Bolesław Prus urodził się w Hrubieszowie 20 sierpnia 1847 roku. Wychowywali go krewni, ponieważ stał się sierotą w bardzo młodym wieku. Barł on czynny udział w powstaniu styczniowym, gdzie nie dość że został ranny, trafił również do więzienia. Po opuszczeniu więziennych bram rozpoczął studia oraz podją się pracy fizycznej w Warszawie. W roku 1864 Bolesław Prus odniósł pierwsze debiuty prasowe, które niosły za sobą kolejne sukcesy. Z czasem Prus zrezygnował z publicystyki, poświęcając się nowelom i powieściom. Rok 1890 miał szczególne znaczenie dla pisarza, bowiem światło dzienne ujrzala słynna „Lalka”. W póżniejszych latach Bolesław Prus podjął się również działań społecznych, w latach 1905–1907 powrócił do publicystyki. Odszedł w Warszawie 19 maja 1912 roku.
Aleksander Głowacki i pseudonim literacki Prus
Bolesław Prus przyszedł na świat jako Aleksander Głowacki.
Swój pseudonim literacki – Prus – obrał od herbów rodziny, a wybór ten, zdaniem badaczy, miał symbolizować jego patriotyzm i przywiązanie do polskiej historii. Prus był jednym z czołowych przedstawicieli polskiego realizmu, a jego twórczość charakteryzowała się głębokim społecznym zaangażowaniem. W swoich powieściach i nowelach często podejmował problemy społeczne swojej epoki, ukazując skutki industrializacji, problematykę klasy robotniczej, stawiając również wiele pytań dotyczących moralności i wartości.
Tematy społeczne i polityczne w twórczości Prusa
Swoją karierę literacką Prus rozpoczął jako publicysta, który na łamach prasy poruszał ważne kwestie społeczne i polityczne. Jego debiutem literackim była satyra „Cienie”, jednak to dzięki powieściom zdobył szerokie uznanie. „
Lalka”, obok „Ziemi obiecanej” Władysława Reymonta, jest uważana za najlepszą polską powieść o kapitalizmie. Prus w swojej twórczości nie stronił od tematów trudnych – w „Antku” poruszał kwestię samobójstwa, a „
Faraon” jest jednym z niewielu polskich utworów o starożytnym Egipcie.
Spuścizna literacka Bolesława Prusa
Bolesław Prus nie tylko pisał, ale był też aktywny społecznie. Zasiadał w zarządzie Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, był członkiem Towarzystwa Oświaty Narodowej i Towarzystwa Kasy Literatów. Współtworzył również Ligę Narodową. W 1905 roku wrócił do publicystyki, pisząc dla „Tygodnika Ilustrowanego” i „Kuriera Warszawskiego”.
Zmarł w Warszawie w 1912 roku, pozostawiając po sobie bogatą spuściznę literacką, która do dziś jest ceniona i podziwiana.
