Mija rok od pamiętnych wydarzeń z pierwszego tomu. W „Metrze 2034" zostajemy ulokowani na innej stacji, a co za tym idzie poznajemy nowych bohaterów. W poprzednim tomie cała akcja skupiła się wokół jednego protagonisty. Niby Artem pojawia się na moment, ale nie odgrywa istotnej roli. Pierwsze skrzypce gra kilka nowych postaci. Po pierwsze - Hunter, który od czasu do czasu przewijał się w „Metrze 2033", ale tutaj poznajemy go z całkiem innej strony. Stalker jest wycofany, zimny i bezwzględny. Zgubił gdzieś swój cel, a my powoli odkrywamy co się stało z jego osobą i co doprowadziło do jego wewnętrznego rozdarcia. Bez wątpienia jego postać buduje napięcie i wprowadza sporo zamieszania. Jego towarzysz, Homer ma duszę myśliciela. Co rusz rozmyśla nad sensem swojego życia, pragnie coś po sobie zostawić, być zapamiętany. Co ciekawe na swojej drodze spotykają 17-letnią Saszę. Wrażliwą dziewczynę, za której sprawą w książce pojawia się wątek romantyczny. I muszę przyznać, że nie rozumiem po co był on wprowadzony. Może autor chciał urozmaicić fabułę, ale zdecydowanie był to błąd. Wyszło niewyobrażalnie płytko i sztucznie.

Bez wątpienia autor ma swój specyficzny styl, który zaobserwowałam w każdej jego książce, którą do tej pory udało mi się przeczytać. Glukhovsky się nie śpieszy, często lubi przerwać akcję, aby podjąć rozważania o egzystencjalnych rozterkach. W pierwszym tomie tego nie brakowało, ale zdecydowanie nie przytłoczyło to akcji - w przeciwieństwie do „Metra 2034". Nie da się ukryć, że druga część ma całkowicie inny wydźwięk. Jest zdominowana przez przemyślenia dotyczące życia, śmierci oraz tego, co po sobie zostawimy. Nie brakuję tu również refleksji na temat psychologii ewolucyjnej czy pytań, co odróżnia człowieka od zwierzęcia. Ten tom jest wręcz zalany takimi zagadnieniami, przez co akcja mocno kuleje. Pierwsza połowa momentami się dłużyła i nie wiem jakby to się skończyło, gdybym tak bardzo nie lubiła stylu Glukhovsky'ego. To jak autor umie ująć w słowa swoje przemyślenia, spowodowało, że się nie męczyłam i powoli brnęłam do przodu. Aczkolwiek jeśli spodziewacie się szybkiego biegu wydarzeń czy licznych zwrotów akcji, to z pewnością się rozczarujecie, bo tutaj zwyczajnie tego nie ma.

Na koniec muszę wspomnieć o samej fabule i ogólnej koncepcji książki. Mam wrażenie, że ta cześć niewiele wniosła do głównej osi fabuły. Pierwszy tom był bardziej otwarty na świat zewnętrzny, ale skupiony na jednostce i skutkach nuklearnej wojny, a ten skoncentrował się na wewnętrznych zatargach, patrząc na ogół społeczeństwa i świat sprzed konfliktu. Autor wrzuca nas w nowe problemy, przez co brakowało mi odniesień do fabuły poprzedniego tomu (co nieco pojawia się dopiero pod koniec) i wglądu w naziemną Moskwę.

Na koniec pozostaje wątpliwość: czy fan pierwszej części będzie usatysfakcjonowany drugą? Niestety nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, gdyż wszystko zależy od oczekiwań. Radzę nie nastawiać się na powtórkę pierwszego tomu, gdyż druga część jest po prostu inna. Z pewnością może zniechęcić brak wartkiej akcji i skłonność autora do dłużyzn. Dla mnie „Metro 2034" nie było rozczarowaniem. Na pewno odstawało od genialnego pierwszego tomu, ale niewątpliwe dawało do myślenia i było równie klimatyczne.