Literatura średniowieczna była bardzo mocno związana z religią chrześcijańską. Posługuje się schematami, które pochodzą z ludowych pieśni na cześć sławiących bohaterów. W tamtym czasie stanowiły one przede wszystkim funkcję instrumentalną- miały na celu propagowanie określonych idei. Najstarsze opowieści o rycerzach przyjmują postać rycerskich eposów, które tworzone były na cześć bohaterów. Najważniejsze w literaturze średniowiecza były: odwaga, hart ducha i gotowość do oddania własnego życia w ważnej sprawie. Autorzy piszący w tym okresie stosowali zasady ars dictandi (sztukę dyktowania), która polega na pisaniu zdań bardzo rozbudowanych, niekiedy rymowanych i przede wszystkim rytmicznych.
Utwory pisane w średniowieczu cechowały się przede wszystkim: anonimowością (w większości autorzy nie podpisywali swoich dzieł, miało to na celu skupienie pełnej uwagi na wartości merytorycznej), dydaktyzm (kierowanie uwagi na wzorce moralne), alegoryczność (pod motywem postaci bądź obrazu kryły się pewne domyślne treści), dwujęzyczność oraz rękopiśmienność.
W tej kategorii można znaleźć pierwszy epos rycerski, czyli "Pieśń o Rolandzie". Stanowi on najstarszy i najbardziej znany francuski utwór tej epoki. Należy on do chansons de geste, czyli pieśni o bohaterskich dokonaniach. Prawdopodobnie dzieło powstało w XI wieku. Autor pieśni jest nieznany. W 1932 roku "Pieśń o Rolandzie" została przetłumaczona na język polski za sprawą Tadeusza Boy-Żeleńskiego. Pod wpływem kwitnącego życia dworskiego eposy rycerskie ustępowały miejsca opowieściom miłosnym- najczęściej zakończonych tragicznie np. "Dzieje Tristana i Izoldy". Dopiero śmierć mogła przynieść parze wieczną miłość. Ponadto do kategorii "Literatura średniowieczna" należą: "Boska Komedia" (Dante Alighieri), "Opowieści ucieszne" (Poggio Bracciolini), "Traktat o ludzkim działaniu" (Święty Tomasz z Akwinu), "Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego Księga 5 i 6 1140-1240" (Jan Długosz) oraz "O nabywaniu i przekazywaniu dóbr" (Mateusz z Krakowa).
