W swojej książce "ADHD. Mózg łowcy i inne supermoce", Kristin Leer przedstawia świat osób z ADHD w nowym, intrygującym świetle, ukazując pozytywne aspekty tego stanu. Autorce udaje się z sukcesem zmieniać negatywny wizerunek ADHD, ukazując jak te unikalne "supermoce" mogą być wykorzystywane dla osiągnięcia sukcesu. Leer z pasją i zaangażowaniem przybliża czytelnikowi fakty i mity dotyczące ADHD, dostarczając praktycznej wiedzy i wsparcia dla osób z tym stanem oraz ich rodzin.

"ADHD - alternatywny punkt widzenia"
"ADHD. Mózg łowcy i inne supermoce" to niesamowicie rzetelna oraz niekonwencjonalna wykładnia dotycząca zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Kristin Leer - 44 letnia lekarka psychiatrii, u której również zdiagnozowano ADHD - omawia tę kwestię z zupełnie innej perspektywy, tj. m.in. przez pryzmat własnych doświadczeń. Jej punkt widzenia wymyka się powszechnemu podejściu, sprowadzającemu się do ujmowania tego aspektu jedynie w kontekście uciążliwego problemu czy schorzenia występującego wśród dzieci. Autorka doszukuje się wielu zalet i tytułowych supermocy charakteryzujących osoby z ADHD. Uświadamia, że przypadłość tę można traktować także w kategoriach potencjału. Nie maltretuje odbiorców specjalistycznym żargonem, mnogością fachowych definicji czy naukowych teorii. Potężna wiedza zawarta w tej propozycji nie przytłacza. Książkę czyta się ze swoistą lekkością i w błyskawicznym tempie. Jest finezyjnie uporządkowana i przyswaja się ją z piramidalną ciekawością. Odnajdziemy tutaj mnóstwo ciekawostek z dziedziny psychologii, praktycznych przykładów oraz strategii radzenia sobie w danych sytuacjach. Książka ta stanowi niebywale świeże i holistyczne spojrzenie na ADHD, a co najważniejsze nie szufladkuje. Ponadto nie zalewa czytelnika subiektywnością i umożliwia zinternalizowanie sobie przekazanych informacji oraz wypracowanie własnej percepcji . Propozycja Kristin Leer niewątpliwie jest niebanalną skarbnicą wiedzy adresowaną zarówno do interesujących się zagadnieniami z zakresu psychologii, jak i osób borykających się z ADHD na co dzień. Zdecydowanie polecam.
ig: @damiano_leggere

Kiedy lekarka psychiatrii, która sama ma ADHD, której dzieci mają ADHD i która sama jest córką mamy z ADHD, pisze książkę o nadpobudliwości i zaburzeniach uwagi, to musi być to dobra pozycja. Jej oryginalność polega właśnie na tym, że pisząc o swoich doświadczeniach, autorka wychodzi poza psychiatryczne ujęcie tego zaburzenia. Sama jest dowodem na to, że z ADHD da się żyć. Opisując tę jednostkę diagnostyczną, świetnie pokazuje neuroróżnorodność. Wszyscy mamy mózgi, ale różnie ich używamy. Dla osób z ADHD najtrudniejsze są lata szkolne. Autorka przytacza badania, według których dziecko z ADHD przez 12r.ż dostaje średnio 20000 negatywnych uwag na swój temat, niż dziecko neurotypowe. Jak to wpływa na samoocenę takiego dziecka? Pytanie retoryczne, pokazuje jednak jak ważna jest wiedza, dotycząca tego jak wspierać osoby neuratypowe i jak ważna jest diagnoza. W tej książce, bardzo ważne są wszystkie wzmianki, opisujące też dziewczynki z ADHD. Badania dotyczące ADHD jak i spektrum zaburzeń autystycznych, zawsze pokazywały, że w obu przypadkach osobą z diagnozą, jest raczej chłopiec. Książek i publikacji o specyfice zaburzeń u kobiet w obu grupach jest mniej. A przecież dziewczynki i kobiety też mają ADHD.
Książka jest napisana bardzo przyjaznym językiem. Są tam oczywiście pojęcia z diagnostyki psychologicznej, ale cały czas miałam wrażenie, że gdybym miała w domu 12-14latka lub starsze dziecko z ADHD, czytałabym tę książkę razem z nim, żeby mógł lepiej zrozumieć, co się z nim dzieje.

ADHD - jeszcze kilka lat temu taka diagnoza to był wyrok. Piętno, które trzeba jakoś ukryć przed światem i szybko wyleczyć. Jednak minęło trochę czasu i jesteśmy coraz bardziej świadomi. Coraz więcej też wiemy o tym zaburzeniu, na przykład to, że z tego się nie wyrasta. Co więcej, kiedyś kojarzone było tylko z dziećmi, a dziś diagnozuje się coraz więcej dorosłych!
Ktoś jest uparty, a może tylko walczy o to, w co wierzy? Impulsywny, a może kreatywny? Rozkojarzony, a może ciekawy świata? Autorka, lekarka psychiatrii ze zdiagnozowanym ADHD, przedstawia nam to zaburzenie od podstaw. Opowiada czym jest ADHD, jak je zdiagnozować, jak sobie z nim radzić, jak je leczyć i po prostu jak z nim żyć, ale przede wszystkim pokazuje, że objawy ADHD mają pozytywne strony!
Podejrzewasz ADHD u swojego bliskiego, a może u siebie? Zastanawiasz się, jak to jest naprawdę z tym zaburzeniem? Chcesz poszerzyć swoją wiedzę? Ta książka jest idealna dla każdego!

Temple Grandin, naukowczyni, wynalazczyni, autystyczka, powiedziała „świat potrzebuje wszystkich rodzajów umysłów". Zgadzam się z nią w 100%! Tylko każdy umysł potrzebuje swojej „instrukcji obsługi". Na rynku księgarskim roi się od takich poradników dla neurotypowych. Na szczęście pojawia się więcej dla tych nieneurotypowych.
Jednym z nich, dodam, że absolutnie wyjątkowym, jest książka Kristin Leer - "ADHD. Mózg łowcy i inne supermoce" wydany przez Wydawnictwo Znak. Autorka - lekarka psychiatra, u której w dorosłym wielu zdiagnozowano ADHD, w sposób niezwykle interesujący i bardzo przystępny opowiada o specyfice mózgu z ADHD oraz pokazuje jak sobie radzić. Książka jest bardzo praktyczna, nie tylko dla osób z ADHD, ale też ich bliskich i nauczycieli, a przy tym napisana tak interesująco, że czyta się ją jak dobrą powieść. Ja wprost nie mogłam się od niej oderwać!
Książka podzielona jest na 7 części:
1) Czym naprawdę jest ADHD? (w różnych kontekstach i teoriach)
2) Życie z ADHD (jak wpływa na nie płeć, wiek, jak ono wpływa na związki)
3) Dlaczego życie z ADHD to nie lada wyzwanie? (opisano wiele czynników związanych ADHD wpływających na życie w szkole i rodzinie)
4) Strategie radzenia sobie z ADHD (doskonałe bardzo praktyczne rady)
5) ADHD w połączeniu z innymi chorobami
6) Diagnostyka
7) Leczenie
Wszystkie są logicznie uporządkowane, łatwe do zrozumienia,a przy tym bardzo praktyczne i poparte doświadczeniem autorki z jej własnego życia.
Ta książka to prawdziwa perełka na wydawniczym rynku! Właściwie uważam, że każdy który ma w swoim otoczeniu osobę z ADHD albo sam boryka się z nieokreślonymi, niezdiagnozowanymi trudnościami m.in. w skupieniu uwagi i tzw. „ogarnięciu swojego życia" - powinien ją przeczytać.

Jako mama, nauczycielka, fizjoterapeutka i po trochę chyba ADHDowiec dziękuję bardzo za książkę. Pozycja warta uwagi dla każdego, a przede wszystkim dla specjalistów pracujących z dziećmi, nie tylko tymi, u których stwierdzono nadpobudliwość psychoruchową. Książka jak dla mnie bardzo wartościowa i godna polecenia. Niby nie naukowa, ale jednak „naukowa".

Zaburzenie czy dar? Diagnostyka neurorozwojowa na przestrzeni ostatnich dwudziestu/trzydziestu lat wydaje mi się być niczym podróż odrzutowcem - zupełnie zmieniło się postrzeganie pewnych zachowań, objawów, stanów... Dysgrafia, dysleksja, leworęczność, zaburzenia integracji sensorycznej, autyzm - dzisiaj tak oczywiste, zrozumiałe, kiedyś piętnujące. Znam dorosłych, którym przywiązywano lewa rękę, by pisali prawą. Dzisiaj drastyczna, szkodliwa dIalalnosc - kiedyś z intencją "normalizacji" - i tu dochodzimy do sedna, czyli analizy czym jest norma? Czy mózg "normalny" ma funkcjonować tak, jak większość społeczeństwa? A jeśli mózg ADHD działa lepiej? Warto zastanowić się, czy ADHD jest szkodliwe, uniemożliwiające normalne funkcjonowanie, czy też jest darem, przy okazji którego pewne czynności trzeba po prostu lepiej opanować, opisać, uporządkować. Nierówna walka z ADHD i opór przed uznaniem stanu nieneurotypowego mozgu mogą sprawić, że wszystkie możliwości, które otwierają się przed osoba z ADHD zostaną przekreślone w imię walki o zrównanie z normą. Zastanówmy się, ile znanych, sławnych, wielkich twórców z ADHD nie stworzyłoby nic, bo ważniejsze byłoby wygaszenie zdolności ich mózgu w imię sumiennego płacenia rachunków i grzecznego siedzenia w ławce? Zastrzegamy tu, że nie każdy z ADHD musi być geniuszem - ale że warto nie piętnując, a każdy przypadek analizować indywidualnie, spojrzeć z otwartością, nie upychając w szufladach normy społecznej. Co daje diagnoza? Przede wszystkim spokój ! Nawet w wieku dorosłym - uzyskując jasna diagnozę dowiadujemy się, dlaczego przez całe życie mieliśmy problem, nie umieliśmy się odnaleźć, nie wiedzieliśmy, jak pewne sytuacje ogarnąć.... Książka pisana przez dorosła osobę z ADHD zawiera nie tylko syntezę opisów ADHD jako Oburzenia, ale także pierwszoosobowej spojrzenie na funkcjonowanie w codzienności - za najcenniejsze zaś uważam proste wskazówki, jak osobie z ADHD ułatwić funkcjonowanie w znormalizowanym świecie, nie wygaszając jednocześnie jego potencjału. Szacunek, zrozumienie, otwartość, przestrzeń do poznania i rozwoju. Niezależnie od tego, czy jesteśmy rodzicami dziecka z ADHD, dorosłymi, których nigdy nie zdiagnozowano, nauczycielami, wychowawcami, opiekunami, czy po prostu ludźmi ciekawymi świata -warto po re pozycję sięgnąć, by otworzyć się na rozważania spod znaku dlaczego? Jak? Co dalej? Bardzo polecam!