Horyzont Jakub Małecki

Jeśli chodzi o ten tytuł...nie ma co tłumaczyć, wyjaśniać i wychwalać...trzeba po prostu przeczytać. Autor ma dar opowiadania. To, w jaki sposób opisuje historie...coś pięknego.

Bohaterowie zupełnie różni, ale posiadający dość niespotykane cechy wspólne, które w dziwny sposób ich łączą. Mariusz i Zuza to naprawdę świetne kreacje literackie, z którymi nietrudno się identyfikować. Zwłaszcza z ich podejściem do spraw z przeszłości, którą często trudno zostawić za sobą i rozpocząć nowe życie. I za to ich polubiłem. Za taką prostą, ludzką bezradność wobec niektórych rzeczy. Ale przede wszystkim za to, że próbują. Są bezradni, ale nie bezczynni.

Kolejna powieść tego autora przyniosła kolejne...zaskoczenie. Z każdą kolejną książką widać, jak Jakub Małecki się rozwija! Z niecierpliwością wyczekiwałam na premierę!! Ta złożona tematyka zwaliła mnie z nóg. Mamy tu prawdziwy kalejdoskop problematyczny. Od wspomnień z Afganistanu, przez rodzinne sekrety wychodzące na jaw, aż po zespół stresu pourazowego i trudności z dopasowaniem się do otoczenia...Ten szeroki zakres tematyczny sprawia, że niemal non stop dowiadujemy się czegoś nowego, przez co nie ma miejsca na nudę. Przeżywamy dylematy i zmagania z życiem razem z bohaterami.

 

Książk jest warta przeczytania, a oprócz tej polecam także inne autorstwa J.Małeckiego.

"Horyzont" to moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Po lekturze wiem, że książki pana Małeckiego zagoszczą u mnie na stałe. Podjął się trudnego tematu, ale moim zdaniem było warto. Opowiedział o nim w piękny sposób. Sposób, w jaki książka jest napisana wręcz trudno ubrać w słowa. Oszczędnie, ale wystarczająco. Rytmicznie, ale bez pędu. To jedna z tych pozycji, do których się wraca. PTSD ujęte w bardzo delikatny sposób,to bardzo mało popularna tematyka w światku literackim, a szkoda...Chyba nie muszę dodawać, że "Horyzont" gorąco polecam?