Gdy zgaśnie nadzieja Książka

Jeśli powieści obyczajowe, to najlepiej te z wojną w tle. Dlaczego? Bo szukam w nich nie tylko silnych emocji, których dostarczają trudne losy bohaterów postawionych w sytuacjach granicznych, ale i informacji o okrucieństwach, o których nie powinniśmy zapominać. Jeśli opowiadana historia czerpie inspirację z prawdziwych wydarzeń, tak jak „Gdy zgaśnie nadzieja” Joanne Kormylo, zyskuje w moich oczach wyjątkową moc i staje się jeszcze bardziej poruszająca. Zupełnie inny zatem był mój odbiór tej powieści, bo choć to powieść fabularyzowana, to Autorka opiera się w niej na historii swojego ojca - pilota bombowca, który walczył w drugiej wojnie światowej i spędził ponad dwa lata w obozach jenieckich. Nie wracał do wojennej przeszłości, pozostawiając po sobie kilka medali, kajdanki i spisany „Dziennik wojny”, jednak jego doświadczenia wpłynęły na losy całej rodziny. Autorka nadała głos milczeniu swojego ojca, tworząc fabułę utkaną z emocji, wspomnień i historycznej prawdy. Czuć, że to książka pisana sercem, z potrzeby pamięci, ale i z chęci przekazania dziedzictwa kolejnym pokoleniom. Każde jej zdanie pulsuje autentyzmem. Prawdą historyczną i ludzką, bo bohaterowie nie są pomnikami, lecz zwykłymi ludźmi wplątanymi w nieludzki czas. Dlatego stają się tak bliscy czytelnikowi. Lubię angażować się w rodzące się między bohaterami uczucie, wzrastające wśród ruin, strachu i cierpienia. Ona - Anna, siedemnastoletnia dziewczyna, która zamiast cieszyć się młodością ryzykuje życie w ruchu oporu, by uratować dzieci z warszawskiego getta i on - Johnnie, kanadyjski pilot bombowca z polskimi korzeniami, dostarczający broni i amunicji Armii Krajowej. Ścieżki ich życia wiążą się ze sobą pewnej katastroficznej w skutkach nocy, mimo że o tym nie wiedzą. Podążamy tam, gdzie rzucają ich wichry historii - do cuchnących, mrocznych i szalenie niebezpiecznych warszawskich kanałów, do obozu jenieckiego Stalag IV B, do obozu koncentracyjnego Ravensbruck. Każde z tych miejsc zdaje się przedsionkiem piekła niosąc głód, chłód i upodlenie. Autorka daje jednak swoim bohaterom siłę, niezłomność i wolę przetrwania udowadniając, że nawet w nieprzebranym mroku nadzieja nie gaśnie, jeśli są ludzie gotowi ją nieść. Wiele przeczytałam już powieści o tej tematyce, jednak w żadnej nie spotkałam się z tak wnikliwym przybliżeniem pomysłowości więźniów w oswojeniu brutalnej codzienności i planowaniu ucieczek. Również pokazanie, że koszmar nie skończył się wraz z zakończeniem wojny, niosąc pokłosie programu Lebensborn czy wieloletnie próby wymierzenia sprawiedliwości zbrodniarzom wojennym dodają powieści autentyzmu. Autorka w piękny i poruszający sposób pokazała, jak wojna potrafi złamać, ale i jak potrafi wyzwolić w człowieku odwagę, solidarność i miłość, a świadomość, że fundamentem tej opowieści są prawdziwe doświadczenia dodatkowo chwyta za serce. Polecam ją każdemu, kto szuka literatury emocjonalnej, autentycznej i niosącej ważne przesłanie. Mnie zachwyciła.