W książce próbuje przedstawić nam to autorka, Tamara Rosier, trenerka ADHD oraz twórczyni nowatorskiego programu COACHING ADHD, który stanowi przyszłość w leczeniu i funkcjonowaniu osób z ADHD. Autorka zarówno wyjaśnią samo zaburzenie, jak powstaje z czym się wiąże, a także pokazuje sposoby jak radzić sobie w normalnym funkcjonowaniu, w życiu codziennym, jak dostrzegać powstające schematy, wyznaczając zdrowe granice. Autorka nie dość że zawodowo zajmuję się ADHD to także sama żyje z tym zaburzeniem, a także trójka jej dzieci. W publikacji widzimy przykłady różnych zachowań na podstawie przeżyć samej autorki, jej klientów, rodziny, znajomych. Trenerka nie tylko jest empatyczna w stosunki do swoich klientów, podchodzi do nich w bardzo ludzki sposób ale również pokazuje im że również doświadcza podobnych wyzwań.

Należy zdać sobie sprawę, że nasze mózgi się różnią. Mózgi osób neurotypowych i z ADHD działają inaczej. Osoby z ADHD mogą być błędnie postrzegane przez innych jako osoby głupie, nieodpowiedzialne, rozkojarzone, leniwe, niedbałe. To jednak kwestia neurologii a nie ich cech charakteru. Autorka zwraca uwagę na takie aspekty jak: problemy z ukierunkowaniem i utrzymywaniem uwagi, hiperskupienie, nadpobudliwość lub niepokój, impulsywność, trudności w panowania nad emocjami, upośledzone poczucie czasu. Poznajemy najbardziej typowe symptomy, a także widzimy jak osoby zmagają się z ADHD w życiu codziennym, jak próbują dopasować się do innych. Obserwujemy strategię, które obierają dane osoby np. uników, niepokoju, prokrastynacji, złości, wstydu i nienawiści do siebie. Każda osoba przedstawia swoje zmagania jako inną metaforę. Dla niektórych życie z ADHD to złośliwy elf, klasówka, a dla innych tornado czy czający się potwór. Obraz ADHD jest różny u różnych ludzi.

W publikacji nie brakuje zarówno wiedzy teoretycznej, jak i praktycznej. Znajdziemy w niej wiedze na temat anatomii mózgu, tego jak działa oraz jakie leczenie farmakologiczne może zostać zastosowane. Dostrzeżemy także złe przeświadczenia na temat ADHD, brak świadomości społecznej, negatywne przekazy, brak zrozumienia, krzywdzące opinie.

Książka mocno angażuje czytelnika, stawia pytania, zadania, ćwiczenia, testy. Opisuje schematy działania. Na końcu książki czytelnik znajdzie źródła z których może dalej czerpać potrzebne informacje. Wiedzę znajdzie tu zarówno osoba borykająca się z ADHD, jej rodzina, bliscy, rodzice, których dziecko może borykać się z tym zaburzeniem, a także osoba, taka jak ja, która chce poszerzyć swoją wiedzę na ten temat.

„Jeśli masz ADHD, musisz wiedzieć, że twój mózg wcale nie jest zepsuty."

Aby w pełni zrozumieć, jakie wypływają, wnioski pozytywne z przeczytania książki należy zapoznać się z przedmową autorstwa doktora Tomasza Kowalczyka, psychiatry i specjalisty od ADHD, który to używając, wnikliwej analizy dla kogo jest ona przeznaczona i komu może on ją polecić. Wyjaśnił, czym jest pojęcie ADHD. Odniósł się do tego, czy wiedza autorki przyda się w korzystaniu z niej i na czym się opiera, tworząc ją.

Podoba mi się wyrażenie opinii na temat książki, bo wówczas czytelnik samodzielnie dokonuje decyzje czy ma przeczytać ją lub nie.

Odkąd pamiętam, nie zawsze poznając twórczość autora bądź autorki zdarza się, że on lub ona doświadcza choroby i może podzielić się swoją osobistą refleksją o niej, lub wskazówką, która bezpośrednio jego ewentualnie jej dotyczy.

Cenię sobie to u autorki Pani Tamary Rosier, że podjęła się odważnie napisania książki, omówienia, co ono znaczy dla niej w praktyce i teorii, pacjentów, córek oraz jak na co dzień radzi sobie z tym występującym u niej zaburzeniem nie zawsze dostrzeganym przez otoczenie, z którym przebywa, dzielnie im towarzysząc.

Książka składa się z 14 rozdziałów.

Książki tej nie czyta się szybko, gdyż co poniektóre zagadnienia należy przeczytać wielokrotnie, aby zrozumieć ich przekaz.

Uważam, że podane wybrane przykłady na temat zaburzeń ADHD przez autorkę zostały dokładnie przez nią zanalizowane, bo chce ona, aby osoby, które nie mają, pojęcia o niej mogły na ich podstawie poznać, z czym tak naprawdę borykają się chorujący na to zaburzenie, czy można pomóc im, jak można, się zachować przebywając w ich towarzystwie, co powiedzieć, aby nie zrobić im przez przypadek przykrości, bo o to jest nietrudno.

Nie podoba mi się zamieszczenie dodatków A, B, C, D, E, gdyż one są zbędne.

Wyjaśnianie pojęć w rozdziale 10 było dla mnie zbyt ogólne, nieoparte na konkretach, powtórkach słownych, lecz domysłach.

Podoba mi się to, że autorka ma właściwe podejście do pacjentów i do głównego opisywanego przez nią tematu i to jest największy jej atut.

Warto przeczytać tę książkę.