Śmierć Hitlera W tajnych aktach KGB Parshina Lana Książka

„Śmierć Hitlera. W tajnych aktach KGB” – Lana Pershina, Jean-Christophe Brisard

30 kwietnia 1945 roku Hitler popełnił samobójstwo w swoim berlińskim bunkrze. Zachodni alianci i Sowieci razem świętowali zwycięstwo. Taka w każdym razie jest wersja oficjalna. Istnieje jednak inna, bardziej skomplikowana, zagadkowa, niepokojąca. Wersja, której szczegóły pozostają ukryte, strzeżone pilnie przez archiwistów. Jean-Christophe Brisard i Lana Parshina uzyskali dostęp do poufnych dokumentów w rosyjskich archiwach dotyczących niezwykłych poszukiwań ciała Hitlera prowadzonych przez radzieckie służby specjalne. Były to miedzy innymi plany bunkra, przesłuchania świadków ostatnich dni Führera, a przede wszystkim ludzkie szczątki: odłamek czaszki z otworem po kuli i fragmenty szczęki. Czy tuż po kapitulacji Niemiec Sowietom udało się zidentyfikować zwłoki Hitlera, mimo że zostały spalone?

Źródła i dokumenty

„Śmierć Hitlera”, książka autorstwa Jeana-Christophe’a Brisarda i Lany Parshiny, opiera się na materiałach archiwalnych, które rzucają nowe światło na historię II wojny światowe. Kluczowym elementem badań autorów jest dostęp do poufnych dokumentów KGB przechowywanych przez dekady w rosyjskich archiwach. Po dwóch latach negocjacji z rosyjskimi urzędnikami autorzy uzyskali pozwolenie na analizę tajnych akt, obejmujących plany bunkra Führera, protokoły przesłuchań świadków ostatnich dni Adolfa Hitlera oraz dowody rzeczowe, takie jak odłamek czaszki z otworem po kuli i fragmenty szczęki. Dokumenty zgromadzone przez radzieckie służby specjalne miały na celu potwierdzenie śmierci Hitlera po kapitulacji Niemiec 8 maja 1945 roku. Książka „Śmierć Hitlera” szczegółowo opisuje działania Sowietów, którzy w chaosie towarzyszącym schyłkowi wojny próbowali zlokalizować i zidentyfikować zwłoki Führera.

Analizowane przez autorów dokumenty KGB obejmują raporty z przesłuchań kluczowych świadków, takich jak Otto Günsche, osobisty adiutant Hitlera oraz Heinz Linge, jego kamerdyner. Świadkowie ci opisali ostatnie chwile w bunkrze, w tym moment samobójstwa Hitlera i Ewy Braun, oraz spalenie ich ciał. Plany bunkra, precyzyjnie odtworzone przez radzieckie służby, pozwoliły autorom zrekonstruować topografię miejsca, gdzie Hitler spędził swoje ostatnie dni. Wśród dowodów rzeczowych szczególną uwagę zwracają szczątki, które Sowieci zidentyfikowali jako należące do Hitlera. Jednak badania z 2009 roku, przeprowadzone przez amerykańskich naukowców, podważyły autentyczność czaszki, sugerując, że mogła należeć do kobiety, co dodatkowo komplikuje teorię. Książka o śmierci Hitlera nie tylko omawia te źródła, ale także poddaje je analizie, wskazując na luki i niejasności w oficjalnych raportach. Autorzy, by dodać więcej kontekstu prezentowanym zdarzeniom, korzystają również z korespondencji między sowieckimi dowódcami a Stalinem, który nalegał na odnalezienie ciała Hitlera, aby rozwiać plotki o jego ucieczce.

Rekonstrukcja wydarzeń

Książka przedstawia szczegółową rekonstrukcję wydarzeń z kwietnia i maja 1945 roku, opartą na dokumentach KGB oraz relacjach świadków. Historia II wojny światowej osiągnęła punkt kulminacyjny, gdy wojska radzieckie zbliżały się do Berlina, a Hitler ukrywał się w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy. Według oficjalnej wersji 30 kwietnia 1945 roku Adolf Hitler i Ewa Braun popełnili samobójstwo – on strzałem w głowę, ona przez zażycie cyjanku. Ich ciała zostały następnie wyniesione do ogrodu, oblane benzyną i spalone. Brisard i Parshina odtwarzają te chwile z wielką dokładnością, opierając się na zeznaniach świadków takich jak Günsche i Linge, którzy potwierdzili, że widzieli ciała i uczestniczyli w ich kremacji. Ostateczną identyfikację zwłok utrudniło jednak wiele czynników i wydarzenia końca wojny.

Autorzy opisują, jak zaraz po zajęciu Berlina na rozkaz Stalina radzieckie służby specjalne rozpoczęły intensywne poszukiwania ciała Hitlera. Dokumenty KGB notują, że Sowieci odnaleźli zwęglone szczątki w leju po bombie w ogrodzie Kancelarii. Najważniejsze dowody – odłamek czaszki i fragmenty szczęki – zostały zabezpieczone i przewiezione do Moskwy. Książka „Śmierć Hitlera” szczegółowo omawia proces identyfikacji, który obejmował między innymi drobiazgową analizę dentystyczną. Fragmenty szczęki porównano z kartoteką Hitlera, co pozwoliło Sowietom uznać, że należą do Führera. Autorzy wskazują jednak na nieścisłości w procedurach, takie jak brak pełnej dokumentacji czy potencjalną manipulację dowodami. Rekonstrukcja wydarzeń obejmuje także plany bunkra, które pomogły Sowietom zlokalizować miejsce samobójstwa i zrozumieć, co wydarzyło się w ostatnich dniach życia Hitlera.

Brisard i Parshina analizują również towarzyszący temu zdarzeniu kontekst polityczny. Stalin, mimo odnalezienia szczątków, celowo podsycał plotki o ucieczce Hitlera, by zdyskredytować Zachód. „Śmierć Hitlera” przedstawia tezę, jakoby Sowieci mogli ukrywać część prawdy, by wykorzystywać narrację o Hitlerze w propagandzie. Rekonstrukcja wydarzeń kończy się refleksją nad trudnościami w ustaleniu prawdy w obliczu zniszczeń wojennych i niebezpieczeństwa manipulacji politycznych, co czyni książkę fascynującym studium historycznym.

Kontrowersje historyczne

Książka śmiało porusza liczne kontrowersje, które od dekad otaczają losy Adolfa Hitlera i jego śmierci. Oficjalna wersja o samobójstwie Hitlera w bunkrze zaczęła być kwestionowana niemal od razu po zakończeniu wojny. Brisard i Parshina przedstawiają czytelnikowi teorie spiskowe głoszące, że Hitler mógł uciec z Berlina, być może do Ameryki Południowej, gdzie rzekomo widziano go po 1945 roku. Takie spekulacje były podsycane przez tajność dokumentów KGB oraz przez działania Stalina. „Śmierć Hitlera” analizuje, jak tego typu plotki wpłynęły na postrzeganie końca wojny i zaufanie do alianckich raportów.
Jedną z największych kontrowersji wokół omawianych wydarzeń jest autentyczność odnalezionych szczątków. Choć fragmenty szczęki zostały uznane za jednoznaczny dowód śmierci Hitlera, badania DNA z 2009 roku podważyły autentyczność czaszki, wskazując, że mogła należeć do kobiety. To odkrycie, które szczegółowo opisano w książce, wywołało falę spekulacji na temat tego, czy Sowieci celowo fałszowali dowody, czy też po prostu popełnili błąd w identyfikacji. Autorzy omawiają także rozbieżności w zeznaniach świadków, takich jak różnice w opisach spalenia ciał czy lokalizacji szczątków.

Inną kontrowersją jest rola Stalina w manipulowaniu informacjami. Książka „Śmierć Hitlera” sugeruje, że przywódca ten mógł ukrywać prawdę, by wykorzystać mit o ucieczce Hitlera w celach politycznych. Stalin chciał zdyskredytować Zachód, sugerując, że to alianci pozwolili Führerowi uciec. To prowadziło do napięć w relacjach międzynarodowych i podsycało zimnowojenną propagandę. Brisard i Parshina wskazują również na ograniczenia w dostępie do starych archiwów rosyjskich, które nadal skrywają wiele tajemnic