Autor, który do tej pory zajmował się pisaniem książek podróżniczych, po raz pierwszy spróbował swoim sił w powieści. Posługuje się bardzo eleganckim, choć bardzo powściągliwym językiem. Dlatego ma się wrażenie, że jednak przenieśliśmy się do poprzedniego wieku, do epoki "Wielkiego Gatsby'ego". Dekadenckie zatracenie europejskich bogaczy, który przyjeżdzają na marokańską pustynię specjalnie po to, by pławić się w obfitości luksusowych alkoholi, narkotyków, wykwintnych, egzotycznych potraw i jedwabnej pościeli. Dochodzi więc do zderzenia dwóch światów: zepsutego i nowoczesnego świata europejskiego oraz tradycji muzułmańskiej. Zderzenia światopoglądu białych i Arabów. Uwydatniają się przez to różne naleciałości rasistowskie, pojawiające się po obu stronach. Widać dość wyraźnie problem, który nie dotyczy tylko białej rasy, a jest bardziej złożony.

Pustynną imprezę organizuje para dwów lekko zblazowanych gejów, Richard i Dally, których poczynaniom przygląda się miejscowa służba, a także lokalni mieszkańcy. Ekscesy pary powodują narastający gniew wśród lokalnej ludności. Z biegiem czasu atmosfera niepokoju narasta, czemu sprzyja świetnie oddany klimat Maroko: wszechogarniająca duszność, palące słońce, spiekota i piaszczysty wiatr. Wzmaga się również tragizm. Wśród bohaterów pojawia się też para Brytyjczyków, David i Jo, którzy przez swoją lekkomyślność i alkoholizm zabijają młodego Marokańczyka, wywołując tym samym potworną wściekłość lokalnej ludności. Zdumiewa tutaj natomiast brak logiki w postępowaniu pary, która zamiast wezwać pomoc, chowa zwłoki chłopaka w samochodzie i zawozi je na przyjęcie... Obok rasizmu pojawia się również cynizm, brak pokory i odpowiedzialności za własne czyny.

Powieść Osborne'a, mimo że nie jest kryminałem obfituje w pełnokrwiste sceny, które są wynikiem zderzenia świata uprzywilejowanych i tych zepchniętych na margine oraz międzykulturowymi antagonizmami. Wszystko to podlane jest dość wyeksploatowanym pytaniem o zbrodnię i karę oraz pokutę i możliwość przebaczenia. Na to ostatnie pytanie autor jednak nie daje odpowiedzi.

Autor, który do tej pory zajmował się pisaniem książek podróżniczych, po raz pierwszy spróbował swoim sił w powieści. Posługuje się bardzo eleganckim, choć bardzo powściągliwym językiem. Dlatego ma się wrażenie, że jednak przenieśliśmy się do poprzedniego wieku, do epoki "Wielkiego Gatsby'ego". Dekadenckie zatracenie europejskich bogaczy, który przyjeżdzają na marokańską pustynię specjalnie po to, by pławić się w obfitości luksusowych alkoholi, narkotyków, wykwintnych, egzotycznych potraw i jedwabnej pościeli. Dochodzi więc do zderzenia dwóch światów: zepsutego i nowoczesnego świata europejskiego oraz tradycji muzułmańskiej. Zderzenia światopoglądu białych i Arabów. Uwydatniają się przez to różne naleciałości rasistowskie, pojawiające się po obu stronach. Widać dość wyraźnie problem, który nie dotyczy tylko białej rasy, a jest bardziej złożony.

Bohaterami powieści są David i Jo, angielskie starsze małżeństwo, praktykujący lekarz i mało aktywna pisarka książek dla dzieci. Już na początku książki dowiadujemy się, że związek ich trochę szwankuje, wypalił się można by rzec. David i Jo jadą na przyjęcie do rezydencji położonej na środku marokańskiej pustyni, wydawane przez ich przyjaciół, parę zamożnych ludzi tej samej płci. Po drodze do miejsca zamieszkania ich gospodarzy David i Jo kłócą się, panuje wokół nich nerwowa atmosfera. David będąc kierowcą pije wino nie zważając na uwagi żony, jest alkoholikiem. Podróż odbywają nocą, jadą zmęczeni rozmawiają o czymś, kłócą się i niestety dochodzi do wypadku. Pod samochód wpada młody chłopak o imieniu Driss, Marokańczyk. W następstwie szoku czy strachu zabierają ciało zmarłego chłopaka ze sobą do samochodu i przyjeżdżają do rezydencji gdzie byli zaproszeni...
Richard i Dally urządzają, co jakiś czas weekendowe imprezy dla swoich bogatych przyjaciół, znajomych i nieznajomych w ogromnej rezydencji gdzie mieszkają. Dom i jego otoczenie urządzony jest z niezwykłym pietyzmem, każdy szczegół jest drobiazgowo dopracowany. Do obsługi domu i przyjęć zatrudniają liczną służbę składającą się z młodych mężczyzn mieszkających w okolicy. Bawi sie tam bohema, ludzie świata biznesu, każdy kto uzyskał dostęp do tej świątyni luksusu.
W trakcie trwania imprezy przyjeżdżają mocno spóźnieni David i Jo, bardzo zmęczeni, zdenerwowani i wystraszeni tym, co się wydarzyło podczas podróży. Gospodarze zajmują się nimi, próbują pocieszyć i znaleźć wyjście z trudnej sytuacji. Wszytko odbywa się bardzo dyskretnie, aby nie popsuć atmosfery imprezy oraz ze względu na służbę, bo przecież stracił życie ich rodak, przejechany przez „niewiernych". Zgłaszają sprawę na policję, czekają na przyjazd kogoś, kto spisze zeznania, wszystko w tajemnicy i bez rozgłosu. Goście bawią się w najlepsze, trwa przyjęcie tylko kilka osób jest wtajemniczonych w sprawę. Bardzo szybko okazuje się, że po ciało zmarłego chłopaka przyjechał jego ojciec Abdellah ze swoimi znajomymi, tubylcami. Panuje przekonanie, że Marokańczycy wszystkie sprawy są skłonni załatwić za pieniądze, kwestia tylko, za jakie? Po rozmowie z ojcem Drissa uzgadniają, że David musi pojechać z żałobnikami, tam gdzie będzie pochowany, aby odkupić swoją winę i uzyskać przebaczenie. Tak też się stało, David pojechał z ojcem Drissa i jego znajomymi a Jo została na przyjęciu. Książka przedstawia dwa różne światy i przeciwieństwa, które ścierają się ze sobą. Znajdujemy tu kolorowe opisy gorącej pustyni, piękna przyrody, żywiołów jakie panują na pustyni oraz jak sobie radzą z nimi tubylcy. Europejczycy i Marokańczycy w jednym miejscu i czasie. Wystawne przyjęcia, szczegółowe opisy dań i potraw podawanych na przyjęciach w kolejnych dniach. Wyszukany program imprezy, tańce i zabawy, pikniki, kąpiele pod wodospadem i przejażdżki konne. Ogromne bogactwo i skrajna bieda które wzajemnie się przenikają. „Innowiercy" cały czas poddawani są surowym osądom tubylców. Ich zachowanie jest tolerowane z racji podległości i jednocześnie pogardzane oraz wyszydzane. Na imprezie jest wszystko co sobie zażyczą goście. Wykwintne jedzenie, przepych, elegancja, kicz, rozrzutność, szalona zabawa. Seks, alkohol, narkotyki. Wszystko według uznania, goście się bawią według ustalonego programu oraz według własnego uznania, obsługiwani przez wszechobecną służbę.
Powieść nie jest za bardzo dynamiczna ale można dać się wciągnąć w rozważania o tym o czym właśnie jest jej sens. O poszukiwaniu prawdy, o winie, kto ją ponosi a kto nie, o zwykłej ludzkiej egzystencji, o różnicach i dysproporcjach w życiu i zachowaniu człowieka. Ciekawie poprowadzony jest wątek Denissa, ofiary wypadku. Na początku myślimy o nim jako o anonimowym chłopaku Marokańczyku, który zginął przez przypadek. Taka biała, niewinna postać. Jednak z czasem biel staje się szara by na końcu pozostać czarną.
Okładka książki jest bardzo przyjemna, elegancka i miła dla oka. Bardzo dobrze się czyta, napisana bardzo zwięzłym i czytelnym językiem.
Książka wydana przez ZNAK literanova.
Polecam,
Zdzisław Ruszkowski.

Dziennikarz i podróżnik Lawrence Osborne w swoim powieściowym debiucie "Przebaczenie" podejmuje problem winy i kary oraz przedstawia zderzenie i przenikanie się dwóch kultur - dekadenckiej europejskiej i tradycyjnej muzułmańskiej.

Muszę przyznać, że gdybym tej książki nie dostała, to raczej sama bym jej nie kupiła. Szata graficzna i sam tytuł są trochę w stylu literatury dołączanej czasem do pism kobiecych. Na szczęście jednak mogłam ją przeczytać.

Lawrence Osborne w swojej powieści przedstawia kilkoro ludzi. Parę Anglików: Dawida - doświadczonego lekarza, pewnego siebie, gentlemana, egoistę, który nie wzbudza w ludziach sympatii. Jo - jego żonę - elokwentną pisarkę, nieradzącą sobie z emocjami, niespełnioną, niedojrzałą. Drissa - młodego Marokańczyka, sprzedawcę skamielin. Ich przyjaciół, rodziny, znajomych i nowo poznanych przez nich ludzi.

„Przebaczenie" to książka o dwóch światach, których relację wobec siebie można określić jako niechętne współistnienie. W przedstawionym przez autora Maroku chrześcijanie i muzułmanie żyją ze sobą po sąsiedzku i pozornie we wzajemnej tolerancji, ale lepszym określeniem byłoby „znoszenie się". Jednych i drugich łączy nie przyjaźń, ale pieniądz.

Biorąc się za czytanie tej książki miałam całkowicie inne oczekiwania. Myślałam, że coś może będzie miała z kryminału, zagadki. Jednak nie tędy droga.

Książkę Lawrence'a Osborne'a "Przebaczenie" dostałam około trzy tygodnie temu. Z opisu, który przeczytałam, wynikało, że jest to doskonała i zaskakująca lektura, od której nie można się oderwać, więc zabrałam się do niej najszybciej, jak to było możliwe. No i tu spotkał mnie zawód, bowiem okazało się, że jest to literatura piękna w całej swojej okazałości, a więc przede wszystkim trudna - według mnie pośród wszystkich przymiotników opisujących ją, to właśnie słowo, "TRUDNA" powinno być na pierwszym miejscu.

Lawrence Osborne w swojej powieści przedstawia nam kilkoro ludzi. Parę Anglików: Dawida - doświadczonego lekarza, pewnego siebie, gentlemana, egoistę, który nie wzbudza w ludziach sympatii. Jo - jego żonę - elokwentną pisarkę, nieradzącą sobie z emocjami, niespełnioną, niedojrzałą. Drissa - młodego Marokańczyka, sprzedawcę skamielin, którego determinuje pragnienie ucieczki do kraju. Ich przyjaciół, rodziny, znajomych i nowo poznanych przez nich ludzi.

Wypadek, zbrodnia, wina... co dalej? Kara czy przebaczenie? A może brak jakichkolwiek konsekwencji?
Nikt nie jest bez winy, ale... czy ktoś właściwie jest winny?

Maroko. Dwa światy. Z jednej strony kipiący złotem, opływający bogactwem świat bogatych ludzi Zachodu, otaczających się oszałamiającym zmysły orientalizmem na szeroką skalę. Z drugiej strony trudny, niezrozumiały świat tajemniczych muzułmanów, tak bardzo pogardzanych przez białych ludzi, turystów czy weekendowych, amerykańskich lub europejskich przejezdnych. Na krawędzi tych dwóch światów nie trudno o tragedię.

Niedawno spotkałam się z opinią, że „Przebaczenie" Lawrence'a Osborne'a to współczesna wersja „Zbrodni i kary". Nie wiem, czy tak daleko idąca interpretacja jest na miejscu, nie da się jednak ukryć, że zbrodnia, nieumyślnie popełniona przez dwójkę głównych bohaterów, niesie niebagatelne konsekwencje nie tylko dla nich, ale i tych, którzy mają z nimi bliższe bądź dalsze powiązania.

Powieść Lawrence'a Osborne'a „Przebaczenie" to historia o winie i karze, ale nie jest to opowieść czarno-biała, jednoznaczna. Tutaj każdy bohater jest winny, a jednocześnie każdy w pewien sposób jest ofiarą. Każdy człowiek potrzebuje także wybaczenia - otrzymanego od innych i samego siebie.

Sięgnęłam po tę książkę z ciekawości. Okładka bardzo tajemnicza i lekko niepokojąca, z kolorami przypominającymi zeschniętą krew oraz grozę, kryjącą się za czernią. Najbardziej przyciągnął mnie jednak opis fabuły. Po przeczytaniu paru zdań, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. W sumie się nie zawiodłam, a debiut autora można zaliczyć do grona udanych czytadeł.

Nie sięgam chętnie po kryminały. Może to z przyzwyczajenia, może z tego, iż nie słyszę o dość dobrych książkach z tego gatunku. Sama nie wiem. Jednak czasami wpadnie mi w ręce jakiś kryminał i wtedy z wielką nadziejami, ale i z obawami, poznaję daną pozycję. Bardzo podobnie było w przypadku „Przebaczenia", opis z okładki mnie zaintrygował, okładka zaciekawiła, a tytuł lekko rozczarował, jednak chciałam poznać debiut Lawrence'a Osborne'a i przekonać się, czy poradził sobie z napisaniem pierwszej książki.

Spotyka się w tej książce świat przesadnie bogaty ze światem dramatycznie biednym. Następuje konfrontacja świata Zachodu z tradycją muzułmańską. Wreszcie także zderzenie życia ze śmiercią (i to nie tylko w przenośni, ale także dosłownie, bo jeden z bohaterów ginie potrącony przez samochód). To wydarzenie stanie się zresztą główną osią powieści i będzie determinować postawy różnych bohaterów.