"Dziecko Holokaustu" to literatura faktu i prawdziwa historia dziewczynki, która urodziła się w getcie w 1941 roku. Jej rodzice, Jakub i Cypa byli gotowi na wszystko by ocalić Rachelę, nazywaną Laleczką.
Kiedy naziści zaczęli stopniowo mordować wszystkich w getcie rodzice Racheli postanowili ratować swoją córeczkę beż względu na koszty. Cypa przemyca córkę poza granice getta i oddaje ją w ręce polskich przyjaciółek. Irena i Zofia podejmują się opieki nad dziewczynką w czasie wojny, udając, że jest członkiem ich rodziny. Pomimo tego, że gdyby je zdemaskowano zostałyby rozstrzelane.
Cypa wraca do getta, by dołączyć do męża i rodziców. Nie wie też jaki czeka ją los.
"Dziecko Holokaustu" to bardzo przerażająca i poruszająca historia, która powstała w oparciu o dziennik napisany przez Cypę, wywiady, dokumenty i autentyczne listy. Na dodatek na końcu książki znajdziecie parę zdjęć, które chwytają za serce.
Ta historia pokazuje ile bólu i cierpienia doznali ludzie w tych okropnych czasach, a także pokazująca miłość rodziców do dziecka gotowych poświęcić się, aby przetrwać. To także historia o odwadze i nadziei w obliczu grozy.
Jeśli chcecie dowiedzieć się, co stało się z dziewczynką i czy Cypa podjęła dobrą decyzję przeczytajcie tę książkę.
Niestety nie jest to łatwa i przyjemna historia, ale dającą do myślenia. Warto przeczytać tę książkę i docenić to co mamy.
Uwielbiam czytać taką wartościową literaturę.
Gwarantuję, że długo nie zapomnicie o tej historii i nie jeden raz zakręcą się Wam łzy w oczach.
Polecam wszystkim, którzy są fanami literatury faktu, tematyki wojennej i historii.
Warto poznać tę książkę.

Owszem zdarza mi czytać (nawet dosyć często) literaturę z wojną w tle, ale za tą z holokaustem w tytule i obozową nie przepadam. Nie dlatego, że jest zła, raczej z innego powodu. Wykańcza mnie psychicznie. Nie potrafię się przez długi czas odciąć od czytanej historii i za bardzo ją przeżywam. Tak też było i tym razem.

Jest rok 1941. W getcie w Siedlcach rodzi się dziewczynka Rachela, którą od tej pory wszyscy będą nazywali Laleczką. Dziecko przychodzi na świat w najmniej sprzyjającym momencie, bo właśnie zaczyna się czystka getta. Rodzice Racheli, Jakub i Cypa postanawiają za wszelką cenę utrzymać Laleczkę przy życiu.
Cypie udaje się przemycić córeczkę poza mury getta do swoich przyjaciółek Ireny i Zofii. Sama wraca do rodziny, choć zdaje sobie sprawę jaki los ją czeka. Od tego momentu zaczyna się tułaczy los małej Racheli.

Amira Keidar napisała książkę „Dziecko Holokaustu" w oparciu o prawdziwy, unikatowy dziennik spisany przez Cypę w trakcie anihilacji getta, a także przeprowadzając wywiady z żyjącymi jeszcze bohaterami tej historii oraz o dokumenty i autentyczne listy. Trzeba przyznać, że wykonała kawał świetnej pracy i powstała z tego książka, której lektura powoduje, że krwawi serce największego twardziela.

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie dramatu rodziców, którzy muszą zostawić swoje ukochane, jedyne dziecko, wiedząc, że nigdy więcej go nie zobaczą. Rozumiem, że ta decyzją ratują życie, ale jednak. Moje serce pękało, razem z ich sercami. Łzy leciały po policzkach, nie tylko w tym momencie. Uwierzcie mi chusteczki są elementem obowiązkowym, nie żartuję. Umieszczone na samym końcu książki trzy zdjęcia Laleczki (z matką, ojcem, babcią) z załączonymi życzeniami szczęścia i krótkim opisem potwierdzają opisaną historię i wyciskają ostatnie łzy.

„Dziecko Holokaustu" to opowieść o przetrwaniu i nadziei; niesamowitej miłości, odwadze w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa i niebywałej lojalności. Inspirująca, ale równie mocno wzruszająca. Historia bardzo ważna, godna zapamiętania i polecenia. Uważam, że powinno ją przeczytać jak najwięcej czytelników.

Byłam dzisiaj na wycieczce w miejscu, w którym więziono polskich oficerów podczas II Wojny Światowej. Pan przewodnik odczytał nam list, którego treść usłyszeli nasi dziadkowie we wrześniu 1939 roku, a wcześniej rozkazał nam ustawić się w dwuszeregu. I chociaż to tylko wycieczka i przestawienie historii trochę w humorystyczny sposób, to jednak stojąc w tym dwuszeregu ciarki przeszły mi po plecach. Dlaczego? Bo ostatnio wiele książek przeczytałam o II Wojnie Światowej i próbowałam chociaż trochę wyobrazić sobie, że jestem w XX wieku wśród tych ludzi, których obdarto z wszelkich emocji.
„Dziecko Holokaustu" to historia o Rachela, dziewczynki urodzonej w 1941 roku w getcie. Mówiona na nią również Laleczka. Była dzieckiem, które w tym mrocznym świecie dawało nadzieję na lepsze jutro. Tyfus, wszy, głód i brud - z tym wszystkim na co dzień zmagali się żydzi w getcie w Siedlcach.
Matka Rachela była silną kobietę, którą bardzo podziwiam. Urodziła się w czasie gdy Polska była jeszcze pod zaborami. Jak przez mgłę pamięta swoje dzieciństwo, a później czasy Wielkiej Wojny. Gdy Polska stała się niepodległa, Cypa postanowiła iść na studia i żyć godnie. Niestety im bliżej wybuchu II Wojny Światowej, tym bardziej atmosfera między Polakami a Żydami psuła się i spięcia między nimi narastały. We wrześniu 1939 ogłoszono, że wojska niemieckie zaatakowały Polskie, natomiast piekło w Siedlcach rozpoczął się 11 września. Pomimo wszystko Cypa postanowiła być szczęśliwa i wzięła ślub z Jakubem. Oboje trafili do getta gdzie urodziła się ich córeczka, której dali na imię Rachela. Cypa to kobieta, która wiele przeżywa chociaż była jeszcze młoda. Pokazała swoją siłę i miłość zarówno do własnego dziecka, jak również względem rodziców i męża. To co zrobiła bardzo mnie zaskoczyło i będąc na jej miejscu nie wiem czy bym potrafiła postąpić tak ja ona. Ale nam żyjących w cywilizowanym świcie, ciężko nawet sobie wyobrazić, jak można było przetrwać chociaż jeden dzień, tydzień, miesiąc w taki warunkach. Bardzo dobrze również autorka przedstawiła Irenę i Zofię. Kobiety, które narażając swoje życie pomogły Cypie i jej córeczce. Jak dalej potoczyły się losu głównych bohaterów, przekonacie się sami.
„Dziecko Holokaustu" to książka oparta na faktach. Informacje w jej zawarte pochodzą z dziennika, który pisała Cypa w trakcie anihilacji getta oraz z wywiadów z bohaterami tej historii. Dla mnie książki tego typu wywołują wiele emocji. Od żalu i smutku po złość i niedowierzanie po co w ogóle człowiek człowiekowi zgotował taki los. Jeśli lubicie książki, których akcja dzieje się podczas II Wojny Światowej to historia Racheli i jej matki na pewno Was zainteresuje. Dla mnie jest to lektura obowiązkowa, która skłania do refleksji. Polecam!
„Jeśli dzieci przyswoją ojczysty język i historię swojego kraju żaden wróg ich nie pokona". Ten cytat według mnie jest bardzo trafny i prawdziwy.