Tadeusz Żychiewicz (1922-1994). Kształcił się w Żółkwi i we Lwowie, gdzie po wybuchu wojny w 1939 roku pracował jako gazeciarz, potem robotnik. W czasie okupacji niemieckiej ukończył szkołę podchorążych, następnie jego losem była konspiracja i tułaczka. Objęty amnestią w 1947 roku. Od 1949 roku studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1952 roku został młodszym asystentem w Zakładzie Historii Sztuki UJ, potem był pracownikiem dokumentacji naukowej Pracowni Konserwacji Zabytków w Krakowie. Od 1951 roku współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”, później do śmieci był członkiem redakcji. Przybrawszy szacowny „zakonny” pseudonim, prowokował czytelników do dyskusji, odpowiadał na pytania, także kontrowersyjne. Tę doskonałą publicystykę religijną wydawał w zbiorach Poczta Ojca Malachiasza I (1970, 1971), Poczta Ojca Malachiasza II (1971), Poczta Ojca Malachiasza III (1972). Był wnikliwym czytelnikiem i komentatorem Biblii. Pisał rozważania na temat czytań mszalnych ułożone według cyklu lat liturgicznych: Rok Mateusza (1973), Rok Marka (1974), Rok Łukasza (1975), wydane łącznie w 1983 roku w tomie Dom Ojca. Komentował też Stary Testament – wydawane przez kilka lat rozważania: Genesis, Exodus, Kohelet-Hiob-Syracydes, ,i>Rut-Dawid-Salomon i Prorocy złożyły się na tom Stare Przymierze. Ludzkie dorgi (1981) to szkice biograficzne, eseje historyczno-obyczajowe i rozważania o książkach, np. Brandstaettera czy Bułhakowa. Ostatnią książką Żychiewicza były pisane serio i żartem Cnoty i niecnoty (1991).
