Kociarz Kristen Roupenian

Niezwykle szczera, przejmująca, prawdziwa i bolesna książka. Ten zbiór opowiadań to historie jakie mają miejsce codziennie, każdego dnia w Polsce, Francji, Anglii, USA, tak naprawdę wszędzie na świecie. Gdy świat jest owładnięty manią narcyzmu i mediów spoęłcznościwoych, zanikiem rlacji i uczuc oraz wrażliwości każdy z nas może być w takiej sytuacji jak bohaterowie 12 opowiadań Kristen Roupenian.

Niedawno miałam okazję przeczytac zbiór opowiadań amerykańskiej autorki Kristen Roupenian, to własnie jej opowiadanie wzbudziło na świecie olbrzymie kontrowersje i spotkało się z olbrzymim zaninteresowaniem 2 milionów czytelników opowiadania, które zostalo zamieszczone początkowo w New York Times. Jakie są moje odzucia? Ciężko stwierdzić jednoznacznie.

To książka zdecydowanie o nas samych, jacy jesteśmy, jakimi wartościami w życiu się kierujemy i jakie cele nam przyświecają. Jak bardzo boimy się zaangazować, pwiedziec głośno co myślimy, jak tluimy emocje, a tym samym nasze prawdziwe 'ja'. Uświadamia nas jak przerażające jest życie w dobie mediów społecznościowych, ale nikt nie mówi o tym wprost, zasłania wszytsko maską na insta i leci dalej. 

Mocna, przytłaczająca, druzgocąca i pesymistyczna, ale zdecydowanie warta zainteresowania i pzreczytania książka!

Autorka glośnego, przeczytanego przez 2 miliony osób opowiadania "Kociarz" postawnowiła stworzyć zbiór historii i wydać je w jedynm tomie. Zachwyca czytelników na calym świecie, mówi głośo i odwarznie o problemach współczesnego świata, mlodych ludzi, pokolenia millenialsów i braku stabilności w życiu prywatnym jak i zawodowym.

"kociarz" poza tytułowym opowiadaniem to rówież 11 innych, równie poruszających, ale i ponurych i pesymistycznych opowiadań o zmaganiach z codziennością w dobie Instagrama i Tindera. Gdzie nie radzimy sobie z emocjami, ani kontaktami twarzą w twarz, gdzie brak nam odwagi, zrozumienia i empatii. 

Myślę, że dla niejednej osoby ksiażka będzie bardzo ciężkostrawna, nie łatwo pisać o tak istotnych spawach, a chyba jeszcze gorzej o takich pisać i uświadamiać sobie o tragizmie naszej sytuacji i realiów naszego życia.