Tom Punkty nawigacyjne śledzi relacje pomiędzy krytycznoliterackimi tekstami Coetzee'ego powstałymi w latach 1970-1990 a jego beletrystyką: sześcioma powieściami, które ukazywały się regularnie co trzy lub cztery lata od 1974 roku. Jest czymś więcej niż antologią esejów, określa bowiem związki pomiędzy różnymi elementami działalności literackiej autora.

Coetzee dał się już poznać jako krytyk, kiedy pisał teksty o literaturze południowoafrykańskiej z okresu kolonialnego i początku XX wieku, zebrane w tomie White Writing (1988, Białe pisarstwo), oraz recenzje zamieszczane na łamach „The New York Times” i „The New York Review of Books”.

Niemniej Punkty nawigacyjne pozwalają się zorientować w pełnej gamie twórczości niebeletrystycznej pisarza, ponieważ przedstawiają go jako językoznawcę i stylistę, krytyka południowoafrykańskiej literatury metropolitalnej i współczesnej, tłumacza, autora tekstów o kulturze popularnej, recenzenta, polemistę i autobiografa. Doceniając jego osiągnięcia w tych dziedzinach, należy zaznaczyć, że ostatecznym potwierdzeniem intensywności i mistrzostwa dokonań Coetzee'ego w literaturze i nauce są jego powieści. Wywiady, które spajają Punkty nawigacyjne, ukazują wzajemną zależność beletrystyki i dociekań naukowych: prowadzone przez dwa lata, nadają temu tomowi kształt intelektualnej autobiografii pisarza.