wytchnienia i przemyślenia.
Autorka z niezwykłą lekkością i plastycznością snuje opowieść, tworząc niesamowity klimat i wciągając nas do świata bohaterów. Otula ciepłem, zachwyca i pozwala poczuć świąteczny klimat.
Polecam bardzo, bo to historia idealna na grudniowe dni.

"Opowieść błękitnego jeziora" to urzekająca, magiczna i przepiękna historia, która otula nas swoim ciepłem i ogrzewa nasze serce swoim niepowtarzalnym klimatem. Jej baśniowy charakter sprawia, że znowu czujemy się jak dzieci, które z podekscytowaniem oczekują nadejścia świąt i głęboko wierzą w magię tego okresu. W tej opowieści odznajdziecie rodzinną manufakturę czekolady, uroczą kawiarenkę, tajemniczą legendę oraz mnóstwo ciepła i ludzkiej życzliwości. To idealna lektura do czytania przy migoczącej choince. Daj się zatem uwieść historii, która pachnie aromatyczną czekoladą, budzi nadzieję i przywraca nam wiarę w drugiego człowieka. Dorota Gąsiorowska po raz kolejny udowodniła, że literatura potrafi złagodzić największy smutek ukryty gdzieś na dnie sercach. Mój na pewno ukoiła...To jak dasz się uwieść legendzie, która odmienia ludzkie życie i sprawdzisz czy też jesteś częścią tej historii? Serdecznie polecam!

Przyznam, że nie jestem miłośniczką legend i powieści, ale książki Doroty Gąsiorowskiej mają w sobie to coś. Po zeszłorocznej lekturze "Opowieści starego lustra" nie mogłam się oprzeć i sięgnęłam po nową propozycję autorki. Nie zawiodłam się! To przepiękna, zimowo-świąteczna historia o tym, że każdy z nas zasługuje na szczęście. Jeśli chcecie choć na chwilę zapomnieć o problemach i dać się ponieść baśniowej atmosferze - zachęcam do lektury. Polecam na zimowe wieczory, najlepiej w towarzystwie gorącej czekolady :)

"Mówią, że czas leczy rany i zapewne jest to prawa. Ale obecność kogoś wyjątkowego sprawia, że zabliźniają się one szybciej".

Sonia szybko musiała zacząć radzić sobie sama. Wcześnie straciła matkę, ojciec znalazł pocieszenie, zapominając o córce. Teraz Sonia jest dziennikarką, przyjeżdża do Bukowej Góry, ma zamiar poznać miejscową legendę i napisać o niej artykuł. Trafia do kawiarni "Złote serce", w której roznosi się aromat słodyczy i ciepłej czekolady. Zostaje miło przyjęta przez mieszkańców, daje się porwać pięknu legendy. Na jej drodze staje pewien mężczyzna. Całość wszystko to otulona świątecznym klimatem.

Jestem zachwycona tą opowieścią, Pani Dorota czaruje słowem.

Fabuła intrygująco poprowadzona, niesie emocje. Jest szczerze, realnie, naturalnie, swojsko. To było niesamowite i piękne! Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Zwyczajny, a czasami niezwyczajny odruch ludzkiego serca. Radości i smutki, wzloty i upadki, chwile dobre i te złe. Siła rodzinnych więzi, przebaczenie, dawanie drugiej szansy, miłość.

Świąteczna magia wiruje...

Niesamowita, mądra, nostalgiczna, niosąca ukojenie opowieść, której całkowicie dałam się porwać. Ukazuje, co tak naprawdę jest w życiu ważne. Serdecznie polecam! Tatiasza i jej książki :)

Opowieść Gabriela i Rozalii chłonęłam jak najpiękniejszą bajkę, która otuliła mnie wyjątkowym ciepłem i dała nadzieję na lepsze jutro. Jednak nie mogę zapomnieć o Soni, która przyjechała do Bukowej Góry by napisać artykuł o Marcinie i Sabinie. Ten przyjazd odmienił jej życie, bo magia Bukowej Góry znowu zadziałała. To właśnie tutaj odzyskała wewnętrzny spokój i dostrzegła co w życiu jest najważniejsze. Poznała kobiety, które odważyły zmienić swój los, chociaż były pełne obaw przed nieznanym.

Na kartach powieści śledziłam losy bohaterów, którzy starali się naprawić błędy popełnione w przeszłości i na nowo budowali swą codzienność. I chociaż ich historie były różne, to wspólnym mianownikiem było wybaczenie i szczera rozmowa. A to wszystko w atmosferze przygotowań do świąt Bożego Narodzenia, gdy dzieją się cuda, a ludzie otwierają swe serca na potrzeby drugiego człowieka. Bo każdy z nas potrzebuje miłości i wsparcia najbliższych mu osób.
Polecam!

Jest to książka idealna na ten grudniowy, przedświąteczny czas. Autorka nie skupia się na samej fabule, tylko maluje słowem najpiękniejsze obrazy, z pietyzmem opisując otoczenie i budując pełen magii klimat książki. Klimat który rozbudza zmysły i wyobraźnię. Wyobraźcie sobie tylko zimową, mroźną aurę w słoneczny dzień, skrzący się śnieg i do tego filiżankę gorącej, orzechowej czekolady z odrobiną amaretto, albo niezwykłe czekoladowe pralinki jakie można nabyć w "Złotym sercu". Czyż na samą myśl człowiekowi nie robi się cieplej na sercu?

Na zakończenie mogę napisać, że ta książka to miód na moje serce, otula, koi zmysły i pokazuje, że zawsze warto mieć nadzieję i walczyć do samego końca o to co dla człowieka najważniejsze.
Polecam jako idealne lekarstwo dla zziębniętych serc w zimowe wieczory.

Wierzycie w magię, czary, legendy? Myślicie, że los może być dla jednych łaskawy, a dla innych już nie? Czy więzy rodzinne są dla Was ważne? Wiem, wiem, wyjątkowo zaczynam tę recenzję od pytań i to jeszcze jakich dziwnych :)

"Opowieść błękitnego jeziora" Doroty Gąsiorowskiej to cudowna historia, która jest prowadzona dwutorowo. W większości czasu jesteśmy w czasach obecnych w Bukowej Górze i trochę w Bydgoszczy lub Krakowie. Ale są takie momenty, kiedy przenosimy się w czasie, cofamy się o kilka pokoleń i znów jesteśmy w Bukowej Górze. Ach, a powiem Wam, że ta przygoda zarówno z obecnych czasów, jak i ta przenosząca czytelnika w czasie wciąga, intryguje, zaskakuje i pobudza do tego, żeby szybko czytać dalej, by poznać dalsze losy bohaterów.

Sonia jest dziennikarką i postanowiła przyjechać do Bukowej Góry, aby napisać artykuł o legendzie związanej z bardzo wyjątkową kawiarnią. Ta kawiarnia nazywa się "Złote Serce". Dlaczego tak się nazywa i skąd w ogóle taka nazwa? Tego dowiecie się z książki. Ja napiszę tylko, że ta kawiarnia, połączona z manufakturą czekolady to bardzo magiczne miejsce, otoczone rodzinną miłością, czułością i z tradycjami. Kiedy właściciele kawiarni - Rozalia i Gabriel opowiadają Soni legendę jeziora, kawiarni i pewnych osób, nasza bohaterka jest pod niesamowitym wrażeniem.

" Miałam wrażenie, że poznając miejscową legendę, niejako stałam się świadkiem tamtych zamierzchłych zdarzeń i w jakimś sensie poczułam się wyróżniona. "

Mnie też bardzo ta legenda wciągnęła i byłam zaskoczona, że opowiadająca ją dwójka osób robi to w taki sposób, jakby była przy tych wszystkich wydarzeniach osobiście! Naprawdę! Tak to odczuwałam. Mało tego, tak jak Sonia niecierpliwiłam się na każdy kolejny kawałek tej legendy. Jednak życie codzienne też tutaj jest ciekawe. Ach, jak czasem poplątane i trudne życie mają tutejsi bohaterowie z czasów obecnych. Zbiegi okoliczności, różne strachy, bolączki, problemy, ale też samotność na własne życzenie, odrzucenie, cierpienie, choroby. Są i powroty po latach, wybaczenie, pojednanie, próba bycia w związku, zrozumienie, miłość i akceptacja. Naprawdę dzieje się tu dużo i to w tak magicznych miejscach.

"Akceptacja nie znaczy, że od razu wszystko w nas idealnie się poukłada."

A do układania to tutaj jest co, ale o tym to sobie poczytacie sami. Po przeczytaniu tej historii doszłam do wniosku, że pokazuje ona iż nadzieję zawsze warto mieć, że warto próbować o coś lub o kogoś zawalczyć i że nie trzeba się tak łatwo poddawać, nawet kiedy myślimy, że jesteśmy na przegranej pozycji. No i każdy z nas popełnia błędy. I tylko od nas zależy, czy będziemy chcieli je naprawić dziś, jutro czy za jakiś czas. Dla mnie ta książka, to jeszcze dodatkowo pierwsze spotkanie z twórczością pani Doroty Gąsiorowskiej. Bardzo udane pierwsze spotkanie i już wiem, że muszę nadrobić inne jej książki. Bo jeśli w innych, tak jak i tutaj panuje taka przyjemna atmosfera ze szczególnym klimatem, z bardzo realistycznymi bohaterami i wydarzeniami tak opisanymi, że można je prawie zobaczyć własnymi oczyma, to ja chcę dalej czytać książki tej autorki. Ale na razie zapraszam Was do tej lektury. A! Zapomniałam! Tak na wszelki wypadek, to kilka chusteczek też Wam się przyda do tej lektury. Ja się wzruszyłam kilka razy i łezki mi się puściły.

Dziennikarka Sonia wybiera się na urlop do Bukowej Góry. Chce połączyć przyjemne z pożytecznym i napisać niezwykłą historię tego miejsca. Umawia się z właścicielami Złotego Serca - przytulnej kawiarni, nie wiedząc, jak bardzo ten wyjazd odmieni jej życie. Sama bowiem zmaga się ze swoimi demonami i nie bardzo wierzy w magię zbliżających się świąt. Poznaje także pewnego mężczyznę..

Dorota Gąsiorowska jest jedyną znaną mi autorką, która tak świetnie potrafi utożsamić się z głównymi bohaterkami - w tym przypadku z Sonią. Każda jej emocja, myśl, rozterka, obawa jest opisana tak szczegółowo, tak starannie, że można odnieść wrażenie, iż autorka opisywała swoje bieżące przeżycia w Bukowej Górze i towarzyszące im uczucia. Nie brakuje tu także pięknych, malowniczych opisów tego zachwycającego miejsca.

Podziwiam pisarkę również za umiejętność stworzenia oraz opowiedzenia historii z dawnych czasów - z uwzględnieniem tamtejszego słownictwa, ludzkiej mentalności i zwykłych codziennych czynności, ale przede wszystkim za stworzenie niezwykłego klimatu. Sprawy Soni zostają nam przedstawione naprzemiennie z opowieścią błękitnego jeziora, którą to dziennikarka ma opisać. I obie historie są przedstawione bardzo dobrze!

Ta książka to przytulna, kojąca, pełna magii świąt i ludzkiej życzliwosci, ale także wzruszeń przygoda. To przytulenie bliskiej osoby i poczucie bicia jej ciepłego serca w mroźny, zimowy dzień. To dawka spokoju otrzymana w tych niepewnych, pełnych pośpiechu czasach. Zdecydowanie daje nam przestrzeń do zatrzymania się, przemyślenia spraw, które mają znaczenie, docenienia ludzi, którzy są wokół, szansę na zmiany, których się obawiamy.
Z Sonią bez problemu nawiązujemy więź, ale - rzecz jasna - nie tylko z nią, mamy tu więcej bohaterów, na których została skupiona uwaga, a którzy pogubili się w gąszczu popełnionych w przeszłości błędów i pragną wybaczenia. Lekki, a jednocześnie piękny, barwny styl pozwala nam zatopić się bez pamięci w czytanej historii, a po zakończeniu lektury przebudzić z pytaniem cisnącym się na usta "to już?". Jeśli lubicie powieści obyczajowe z niespieszną, lecz wciagającą akcją, to ta pozycja będzie strzałem w dychę.

Swego czasu dużo patrzyłam na książki pewnej autorki. Patrzyłam i myślałam, że przeczytam je wszystkie. Miałam przeczucie, że książki tej autorki mi się spodobają i to przeczucie nie było błędne. Przeczytałam już kilka książek autorstwa Doroty Gąsiorowskiej i każda z nich mnie zachwyciła. Wiedziałam, że z jej najnowszą książką, czyli „Opowieścią błękitnego jeziora" będzie dokładnie tak samo.
Tym razem trafiłam do świata Soni, która w okresie zimowym przybywa do Bukowej Góry, aby zapoznać się z miejscową legendą. Od pierwszych stron czuć ciepło jakim zostaje obdarzona nasza bohaterka przez mieszkańców Bukowej Góry. Do świata legendy przenoszą ją właściciele miejscowej kawiarni „Złote serce". Kiedy tylko Sonia pojawia się po raz pierwszy w tym miejscu to wytworzony klimat przez autorkę sprawia, że miałam ochotę zajść do małej kawiarenki i wypić ciepłą czekoladę, a nuż bym spotkała tak ciekawe osoby jak nasza bohaterka.
Dorota Gąsiorowska zaserwowała po raz kolejny otulającą, klimatyczną historię, która pokazuje wiele ludzkich problemów. Te historie pokazują, że każdy zasługuje na szczęście i zawsze ono przychodzi niezależnie od tego z czym nasi bohaterowie musieli się zmagać.
Po raz kolejny jestem zachwycona historią opowiedzianą przez panią Gąsiorowską. Jak już poznałam bohaterów, to nie chciałam się z nimi rozstawać. Mogłabym zostać w Bukowej Górze na zawsze.

,,...chciałabym, by właśnie tak wyglądało moje życie. Kolorowo, słodko i ciekawie. By nigdy nie zabrakło w nim ani miłości, ani wrażeń. By każdy dzień zaskakiwał mnie różnorodnością doświadczeń.(...) Bo żeby poczuć życie, codziennie trzeba je smakować".

********************************

RECENZJA

Weekend spędziłam w urokliwej Bukowej Górze, gdzie w rodzinnej kawiarni ,,Złote serce" zajadałam się słodkimi pralinkami i rozgrzewałam aromatyczną gorącą czekoladą słuchając niezwykłej opowieści błękitnego jeziora...
to była wręcz baśniowa i magiczna literacka podróż...a osoby, które poznałam na długo pozostaną w mym sercu.

Główna bohaterka Sonia jest dziennikarką. Przyjeżdża do Bukowej Góry, by napisać artykuł o niezwykłej historii tego miejsca związanej z pewną legendą, która zmieniła życie wielu ludzi...
Bohaterka zaprzyjaźnia się z małżeństwem prowadzącym ,,Złote serce" - Rozalią i Gabrielem oraz poznaje ich rodzinę i mieszkańców...a im dłużej przebywa w tym miejscu, czuje że jej życie nabiera barw...

Sonia zawsze musiała radzić sobie sama, gdyż wcześnie straciła matkę, a z ojcem nie ma kontaktu...
Los nie był dla niej łaskawy i gdzieś po drodze zgubiła wiarę w magię świąt...
Jednak wysłuchując historii poznanych osób, a także poznając legendę Marany i ,,Złotego serca" zaczyna inaczej postrzegać swoje życie oraz zaczyna wierzyć, że cuda mogą się wydarzyć...
Tym bardziej, gdy na jej drodze pojawia się pewien mężczyzna, z którym zaczyna ją łączyć mocniejsza więź...

Czy bohaterka odnajdzie rodzinne ciepło i miłość ?
Czy to w co wierzymy i to czego pragniemy całym sercem, może stać się nasza rzeczywistością ?
Jak pobyt w tym miejscu wpłynie na życie Soni?

,,Opowieść błękitnego jeziora" to wręcz baśniowa powieść, która sprawia, że każdy zaczyna wierzyć w magię i cuda...
To opowieść o miłości, niezwykłej legendzie, rodzinnych relacjach, przebaczaniu i drugich szansach...

Zakochałam się w Bukowej Górze i jej mieszkańcach...z tego miejsca bije spokój i dobro...Zdaje się, że czas płynie tu wolniej. Wspaniale było wraz z Sonią przemierzać zasypane śniegiem ulice i podziwiać piękno okolicy oraz poczuć rodzinne ciepło i miłość... Dzięki barwnym opisom czułam się jakbym naprawdę tam była...
A na rozdziały o legendzie czekałam z niecierpliwością...udzieliła mi się ta magia...

Podobały mi się też wplecione historie poznanych przez bohaterkę kobiet, które walczyły z przeciwnościami losu oraz wątek ojców chcących naprawić swe błędy...Każda z postaci jest ważna...
Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami z przeszłości ukazując moc przebaczenia...

Magiczna atmosfera, szczere postacie i cudowne opisy sprawiają, że ta powieść jest po prostu piękna i wartościowa oraz dająca nadzieję...
Ta książka ma aromat przepysznej gorącej czekolady i otula magicznym ciepłem poruszając najczulsze struny...

To co masz ochotę wybrać się do owianej niezwykłą legendą kawiarni Witkowskich, by poczuć smak i zapach tej historii?

Sonia dziennikarka z Łodzi przyjeżdża do Bukowej Góry by napisać artykuł. Zupełnie nie spodziewa się, że ta wyprawa tak odmieni jej życie. Wcześnie straciła matkę, a ojciec szybko odnalazł pocieszenie u innej kobiety, która niestety nie zaakceptowała pasierbicy. Nim skończyła osiemnaście lat wyprowadziła się z rodzinnego domu i musiała radzić sobie sama.

Przyjeżdżając do Bukowej Góry oprócz napisania artykułu o niezwykłym miejscu, Sonia chce również wykorzystać swój zaległy urlop i pobyć w tym urokliwym miejscu. Odwiedza Państwa Witkowskich, którzy są właścicielami kawiarni i jednocześnie lokalnej wytwórni czekolady. Nim przedstawią historię Złotego Serca Sonia poznaje dzieci Gabriela i Rozalii. Wszyscy są tak sympatyczni, że w dziennikarce odzywa się niezaspokojone wcześniej rodzinne ciepło. Zazdrości im zażyłości, ale jednocześnie z łatwością odnajduje się w ich towarzystwie i szybko czuje się jak członek rodziny.

Pewnego wieczoru, kiedy w końcu Państwo Witkowscy znajdują chwilę na opowiedzenie niezwykłej historii, Sonia poznaje pierwszą część opowieści o Maranie, błękitnym jeziorze z Bukowej Góry.
Powieść, która rozgrzeje i otuli w te przedświąteczne dni. Serdecznie polecam.

Złota Marana, legendarna miedzianowłosa pani władająca przed wieloma laty okolicą obecnej Bukowej Góry, pewnego dnia staje przed wycieńczonym i konającym młodzieńcem. Chłopak dostaje od niej kamienne serce i dowiaduje się, że to właśnie tu nad jeziorem Marana pozna miłość swojego życia i tu też pozostanie do końca swoich dni. Gdy owa pani znika biedaka znajduje mieszkająca nieopodal dziewczyna. Sabina pomaga mu dojść do chaty rodziców, gdzie Marcin powoli odzyskuje siły i wraca do zdrowia. Dziewczyna zakochuje się w nim, ale Marcin nie może zapomnieć o pani znad jeziora i zupełnie tego nie dostrzega. W końcu poznawszy jej historię postanawia opuścić swoich wybawicieli i ruszyć dalej do rodzinnego domu. Dziewczyna nie potrafi zapomnieć o ukochanym. W końcu jednak i on pojmuje jak bardzo ją kocha i postanawia wrócić. Widząc jednak Sabinę w towarzystwie innego mężczyzny nie ujawnia się i zamieszkuje w sąsiedniej wiosce. Po jakimś czasie młodzi mimo to wpadają na siebie i przepowiednia Marany zaczyna się spełniać. Nikt jednak nie jest w stanie przewidzieć jej zaskakującego finału...
Legenda, która miała być tylko okazją do napisania kolejnego artykułu, odmieniła życie Soni kierując je na właściwe tory i w końcu przynosząc upragnioną miłość. A może to magia świąt Bożego Narodzenia również się do tego przyczyniła? Koniecznie przeczytajcie tę cudowną książkę aby się o tym przekonać. Dajcie się oczarować niebywałej atmosferze jaka panuje w Bukowej Górze i świątecznemu klimatowi jaki na kartach książki z najdrobniejszymi detalami namalowała pisarka. Jest niezwykły!

Książki Pani Dproty Gasiorowskiej zawsze czytam z wielką przyjemnością. Każda jej powieści jest pełna ciepła i spokoju. Jak herbatka u babci, która opowiada historię swojej młodosci.
Nie inaczej jest w przypadku najnowszej książki
"Opowieść błękitnego jeziora".
Ilekroć sięgam po kolejne rozdziały wchodzę w świat pachnący czekoladą, słychać trzaski z kominka, czuć na policzkach siarczysty mróz i płatki śniegu opadajace na rzęsy.
Jest otulajaco, przyjemnie i ciepło. Lubie tu wracać.

Sonia jest dziennikarką, która poniekąd szuka swojego miejsca na ziemi po druzgocącej stracie matki. Po tej tragedii jej ojciec odsunął sie od niej by na swój sposób poradzić sobie ze stratą.
Dziewczyna trafia do Bukowej Góry by spisać niesamowitą opowieść Rozalii i Gabriela. Właścicieli kawiarni " Złote serce", która jest rownież małą manufakturą czekolady. Przy okazji poznaje ona przepełnioną magią legendę. Na swojej drodze spotyka cudownych ludzi a każde z nich ma swoją wyjątkową historię. A my możemy spotkać ponownie innych bohaterów z twórczości autorki. Chociażby Laurę z (mojej ukochanej) książki "Karminowe serce".

Czy dziewczyna da się porwać magii świat? I czy dzięki ludziom w miasteczku znajdzie siebie i swoje miejsce? Jaką rolę odegra niespodziewanie poznany mężczyzna?

Pani Dorota pisze tak niesamowicie. Tak angażująco, że nie łatwo się oderwać od opisywanego przez nią świata. Widzimy świat jej oczami i dosłownie przenosimy się do Bukowej Góry, do cukierni, do śnieżnych dróg prowadzących nad Jezioro Marana.

Autorka od pierwszych chwil czaruje słowem, przedstawiając urokliwą małą mieścinę, która ma zapewnić głównej bohaterce materiał na artykuł. Tak naprawdę jednak wycieczka do Bukowej Góry pozwoli Sonii odkryć piękno dnia codziennego, poznać historie, które każą jej przemyśleć trudne ludzkie losy, a jednocześnie doświadczyć ogromu ludzkiej życzliwości i miłości. Te pozytywne uczucia czuć już od pierwszych stron powieści, kiedy bohaterka poznaje Rozalię i Gabriela, starszych właścicieli cukierni i manufaktury Złote Serce. Od tego momentu w kobiecie powoli zachodzi pewna zmiana, choć początkowo niedostrzegalna nawet przez samą zainteresowaną.

Już po pierwszych rozdziałach ciężko oderwać się od lektury. Zimowa odsłona urokliwego miasteczka towarzyszy tej książce przez większość czasu, a jest ona na tyle przyciągająca uwagę, że samemu chciałoby się wybrać i pochodzić zarówno uliczkami miasteczka, jak również ścieżkami prowadzącymi nad jezioro i do błękitnej kapliczki. Bo ta historia nie rozpoczyna się w Bukowej Górze ale właśnie nad jeziorem. Tam dwoje ludzi łączy los, pozwala się im odnaleźć, choć ich drogi nie zawsze są łatwe i proste.

Legenda, którą poznaje Sonia, to piękna i przejmująca historia, pozwalająca uwierzyć w dobro i miłość. Opowiadana przez właścicieli cukierni w taki sposób, że ciężko oderwać się od niej choć na chwilę. Ujęło mnie, że autorka pięknie stylizowała język i styl wypowiedzi bohaterów wydarzeń sprzed stu lat, co dało bardzo dużą dozę autentyczności. Jednocześnie każda z osób, które pojawiają się w opowieści zapada w pamięć i budzi duży sentyment. Wspaniałe postaci babci Anieli czy Jurczykowej, które na różny sposób zdobywają sympatię, a jednocześnie wywołują słodko-gorzkie uczucia.

W powieści, jak w życiu, oprócz dobrych chwil, przychodzą też te gorsze. Historie, które poznaje Sonia, ale również jej doświadczenia, pokazują, że nigdy nie może być jedynie dobrze. A jednak autorce udaje się wszystkie te gorsze chwile przekuć w coś wyjątkowego, co wzmacnia bohaterów. I pomimo trudnych chwil, myśląc o książce, czuje się ciepło i miłość. Małe miasteczko otulone pierzyną ze śniegu, delikatny mróz i jasne, zapraszające wnętrze kawiarni, w której gorąca, aromatyczna czekolada i serdeczny uśmiech właścicieli daje radość i nadzieję. Niebieska kapliczka maryjna, w której pali się płomień świecy, a która przypomina o wydarzeniach z przeszłości, ale również pomaga w problemach dnia dzisiejszego. Jezioro, na którego wzniesieniu wznosił się kiedyś warowny gród, a w jego murach żyła dobra i życzliwa władczyni. Takie wyobrażenie zostaje po lekturze i choć bohaterowie ruszyli już dalej, to te obrazy zostają w głowie na dłużej.

Opowieść rozpoczyna się od przyjazdu głównej bohaterki, dziennikarki Soni do malowniczej miejscowości Bukowa Góra nieopodal Krakowa. Sonia przygotowuje artykuł i przy okazji zaprzyjaźnia się ze starszym małżeństwem - Rozalią i Gabrielem. Poznaje pozostałych członków rodziny. Początkowo, możemy poznać smutne losy bohaterki, której przeszłość nie szczędziła smutku. Za sprawą pobytu w Bukowej Górze życie Soni przybiera nowych barw. Dziennikarka w końcu godzi się ze swoją przeszłością. Historia urokliwego miejsca i jej bohaterowie powoduje, że Sonia otrzyma to, czego brakowało jej najbardziej - rodzinnego ciepła i miłości.
Akcja toczy się w grudniu, uroku dodaje świąteczna sceneria miejsca pokryta puszystą śnieżynką.
Sonia w trakcie pobytu powiązanego z urlopem, wykorzystuje czas na długie spacery odkrywając piękno okolicy, w tym opatrzone legendą jezioro Marana i poznaje nowe osoby. Jak się wkrótce okazuje, jezioro ma wiele wspólnego z rodziną Witkowskich i jej przodków. Podczas wieczorów spędzonych u Witkowskich, małżeństwo opowiada dziennikarce legendę Marany i „Złotego Serca".
Pewnego dnia, Sonia widząc zatłoczoną kawiarnię postanawia pomóc Rozalii. Nie mając doświadczenia nieopatrznie myli zamówienia i podaje orzechową czekoladę Bartoszowi, który okazuje się być na nie uczulony. Nieznajomy, reagując nazbyt nerwowo wychodzi oburzony. Nazajutrz Sonia otrzymuje bukiet z przeprosinami. W ten sposób drogi Bartosza i Soni łączą się ze sobą.
Jednym z wątków książki są historie o potędze kobiet i ich sile w walce z przeciwnościami losu.
Poznajemy historię Soni, Laury, Hani, Sabiny... Kobiety zmagały się z różnymi przeciwnościami, a mimo to nie poddały się i walczyły do końca. Jakie były to przeciwności - zachęcam do lektury Jezioro Marana.
To tutaj, nad brzegiem jeziora wycieńczony powrotem z wojny Marcin, spotyka miedzianowłosą Maranę, niegdyś królową władającą Bukową Górą i jej okolicami, która w prezencie wręcza Marcinowi kamienne serce i przepowiada, że gdy otworzy oczy zobaczy miłość swojego życia i pozostanie tutaj do końca swoich dni. Sabina znajduje pół żywego Marcina i ratuje go od śmierci. Marcin, zauroczony tajemniczą nieznajomą Maraną nie dostrzega miłości Sabiny. Dopiero, gdy starzec mieszkający w lesie opowiada mu historię Marany zauważa jak bardzo Sabina jest mu bliska. Mimo to, postanawia wrócić w rodzinne strony. Mija rok. W tym czasie wokół Soni kręci się miejscowy adorator, Wacław. Początkowo, dziewczyna odrzuca mężczyznę. Z czasem daje mu szansę. W tym czasie Marcin postanawia wrócić, lecz dowiedziawszy się o sytuacji między Sabiną a Wacławem postanawia odsunąć się w cień. Niespodziewanie młodzi wpadają na siebie i przepowiednia miłości zaczyna się spełniać...

Książka została napisana pięknym językiem. Autorka z ogromną dokładnością opisała sytuacje i scenerie towarzyszące bohaterom, dzięki czemu możemy wczuć się w rolę poszczególnych bohaterów książki lub wyobrazić sobie te miejsca. Nawiązanie do legend, miejsce magicznej Bukowej Góry sprawia, że w głębi duszy robi się ciepło. Jest to książka, która krzepi serce. Chcemy wierzyć, że takie bajkowe miejsce istnieje naprawdę i jak za sprawą czarodziejskiej różdżki życie może zmienić się na lepsze. Z chęcią wybrałam się do manufaktury Witkowskich i skosztowałabym przepysznej, gorącej czekolady.
Serdecznie polecam książkę Doroty Gąsiorowskiej. Jest to pierwsza powieść autorki, którą miałam przyjemność przeczytać. Wiem, że nie ostatnia.

"Opowieść Błękitnego Jeziora" - Refleksje po lekturze

Może dziwnie zabrzmi to, co powiem o tej książce, ale dla mnie jest ona rozlegle czarująca. Uważam tak dlatego, bo cokolwiek nie spotkają bohaterzy na swojej drodze, czegokolwiek by nie dotknęli, czy gdziekolwiek by nie poszli, to w dość obfity sposób jest ukazane to co mijają, na co patrzą, czy co chcieliby mieć. I z początku książki troszkę nam się to dłuży, bo nie wiemy co jest ważne, to, po co postać przyszła i z kim się spotkała, czy to co tam zobaczyła, bo żarliwie nam to opisała. Tak jak niektórzy przemycają w książkach ozdobniki i porównania, tak tutaj autorka przemyca nam treść:-) Jednak spostrzegłam, że taki jest jej styl pisarski, i albo się nim zachwycamy, albo nam nie odpowiada. Jeśli chodzi o klimat książki, to jest po prostu przesłodki. Mamy opisy słodkości, które można nabyć w kawiarni, gdyż jest połączona z manufakturą czekolady. To zabawne, ale sprawiały one, że niemal czułam zapach tych pralinek, nie wspominając o tym, że sama bym ich skosztowała:-)
Opowieść przedstawia losy dziennikarki, która pojawia się na kartach książki, zdradza nam jak jej w życiu ciężko i z czym się obecnie zmaga, a później dowiadujemy się w jakim celu się z kim spotkała. Już widzi, że miejsce gdzie się znalazła jest wyjątkowe i pragnie opisać jego historię. Zachwyca się tu ogromem rzeczy, które nam opisuje i później czuć jak bardzo jest przejęta pewnymi sekretami, które pragnie odkryć. Oczywiście mamy tu świąteczny klimat wzbogacony w niewiarygodną opowieść czy też legendę, która mogła być prawdziwa i jednocześnie ludzie tak o niej myślący doświadczali tej wyjątkowości. Podobało mi się to, że postacie tu występujące były wrażliwe i romantyczne. Pobieraliśmy od nich dobry humor i magię dobroci. Po skończeniu jesteśmy pozytywnie nastawieni do życia i nic nam więcej wtedy nie potrzeba. Przesłaniem jej jest by cieszyć się z małych rzeczy, gdyż dopiero wtedy jesteśmy gotowi na te większe.
Powieść ma przeszło pięćset stron i to od gustu literackiego zależy czy ktoś przeczyta ją szybko, czy będzie pochłaniał partiami. Druk nieco mniejszy, wydaje nam się, że treści jest bardzo dużo na stronie. Bardzo świątecznie magiczna opowieść, idealna na ten czas:-)

Kolejne spotkanie z autorką utwierdziło mnie w przekonaniu, że warto sięgać po jej książki.
Tym razem towarzyszymy Soni, która odkrywa co tak naprawdę jest ważne w życiu i zaczyna rozumieć, że nie zawsze musi być samodzielna i silna. Przez swoje zobowiązania zawodowe trafia w pozornie nudne miejsce. Jednak to miejsce ma duszę i ciekawą historię. Mimo, iż bohaterka poznaje ją powoli i ma czas na własne przemyślenia i refleksje, nie wszystko w Bukowej Górze idzie po jej myśli. W tej książce święta nie są wesołe, ani radosne, są przepełnione smutkiem. Ale czasami musi być źle, aby później było dobrze. A Sonia wyciągnęła wnioski ze swojego życia i inaczej spojrzała na świat dookoła siebie....

Historia poprowadzona jest w pierwszej osobie, dzięki temu bardzo wyraźnie przeżywamy wraz z trzydziestoletnią Sonią jej zaangażowanie oraz z zaciekawieniem podążamy ścieżkami bohaterów zasłyszanej legendy. Nie tylko czujemy się częścią historii, ale że jej magia i na nas zaczyna oddziaływać. Legenda jeziora przenika się z teraźniejszością i z problemami, które trapią Sonię, a ona chce, choć na chwilę o nich zapomnieć, odsunąć od siebie, dlatego tak dobrze się czuje w tym urokliwym małym miasteczku.
Drobiazgowość autorki o szczegóły przenosi nas w opisane miejsca, one ożywają, rzeczy oczarowują prostotą. Niby codziennie je widzimy, ale przez autorkę podane w wysublimowanych słowach tak, że otoczenie wyraźnie pięknieje. Zdania wybrzmiewają niczym muzyka klasyczna, płynnie, wytwornie, chcemy za nimi podążać rozmarzeni, mimo że zdajemy sobie sprawę, że to legenda nie rzeczywistość, jednak chłoniemy jak zahipnotyzowani tę historię, nie mogąc się oderwać.
To zadziwiające, tak samo czekałam na opowieść o legendzie jak bohaterka. To jak dwie historie w jednej książce. Jedna owiana tajemnicą, nierzeczywista otula pięknem dawnych czasów, druga faktyczna tu i teraz, bardziej bolesna, nie lukrowana, a z problemami. Obie się przenikają, wpływając na życie Soni, tylko czy ona wykorzysta daną szansę?
Opowieść błękitnego jeziora oczarowała mnie, dała mnóstwo satysfakcji z czytania, otuliła ciepłem, szczyptą magii, a gorąca czekolada rozgrzała moje serce i tylko żal pozostał, że historia dobiegła końca, ale i pewność, że szybko sięgnę po kolejną książkę Doroty Gąsiorowskiej. Wręcz będę wyczekiwać z wypiekami na twarzy, bo wiem, że czeka mnie piękna literacka podróż. Cudowna powieść w sam raz na świąteczny czas.

Często mam tak, ze przed lekturą książki od autora, którego twórczości jeszcze nie znam, czytam opinie o jego twórczości na Lubimy czytać.

Książki Doroty Gąsiorowskiej zbierały wiele pochwał, zastanawiałam się skąd to się bierze. Czy naprawdę tworzy tak dobre historie? A może ma grono oddanych fanów, którzy wiernie trwają przy jej boku i kreślą pozytywne recenzje? Po przeczytaniu „Opowieści błękitnego jeziora" już wiem o co w tym wszystkim chodzi.

Najnowsza książka od Doroty jest magiczna. Wspaniała. Rozczulająca. Emocjonująca, absorbująca! Jestem w szoku, że książki autorki tak długo ukrywały się przede mną, bo po lekturze jestem zakochana w tym stylu, w kreacji bohaterów, w zamyśle na fabule, a ta była wspaniała!

Z jednej strony mamy opowiadaną legendę, która daje początek nie tylko wspaniałemu miejscu: urokliwej kawiarni „Złote serce", ale i miłości silniejszej niż wszystkie trudy, a drugiej strony widzimy współczesne losy późniejszego pokolenia.

W tej książce zdecydowanie czuć magię świąt (aż dziwne, ze ja decyduje się na takie wyznanie). Nie potrafię się zdecydować które rozdziały bardziej skradły moje serce: czy te teraźniejsze, gdzie poznajemy Sonię, która nie miała łatwego życia, i nawet nie liczy ma to, ze służbowy pobyt w Bukowej Gorze coś w jej jestestwie zmieni. A może wolę przeszłość, w której dane nam jest śledzić początki miłości Sabiny i Marcina? Te rozdziały były niesamowite, niczym wyrwane z romansu historycznego okraszonego klimatem legend i prostego życia.

Po tą pozycję trzeba sięgnąć. Dać się porwać rozdziałom i niesamowitemu klimatowi płynącemu z kolejnych akapitów.

Książki Pani Doroty Gąsiorowskiej czytam zawsze z ogromną przyjemnością. Do dziś pamiętam mój zachwyt nad zeszłoroczną "Opowieścią starego lustra". Kiedy tylko zobaczyłam "Opowieść błękitnego jeziora", wiedziałam, że będzie to dla mnie lektura obowiązkowa. To historia, która mnie oczarowała.

W miejscowości Bukowa Góra działa kawiarnia o uroczej nazwie "Złote serce", którą od lat prowadzą Rozalia i Gabriel. Dziennikarka Sonia trafia tam, bo chce napisać artykuł dotyczący historii tego miejsca. Poznaje przy okazji legendę, która wprowadza w jej życie szczyptę magii. Jak potoczą się losy Soni? Czy uwierzy, że cuda naprawdę się zdarzają?

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. To historia, która mnie oczarowała, otuliła niczym najprzyjemniejszy kocyk, a wszystko w otoczeniu niesamowitych słodkości, przede wszystkim czekolady. Ta powieść to prawdziwa rozkosz nie tylko dla podniebienia, ale przede wszystkim duszy.
Autorka pisze wspaniale. Historia wciąga od pierwszych stron w taki sposób, że ciężko odłożyć ją choćby na chwilę. To jedna z tych książek, kiedy marzymy, aby jak najszybciej poznać zakończenie, a z drugiej nie chcemy, żeby się kończyła. Autorka stworzyła wyjątkową historię przepełnioną magią, ciepłem i niepowtarzalnym klimatem. Zarówno wątek współczesny, jak i ten sprzed ponad stu lat były bardzo interesujące. Uwielbiam historie, kiedy przeszłość łączy się z teraźniejszością.

Czytałam jak zahipnotyzowana. Nie mogłam się oderwać od tej historii. Czytanie takich książek to literacka uczta. Na każdej stronie czuć bowiem ogromną wrażliwość autorki, szacunek do otaczającego nas świata, jego piękno. W czasie lektury można zapomnieć o codziennych troskach i przenieść się do innej rzeczywistości, niezwykle pięknej i magicznej.
Cudownie, że Autorka osadziła tę powieść w świątecznej scenerii i klimacie. To właśnie w tym wyjątkowym okresie można poczuć prawdziwą magię i uwierzyć, że cuda się zdarzają.

Dla mnie to książka, która jest tak dobra, jak najlepsza czekolada. Dałam się porwać tej niezwykłej historii, pełnej ciepła, magii i miłości. Z pewnością to opowieść, która rozgrzeje serce każdego. Bardzo polecam w tym około świątecznym okresie i nie tylko!