Kiedy Gabriel zjawia się w klubie ze striptizem, ma tylko jeden cel- chce znaleźć kobietę, która pomoże mu przełamać paniczny strach przed ludzką bliskością. Jego wybór pada na Crystal, kobietę piękną niczym upadły anioł i zupełnie niepasującą do wulgarnego klubu, w którym tańczy. Nietypowa propozycja jaką jej składa, staje się początkiem ogromnych zmian w życiu obojga bohaterów. Czy można pokochać szczerą miłością inną osobę, jeśli nie kocha się samego siebie? Czy uczucie wystarczy, by pokonać demony z przeszłości? Jak zaakceptować emocje, które wzbudzają paniczny lęk? Mia Sheridan przygotowała prawdziwą emocjonalną bombę dla wszystkich wrażliwych czytelników.

Pióro autorki ma w sobie coś magnetycznego, jakąś siłę, która przyciąga i nie pozwala oderwać się od jej książek. Doświadczyłam tego już trzykrotnie i po raz kolejny dałam się pochłonąć magii Mii Sheridan. Od początku autorka atakuje silnymi emocjami. Przedstawia nam bohaterów okrutnie skrzywdzonych, a za razem niesamowicie silnych. Kreuje sytuacje przyprawiające o szybsze bicie serca i wciąga w pokręcony świat swoich postaci. Choć książka wciąga od pierwszej strony, nie mogę szczerze powiedzieć, że ten stan utrzymuje się do ostatniej. Miałam wrażenie, że mniej więcej w połowie książki nastąpił punkt kulminacyjny skrajnych emocji, a potem cała fabuła zamiast nabierać więcej rumieńców, stała się bardzo spokojna, delikatna i... cóż, odrobinę nudna. Gdzieś zapodziały się te wszystkie skrajne emocje, co ciekawsze sceny były prowadzone niesamowicie subtelnie, a co za tym idzie, już nie tak ciekawie jak na początku. Szkoda, bo ta opowieść miała potencjał, by stać się jedną z moich ulubionych, ale okazała się jedynie kolejną sympatyczną opowieścią na dwa popołudnia.

W związku z tym, co napisałam wyżej- książkę polecam szczególnie czytelniczkom wrażliwych i romantycznych sercach oraz fankom spokojnych, obyczajowych historii z niewielkim mocniejszym akcentem. Choć wolę zdecydowanie bardziej wyraziste historie, nie mogę powiedzieć, że w ostatecznym rozrachunku książka mi się nie podobała. Ma w sobie tak niesamowite piękno i ciepło, że nie sposób się nie rozczulić i nie rozmarzyć. Co wrażliwsze czytelniczki nie będą mogły opanować wzruszenia, poznając losy bohaterów, którzy- zapewniam- są absolutnie cudowni. Szczególnie Gabriel, jest bohaterem, który na zawsze zapadnie mi w pamięć. Tak pełnego nadziei, niewinnego i kochanego mężczyzny dawno nie spotkałam w żadnej książce. I choć przyznaję, że w literaturze wolę niegrzecznych chłopców, tym razem pozwoliłam temu cudownemu bohaterowi ogrzać serce zmrożone przez zimnych drani i jestem pewna, że nigdy go nie zapomnę.

O CZYM? „Bez złudzeń", choć początkowo zapowiadało się na mocną i bolesną książkę, okazało się cudowne ciepłą, pełną nadziei opowieścią o wybaczaniu, gojeniu ran i nadziei na lepsze jutro. Absolutnie rozczulająca, cudowna, rozkoszna, otulająca serce niczym ciepły koc. Choć niepozbawiona wad i niedociągnięć, ostatecznie wywiera bardzo pozytywne wrażenie, szczególnie dzięki sympatycznym i kochanym bohaterom. Nie jest to najlepsza książka Mii Sheridan i wiem, że stać ją na więcej, ale i tak jestem zadowolona z lektury. Dajcie się otulić tej ciepłej opowieści i nie miejcie złudzeń- Gabriel was w sobie rozkocha.

Mam wrażenie, że każda kolejna powieść pisarki jest coraz bardziej naciągana (chociaż osobiście nie wiem w jakich odstępach pojawiały się w oryginale). Jednak polskie wydania, szczególnie te pierwsze były dużo lepsze. Z każdą kolejną książką coś jest nie tak. Może to autorka się wypaliła, a może to ja robię zbyt małe odstępy między jej powieściami. Chociaż z innymi autorami nie mam tego problemu.

"- Zawsze udawałam, że jestem z kamienia, ale prawdę mówiąc, mam wrażenie, że raczej ulepiono mnie z piasku, i mogę się w każdej chwili rozsypać."

Tym razem na tapecie została postawiona kobieta porzucona i zraniona w dzieciństwie, która dorabia jako striptizerka. Mimo to liczy grosz do grosza. Zmanipulowana jako dziecko, w dorosłym życiu odcina się od uczuć, nie umiejąca zaznać miłości. Nie będę ukrywać, że miałam problem z tą bohaterką. Z jednej strony bardzo jej współczułam, szczególnie kiedy musiała posklejać się na nowo i pokochać siebie. Z drugiej strony coś mi w niej nie grało. Może dlatego, że była zbyt łatwowierna? Chociaż zadaję sobie pytanie, czy ja sama nie byłabym taka w jej sytuacji. Mimo lekkiego zgrzytu, śmiało mogę powiedzieć, że zdobyła moją sympatię i jej kibicowałam w odnajdywaniu siebie.
Stworzony przez autorkę męski bohater mnie zaskoczył. Wyobrażacie sobie w podobnych książkach faceta, którego razi dotyk kobiet, zamkniętego na czułość i kompletnie niedoświadczonego? Cóż, ja byłam trochę zbita z tropu i obawiałam się czy odwrócenie ról się uda. Na szczęście się udało, ale z bohaterem nie poczułam szczególnej więzi. Jasne, również mu współczułam, w końcu przez 6 lat jako dziecko był więziony w piwnicy, a gdy zdołał się wydostać, spada na niego bomba emocjonalna. Jednak jeśli chodzi o zżycie się z nim, to nic takiego się nie pojawiło.

"Bez złudzeń" przepełniona jest wielkim cierpieniem bohaterów. W tym wszystkim jednak autorka na kartach powieści przedstawiła bezinteresowną przyjaźń i prawdziwą miłość. Bez obaw jednak, bo nie zostaniecie ani przygnieceni smutkiem i rozpaczą, ani nie zostaniecie zasypani słodyczą o wielkiej miłości. Nie. Akurat jeśli chodzi o Mię Sheridan, to ta kobieta potrafi wyważyć emocje. Po prostu potrafi pięknie pisać i to przyznać jej trzeba.

Niestety nie zostanie to moja ulubiona książka autorki, ale najgorsza też nie. Wpisuje się w ranking wysoko, ale nie najwyżej. Co mogę poradzić, historię tworzone przez Mię zawsze mnie rozczulają albo łamią mi serce. Tym razem byłam pełna współczucia i oczywiście czekam na kolejny tytuł z pod pióra pisarki.
Nie muszę chyba pisać, że polecam? Dla fanów szczególnie, ale też dla ludzi, którzy chcą poczytać o tym, że nawet po największej tragedii, można się podnieść, patrzeć w przyszłość i znaleźć miłość.