Motyw ukryty Zbrodnie, sprawcy i ofiary. Z archiwum profilera Katarzyna Bonda, Bogdan Lach Książka

Trzeciego lutego 2016 roku Kajetan Poznański, dwudziestosiedmioletni gruntownie wykształcony bibliotekarz, syn pani prokurator i architekta, zamordował wybraną losowo kobietę. Traf padł na trzydziestojednoletnią lektorkę języka włoskiego, Kasię. W dniu zabójstwa miała lecieć do swojego ukochanego Emanuela, który szykował się do wyjścia po nią na bolońskie lotnisko. Dodatkową lekcję – jak się okazało z zabójcą – wzięła po to, aby mieć kilka euro więcej na wyjazd do Włoch. Nie poleci tam już nigdy… Bestialstwo i fakty dotyczące morderstwa wstrząsnęły nie tylko całą Polską, ale i Europą. Autorka przekopała się przez tysiące stron akt sądowych, rozmawiała z biegłymi psychiatrami, prawnikami, osobami z bezpośredniego otoczenia Kajetana. Przeanalizowała całą dokumentację i wszystkie dostępne dane dotyczące sprawy. Czy pozwoli to jednak odpowiedzieć na pytanie, jak to możliwe, że wykształcony, wrażliwy i sprawiający wrażenie delikatnego człowiek mógł dopuścić się tak niewyobrażalnego okrucieństwa? Czy w każdym – bez wyjątku – drzemie bestia?   Próbę odpowiedzi na te pytania znajdziemy w książce Hanny Dobrowolskiej.

NAJLEPSZA KSIĄŻKA O TYM, JAK (NIE) DZIAŁA ODDZIAŁ PSYCHIATRYCZNY. W jaki sposób zapanować nad pacjentem, który uważa, że jest wilkołakiem? Czy osobę grożącą samobójstwem można odesłać do domu? Jak psychiatrzy radzą sobie z wypaleniem zawodowym? * Fakt, że choroby psychiczne są jednymi z najtrudniejszych do zdiagnozowania, to dopiero początek problemów. Izba przyjęć mierząca się z nieustanną apokalipsą, zaledwie kilka minut na rozmowę z pacjentem i walka o każde wolne łóżko szpitalne nie ułatwiają pracy.   Doktor Benji Waterhouse uchyla drzwi oddziału psychiatrycznego i opowiada o najbardziej tajemniczej gałęzi medycyny. Sięga po historie swoich pacjentów, a także odwołuje się do własnych przeżyć, by z niepodrabialnym angielskim poczuciem humoru przybliżyć realia pracy z chorymi z perspektywy obu stron lekarskiego biurka.   * DOKTOR BENJI WATERHOUSE jest brytyjskim lekarzem ze specjalizacją w psychiatrii. Jest także wielokrotnie nagradzanym komikiem stand-upowym, występował np. na festiwalu w Edynburgu. Pisał dla „The Guardian” i „The Independent”, a Królewskie Kolegium Psychiatrów umieściło go na liście „Inspirujących psychiatrów”. Niniejsza książka to jego debiut. x.com/doctor_benji, instagram.com/doctor_benjis * To śmieszna książka o nieśmiesznych sprawach. Mam nadzieję, że podważy wiele lat pogardliwego i stereotypowego myślenia o tym najbardziej niekochanym dziecku medycyny. Bardzo polecam. – JANINA BĄK @janina.daily Będziecie się śmiać, kilka razy zakręci wam się łezka w oku, a na końcu stwierdzicie, że nie każdy superbohater nosi pelerynę. Niektórzy chodzą w białych kitlach. – PIGOUT Spodziewałam się psychiatrycznych żarcików i oddziałowych anegdotek. Dostałam książkę mądrą, ciekawą, napisaną z ogromną wrażliwością i krytyczną refleksją. Ale żarciki i anegdotki też są. W dodatku bardzo śmieszne. – EMILIA DŁUŻEWSKA, autorka „Jak płakać w miejscach publicznych” Genialnie zabawna i śmiertelnie poważna! – „THE GUARDIAN” Przezabawna, poruszająca i pełna wrażliwości na drugiego człowieka. – „THE TIMES” Szczere i bezkompromisowe spojrzenie na świat psychiatrii. – „THE LANCET”  

Żadna z tych zbrodni nie była doskonała, ale każda wzbudzała ogromne emocje. Brutalne, wstrząsające zabójstwa zostawiły na Podhalu głębokie ślady i rany. Poćwiartowana siostra chciwych braci. Zakopany z rowerem okrutny kochanek. Puszczony z dymem tyran. Zakatowany na śmierć niechciany mąż… W książce opisanych jest sześć najgłośniejszych zabójstw dokonanych pod Tatrami. Niewykluczone, że o wielu z nich wielu z nas gdzieś słyszało. Mało kto jednak poznał te sprawy od środka. Od strony tych, którzy odkrywali prawdę, tropili sprawców i w końcu wymierzali im kary. Przez wszystkie historie prowadzą nas policjanci biorący udział w śledztwach, biegli kryminalistyki, psychiatrzy i psychologowie oraz prawnicy. Dzięki nim poznajemy nie tylko proces odkrywania prawdy, ale też żmudną i trudną drogę udowadniania winy oraz karania za nią. Jest więc zbrodnia i kara. I wszystko, co się z tym wiąże. Są zatem niuanse prawne, ślepe uliczki śledztwa, czasami obezwładniająca bezradność – zarówno ścigających, jak i ściganych. Sprawy opisane zostały na podstawie akt. Autorka przeanalizowała tysiące stron dokumentów, przejrzała blisko setkę tomów akt, dzięki temu w tej książce nie ma domysłów czy zniekształconych zawodną ludzką pamięcią bajań. Są wyłącznie fakty. Fakty, które tworzą opowieść o odwiecznej walce dobra ze złem. O tym, że czasami dużo łatwiej jest znaleźć sprawcę, niż mądrze go ukarać – tak, by zwyciężyła sprawiedliwość. To również opowieść o wybaczaniu, bo przecież nie ma innej drogi niż ta, by zło dobrem zwyciężać. Beata Sabała-Zielińska – rodowita góralka, publicystka i dziennikarka radiowa, przez lata związana z Radiem ZET. Autorka i współautorka książek o Zakopanem. Zajmuje się głównie tematyką górską. Jej publikacje: „TOPR. Żeby inni mogli przeżyć”, „Pięć Stawów. Dom bez adresu”, „TOPR 2. Nie każdy wróci”, książka dla młodzieży „TOPR. Tatrzańska przygoda Zosi i Franka” oraz książka dla dzieci „TOPR. O psie, który został ratownikiem” przez wiele tygodni nie schodziły z list bestsellerów.

Od czasów Monachomachii nic się nie zmieniło. Oni grają to samo od lat: – Nowoczesny i „fajny” arcybiskup Józef Życiński twierdził, że gejów można wyleczyć z homoseksualizmu specjalną terapią. Skąd on to wiedział? – Wielbiony w PRL-u kapelan „Solidarności” Henryk Jankowski uzgadniał treść „natchnionych” kazań z funkcjonariuszami SB. – Jednym z architektów kariery naczelnego polskiego homofoba Marka Jędraszewskiego był nie kto inny jak ikoniczny homoseksualny predator arcybiskup Juliusz Paetz. – Dobrotliwy „prymas tysiąclecia” Stefan Wyszyński zbył przedstawicieli gminy żydowskiej, którzy prosili, by w sytuacji zagrożenia pogromem w Lublinie zabrał głos. Stwierdził, że w oskarżeniach o mordy rytualne jest coś na rzeczy. – Egzorcysta celebryta Piotr Glas, który oznajmił, że wypędził z polskiego kleru demona intelektualizmu, usłyszał właśnie zarzut nadużyć seksualnych wobec nieletnich. – Maciej Zięba, prowincjał dominikanów, który mędrkował w uchodzących za liberalne mediach, cierpiał na manię prześladowczą. Stworzył sieć szpiegów i donosicieli, którzy informowali go o sytuacji w klasztorach. – Sławoj Leszek Głódź za to zawsze był sobą. Lubił popić, zabawić się i przyjąć „stojącą” kopertę. Profesor Stanisław Obirek, były ksiądz, i Artur Nowak, adwokat tropiący afery kościelne, nie mają dla nich litości. Artur Nowak (ur. 1974) – adwokat, publicysta i pisarz, m.in. współautor wraz z profesorem Stanisławem Obirkiem bestsellerowych reportaży Babilon. Kryminalna historia Kościoła oraz Gomora. Władza, strach i pieniądze w polskim Kościele, a z filozofem Ireneuszem Ziemińskim książki Chrześcijaństwo. Amoralna religia. Napisał też Kroniki opętanej – powieść, w której przedstawił opartą na faktach historię nastolatki molestowanej przez egzorcystów. Jest również autorem reportażu Adwokaci. Zraniony zapał. Współautor podcastu Kryminalna historia Kościoła, nagrodzonego bestsellerem Empiku za 2022 rok. Kolejny sezon tego podcastu otrzymał w roku 2023 nagrodę Best Audio. Od 2021 roku na kanale Sekielski Brothers Studio prowadzi autorski podcast Wysłuchanie. Stanisław Obirek – antropolog, teolog, publicysta. Pracuje w Instytucie Ameryk i Europy Uniwersytetu Warszawskiego. Były jezuita – wyświęcony w 1983 roku, w 2005, po serii krytycznych ocen polskiego katolicyzmu i nałożenia nakazów milczenia, wystąpił ze stanu duchownego. Wydał między innymi Polak katolik?,Umysł wyzwolony. W poszukiwaniu dojrzałego katolicyzmu. Współautor wraz z Arturem Nowakiem bestsellerowych reportaży Babilon. Kryminalna historia Kościoła oraz Gomora. Władza, strach i pieniądze w polskim Kościele.

Przez ostatnie osiem lat ślady rosyjskiej działalności odkrywane były nie tylko w sferze politycznej, lecz także gospodarczej czy medialnej. Głównie przez dziennikarzy i aktywistów, a nie służby, które zachowywały się biernie, łowiąc co najwyżej płotki, a grube ryby zostawiając w spokoju. Niektóre z opisanych w książce historii brzmią jak fabuła filmu sensacyjnego. Pokazują, z jak poważnym zagrożeniem mamy do czynienia i jak głęboko sięgają budowane przez lata wpływy służb Kremla w Polsce. Jednak, aby kontrwywiad odzyskał możliwości sprawnego i skutecznego działania, nie wystarczą starania samych polityków. To zadanie dla całego społeczeństwa i jego reprezentantów, w tym mediów. Jak podczas pandemii COVID-19 – wszyscy musimy podjąć wysiłek zaszczepienia, by uzyskać odporność, która uchroni nas przed śmiertelnym zagrożeniem. A jest ono największe od 1939 roku. Ta książka ma nam to uzmysłowić.

Nic nie widziałem, nic nie słyszałam Każdego roku w wyniku przemocy w polskich domach jest zabijanych 20-40 dzieci, to tak, jakby co roku ze szkoły znikała jedna klasa! Kacper, żył lat 3. Klaudia, żyła lat. 5 Leon, żył lat 4. Eliza, żyła lat 5. Marcel, żył lat 2. Nikodem, żył lat 3. Zuzia, żyła lat 3. Kamilek, żył lat 8. Michał, żył lat 6. Oskar, żył lat 4. Zginęli z rąk matek, ojców, opiekunów. Dorosłych. To niewidzialni i niesłyszalni bohaterowie reportażu Magdy i Piotra. Zaledwie kilkoro spośród tysięcy dzieci, które stały się ofiarami przemocy we własnych domach. To oczywiście tylko część danych o przemocy, tej, która zyskała rozgłos medialny. Większość dzieci cierpi w milczeniu. Autorzy w swoim reportażu oddają głos również ekspertom i specjalistom, którzy na co dzień stykają się z przypadkami przemocy wobec dzieci. Z ich rozmów wyłania się schemat funkcjonowania, który prowadzi do tragedii. Brak kompetencji, bieda, zaburzenia, uzależnienia, traumy wyniesione z dzieciństwa. Do tego niedziałające przepisy, zaniechania ze strony urzędników, pracowników socjalnych i służb, które mają obowiązek chronić dzieci. Powtarzalność i schematyczność przypadków pozwalają na to, żeby wyprzedzić ruch. I tylko od nas zależy, czy go wykonamy. Reportaż Magdy i Piotra to ważny głos w dyskusji na temat przemocy. Skrzywdzone dzieci nigdy nie zapominają tego, co się stało. Trauma wraca, ciało pamięta. Na zawsze.     Kamil kilka razy uciekał z domu. Policja: nic złego się nie działo. Kamil nie otrzymywał wymaganej pomocy lekarskiej. Sąd rodzinny: nic złego się nie działo. Kamil chodził do szkoły z nieleczoną, złamaną ręką i kolejnymi obrażeniami na twarzy. Szkoła: nic złego się nie działo. Kamil był notorycznie bity i przypalany papierosami. Pomoc społeczna: nic złego się nie działo. Kamil krzyczał z bólu. Sąsiedzi: nic złego się nie działo. Kamil z rozległymi oparzeniami i złamaniami rąk i nogi pięć dni cierpiał na podłodze w domu, gdzie mieszkali jego matka, jej mąż, wujek, ciocia i inne dzieci. Rodzina: nic złego się nie działo. Kamil zmarł 8 maja 2023 roku. [fragment książki]

Pasjonujący reportaż o procesie komercjalizacji wypraw na najwyższy szczyt świata. Niegdyś osiągalny tylko dla wąskiej grupy himalaistów, od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku Everest został zdobyty blisko 12 000 razy. Dziewięćdziesiąt procent zdobywców szczytu stanowią klienci firm wspinaczkowych. Cockrell, patrząc na himalaizm w szerokim kontekście globalizacji, kapitalistycznej ekonomii oraz relacji Wschód–Zachód, bynajmniej nie jest w swoich rozpoznaniach jednoznaczny. W jego opowieści nie brakuje przewodników, którzy są szlachetnymi idealistami, czerpiącymi radość nie tyle z korzyści finansowych i osobistych sukcesów, ile z pomocy innym w spełnianiu życiowego marzenia. "Korporacja Everest" dobrze ukazuje główny spór w środowisku: między purytanami, niegodzącymi się na wspinaczkę pełną płatnych udogodnień, a wyrozumiałymi, którzy uważają, że każdy ma prawo do góry. To także historia o wykluczeniu: o „obywatelach i obywatelkach drugiej kategorii”, a więc przewodniczkach, których klienci nie traktują z takim samym szacunkiem jak mężczyzn, oraz Szerpach, z powodów ekonomicznych skazanych na niebezpieczną pracę. Książka Cockrella stara się oddać sprawiedliwość wszystkim, którzy zginęli na legendarnym szczycie, niezależnie od tego, jakie były ich pobudki do podjęcia wyzwania.

Piłka nożna tłumaczy świat. Anita Werner i Michał Kołodziejczyk pokazali to już w swojej pierwszej książce. Tym razem autorzy bestsellerowego reportażu Mecz to pretekst. Futbol, wojna, polityka poszli dalej tym tropem, by przekonać się, że piłka nożna może też dawać nadzieję. Nadzieję na lepsze życie albo na życie w ogóle. Może uchronić przed śmiercią, uratować – albo nauczyć żyć, kiedy umarło wszystko dookoła. Może podnieść po traumie, dać skrzydła, dać siłę, pomóc być zauważonym. Anita Werner i Michał Kołodziejczyk ruszyli daleko w świat. Przez kilkanaście miesięcy, w czasie podróży do Brazylii, Rwandy, Turcji i Tanzanii, dotarli do ludzi, których historie mrożą krew w żyłach i którzy zdecydowali się im je opowiedzieć, do bólu szczerze. Neto, z którym spotkali się w brazylijskim Chapecó, jest jednym z trzech piłkarzy, którzy przeżyli katastrofę samolotu drużyny Chapecoense z Brazylii w 2016 roku. Eric, były bramkarz reprezentacji Rwandy, z którym spotkali się w Kigali, jest Tutsi i przeżył ludobójstwo w 1994 roku, bo jego koledzy z drużyny – choć byli Hutu – zamiast pociąć go maczetą na kawałki, ukrywali go w swoich domach. Abdallah i Kaburu, zawodnicy Albinism Sports Club, z którymi spotkali się w Dar es Salaam w Tanzanii, mają albinizm i grają w piłkę w kraju, w którym zabijano noworodki z albinizmem i polowano na ludzi dotkniętych tą rzadką chorobą, bo według szamanów fragmenty ich ciał miały gwarantować życiowe powodzenie. Fani i piłkarze klubu Amedspor, których spotkali w tureckim Diyarbakırze, też mają coś ważnego do przekazania – że są Kurdami i nic tego nie zmieni, nawet kolejna kara tureckiej federacji. Amedspor to dla nich drużyna narodowa, substytut flagi i koszulki Kurdystanu, za noszenie których można w Turcji trafić przed sąd. To nie jest książka piłkarska. To książka o ludziach. O ich emocjach, o życiowych lekcjach, z których wnioski pomógł wyciągnąć futbol. To książka także o tym, jak łatwo wywołać wojnę, zasiać nienawiść, dać się jej żywić strachem i uprzedzeniami. To książka o tym, że gdy wydaje się, że sensu już nie ma, nagle może pojawić się nadzieja. Bo – jak mówi jeden z jej bohaterów – z każdego zła można wyciągnąć coś dobrego.   *** Nie wiem, czy zazdrość jest grzechem, czy afrodyzjakiem, ale zazdroszczę im tej książki. Zazdroszczę im tej miłości, pasji, podróży, spotkań, szczęścia do ludzi. Kuba Wojewódzki   Bardzo potrzebowałem Nadziei FC­ – a właściwie wszyscy jej potrzebowaliśmy. I ci spragnieni świetnie opowiedzianych historii, i ci szukający pokrzepienia serc, i w końcu ci zbrzydzeni komercyjnym obliczem współczesnego futbolu. Michał Okoński   Cztery wstrząsające reportaże, które sprawiły, że moja teraźniejszość na chwilę zastygła. W świecie przepełnionym nienawiścią ta książka daje jednak nadzieję. Zofia Zborowska-Wrona   O tym, że piłka nożna doskonale tłumaczy zawiłości współczesnego świata, wiemy od czasów Ryszarda Kapuścińskiego. Anita i Michał, jak przystało na rasowych dziennikarzy, poszli tym tropem, ale własną drogą. Bartosz Węglarczyk   BIOGRAM Anita Werner Dziennikarka Faktów TVN i TVN24, prowadząca Fakty po Faktach. Z TVN24 związana od początku istnienia stacji, czyli od 2001 roku. Pracowała jako reporterka, prowadziła serwisy informacyjne i programy publicystyczne. Była autorką cyklu Dama Pik, którego bohaterkami były znane kobiety ze świata polityki i kultury, z Europy i Afryki. Dla TVN Style współtworzyła filmy dokumentalne Miss więzienia i Odbite z rąk Świetlistego Szlaku. Laureatka wielu dziennikarskich nagród, trzy razy nagradzana Wiktorem, pięć razy Telekamerą (w tym Złotą), dwa razy nominowana do nagrody Dziennikarza Roku (Press).   Michał Kołodziejczyk Dyrektor redakcji Canal+ Sport. Wcześniej redaktor naczelny WP SportoweFakty (Wirtualna Polska), przez wiele lat pracował także jako dziennikarz sportowy w „Rzeczpospolitej” i „Przeglądzie Sportowym”. Współpracował z wieloma stacjami telewizyjnymi. Laureat nagrody Press im. Bohdana Tomaszewskiego w 2019 roku. W 2017 roku został wyróżniony w konkursie o Nagrodę Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego za cykl wywiadów z polskimi sportowcami Bez reflektorów, a rok później otrzymał honorowe wyróżnienie za publikację o tematyce sportowej w konkursie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

„Mayday, mayday! Jan Heweliusz” – kapitan nadaje komunikat, który na całym świecie oznacza wezwanie pomocy na morzu. Jest 14 stycznia 1993 roku, godzina 4.36. Prom coraz bardziej pogrąża się w wodzie i staje się jasne, że to ostatnie chwile na ucieczkę. Pasażerowie skaczą do lodowatego Bałtyku, choć na pokładzie nie ma dla nich kombinezonów termicznych. Wkrótce do statku zaczynają się wlewać setki ton wody, odcinając drogę pozostałym. Adam Zadworny opowiada historię największej katastrofy morskiej w powojennej Polsce: z ponad sześćdziesięciu osób, które były na promie, przeżyło zaledwie dziewięć – wyłącznie załoga. Próbując ustalić, co się stało, przegląda stare akta, szuka ocalałych marynarzy, rozmawia z rodzinami ofiar i ekspertami, dociera nawet do ówczesnych decydentów. Interesuje go nie tylko przebieg katastrofy, którą odtwarza niemal minuta po minucie, ale także mozolne śledztwo w tej sprawie i skrywana historia promu. Zawinił wiatr, zły stan techniczny, błędy załogi, a może coś innego? Dlaczego kapitan zadecydował, że pójdzie na dno ze swoim statkiem? Komu najbardziej zależało na ukryciu prawdy? I dlaczego nawet dzisiaj tak trudno się do niej zbliżyć?

Wybitny aktor, Borys Szyc, który przestał pić i zaczął się leczyć. Lekarz, który w piciu dotknął dna. Kobieta, która w alkohol uciekała od samej siebie. Sportowiec, którego alkohol doprowadził do bezdomności. Dwanaście szczerych i intymnych rozmów o piekle, z którego można wrócić. Najpierw był cykl wywiadów w internecie. A teraz książka. Na początku jednak była potrzeba wysłuchania drugiego człowieka – poznania jego emocji, historii uzależnienia i drogi wyjścia z alkoholizmu. Te rozmowy mają pomóc znaleźć motywację do walki o siebie i dać nadzieję. Chciałem odczarować stereotyp alkoholika jako osoby z nizin społecznych, często bezdomnego, leżącego na ławce przed blokiem albo żebrzącego o pięć złotych pod sklepem monopolowym. Stereotyp, który jest przekłamany, bo w Polsce osób uzależnionych może być nawet kilka milionów, a znakomita większość z nich rano wstaje, bierze prysznic, perfumuje się i idzie do pracy. Ich alkoholizmu często na zewnątrz w ogóle nie widać. Marek Sekielski

„Ta historia zaczyna się od decyzji podjętej latem 1971 roku, której konsekwencje były zupełnie inne, niż ktokolwiek z nas przewidywał.”Prawdziwa historia Hydraulików z Białego Domu, tajnej jednostki dochodzeniowej, która miała za zadanie zdyskredytować przeciwników politycznych prezydenta Richarda Nixona oraz powstrzymać wyciek do mediów tajnych i kompromitujących rząd informacji. Ostatecznie ich działania doprowadziły do afery Watergate oraz zmusiły Nixona do ustąpienia ze stanowiska.To relacja o tym, co naprawdę wydarzyło się za zamkniętymi drzwiami Białego Domu – o tym, że można popełnić przestępstwo nie przez przypadek, ale w wyniku wypaczenia priorytetów, błędnie pojętej lojalności, przytłaczających nacisków zewnętrznych i zaciemnionego osądu.

Historia życia Josefa Mengelego w ukryciu, jakiej jeszcze nie czytaliście!Od zakończenia II wojny światowej Josef Mengele – znany na całym świecie z okrutnych pseudomedycznych eksperymentów przeprowadzanych w Auschwitz i odpowiedzialny za wysłanie tysięcy ludzi do komór gazowych – latami wymykał się organom ścigania. Choć rządy wielu krajów, rozmaite organizacje i łowcy nazistów deptali mu po piętach, prowadził za oceanem dość spokojną egzystencję. Wszystko dzięki wsparciu oddanych przyjaciół, którym mroczna przeszłość nazistowskiego lekarza nie przeszkodziła w zapewnianiu mu ochrony, choć jednocześnie sam Mengele odmawiał pomocy dawnym kolegom-nazistom. Kiedy zaś blisko siedemdziesięcioletni „pan Pedro” utonął nagle podczas kąpieli w morzu, a zaprzyjaźniona Austriaczka pochowała go w Brazylii pod fałszywym nazwiskiem, wydawało się, że Mengele zabrał swoją tajemnicę do grobu…W tej opartej na nieznanych dotąd faktach, wciągającej książce dziennikarka Betina Anton opisuje historię pobytu Mengelego w Brazylii z unikalnej perspektywy. Kiedy Betina miała 6 lat, nagle bez słowa zniknęła jej ukochana nauczycielka przedszkolna. Znacznie później autorka dowiedziała się, że właśnie Tante Liselotte chroniła potwora z Auschwitz… To stało się punktem zwrotnym w jej dziennikarskich poszukiwaniach.Posiłkując się niepublikowanymi wcześniej materiałami, wspomnieniami i zeznaniami osób, które miały styczność z Aniołem Śmierci, a także listami samego Mengelego, które udało jej się wydobyć z policyjnych archiwów, Anton odmalowuje obraz psychiki nazistowskiego oprawcy i jego codziennego życia w tropikach oraz stawia fundamentalne pytanie: „Jak to było możliwe?”.

Szymon Hołownia o zderzeniu z wielką polityką, kulisach sejmowych rozgrywek i planach na przyszłość Najbardziej charyzmatyczny rozgrywający na polskiej scenie politycznej zdaniem części publicystów. W opinii niektórych polityków celebryta i showman. Jest w grze, mimo że konkurenci przepowiadali mu szybki odwrót. Jaki jest Szymon Hołownia? Czego się boi? Co go napędza? Czy żałuje którejś ze swoich decyzji politycznych? Jaką ma wizję na przyszłość Polaków? Michał Kolanko – dziennikarz polityczny „Rzeczpospolitej” – rozmawia z Szymonem Hołownią o fenomenie Sejmfliksa, manowcach polskiego parlamentaryzmu, o tym, jaka jest prawda o odbarierkowaniu sejmu i co polecają sobie z premierem do czytania. Marszałek sejmu otwarcie mówi o zmianach, które już się zaczęły, rozliczeniach z przeszłością, planach na przyszłość, rodzinie i motywacji, która przyciągnęła go do polityki.

Wiatr, który niesie obłęd, najczęściej przychodzi niespodziewanie Przez Tatry przelewają się ciężkie białe chmury, nad Giewontem tworzą złowrogi wał. Wiatr spada z grani, tworząc w obłokach długie smugi. Górale przygotowują się na najgorsze. Turyści jeszcze nie wiedzą, co ich czeka - dopiero, kiedy widzą przechodnia rozmawiającego z samym sobą, błądzących ludzi oraz karetki coraz częściej jeżdżące na sygnałach, zdają sobie sprawę, że „coś” się dzieje. Zaczyna się najbardziej tajemniczy i niepokojący czas na Podhalu. Zaraz uderzy halny! Reportaż Dawida Góry to obiektywnie przedstawiony materiał na temat pewnego fenomenu. Zebrane fakty, przytoczone opowieści i wydarzenia nie dają jednoznacznej odpowiedzi na odwieczne pytania: jak, i czy w ogóle, halny wpływa na człowieka. To opowieść o wypadkach, samobójstwach, przestępstwach, które prawdopodobnie nigdy by się nie wydarzyły, gdyby nie wiatr, który pcha ludzi w irracjonalne sytuacje. To również zapis wspomnień ludzi gór, m.in. ratowników TOPR-u i pracowników obserwatorium na Kasprowym Wierchu, którzy mierzyli się z siłą żywiołu, nieraz ponosząc klęskę. Halny to tajemnica, coś niedopowiedzianego, coś co niepokoi i budzi demony. Katalizator naszej wrażliwości.

Pablo Escobar kochał władzę. Pablo Escobar kochał pieniądze. Ale Pablo Escobar kochał też futbol. Za każdym razem, gdy kopał na ulicach Medellín piłkę zrobioną ze szmat, a stróże prawa przepędzali go z ulicy, w młodym Pablo rosła nienawiść do policji. Kiedy został baronem narkotykowym, zaczął wspierać futbol: budował boiska dla biedoty, finansował Atlético Nacional, dzięki czemu kolumbijski zespół sięgnął po upragniony triumf w Copa Libertadores. Ale piłkarska działalność Escobara miała też mroczną stronę: korumpowanie drużyn przeciwnych, zastraszanie sędziów, a nawet zabijanie arbitrów, gdy nie robili tego, czego oczekiwał El Patrón. Poznaj kulisy największych sukcesów kolumbijskiego futbolu, za którymi stały pieniądze karteli narkotykowych. Dowiedz się, jak wykorzystywały one piłkę nożną do zdobywania serc kibiców, prania brudnych pieniędzy i walki z władzami. Poznaj tajemnicę zabójstwa Andrésa Escobara, piłkarza, który strzelił samobójczą bramkę na mundialu w USA i zginął z rąk bandytów. Ta książka jest tak dobra jak serial Narcos. To mocna, dosadna lektura, po którą po prostu musisz sięgnąć. Niezależnie od tego, czy interesujesz się futbolem. *** W kolumbijskiej piłce lat 80. XX wieku naprawdę wiele się działo. Były śmiałe akcje (również z bronią w ręku), ogromne pieniądze (z narkotyków), ostra rywalizacja (między gangami) oraz odważne decyzje sędziów (tych na salach rozpraw i na boiskach). Jak doszło do sytuacji, w której aż cztery topowe kluby kolumbijskie były finansowane z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży kokainy? Nigdzie nie znajdziecie lepszego wyjaśnienia niż właśnie w tej książce. Wojtek Drewniak, współtwórca programu Historia Bez Cenzury Szkocki trener Bill Shankly powiedział kiedyś, że rozczarowuje go podejście do piłki nożnej ludzi, którzy uważają, że to sprawa życia i śmierci, bo dla niego to coś o wiele ważniejszego. Podobnie myślał chyba Pablo Escobar, o którym powiedzieć, że miał obsesję na punkcie futbolu, to nic nie powiedzieć. Zaczynał od fascynacji piłką nożną, jak każdy zwykły kibic, a później, już jako baron narkotykowy, odkrył, że za kokainowe dolary można wpływać na grę. A jeśli pieniądze nie były wystarczające, pojawiało się pytanie: plato o plomo?, srebro czy ołów? Będę rozczarowany, jeśli ktoś pomyśli, że Narcoball to zwykła książka o piłce nożnej. To coś o wiele więcej. To fascynujący reportaż, w którym przewijają się narkotyki, kartele, przemyty, ekstradycje oraz wielka miłość do piłki, która równocześnie jest dla futbolu przekleństwem. PigOut Częściej prał pieniądze, niż pakował własne ubrania do bębna. My z kolei zostajemy do niego wrzuceni siłą, bez możliwości stawienia oporu. Z włączonym wirowaniem. Od razu, od pierwszej strony. Pablo Escobar skrywa znacznie więcej tajemnic niż te, które ujawnił kultowy serial Narcos. Choć sam bohater ma więcej wspólnego z wcieleniem diabła z produkcji Omen. To synonim zła, który miał w życiu wszystko oprócz jednej rzeczy – kręgosłupa moralnego. Piłka nożna pozwoliła mu przyodziać płaszczyk lokalnego guru, który zwabił do swojego otoczenia nawet nieświadomego Diego Armando Maradonę. To przykry absurd, że taki nikczemnik został twarzą dyscypliny sportu kochanego przez całą Kolumbię. Oto futbolowy krajobraz kreślony grudami kokainy. Filip Kapica Pablo Escobar miał dość gości, którzy zabierali mu piłki. Stworzył więc narkotykowe imperium, a potem jego kartel z Medellín wraz z kartelem z Cali zawłaszczyli futbol. Kto wie, co by się stało, gdyby tylko Maradona przyjął propozycję gry dla klubu braci Orejuela... Książkę Arrowsmitha się wciąga. Na szczęście nie trzeba robić tego nosem. Jan Mazurek, Interia.pl BIOGRAM: David Arrowsmith Dyrektor ds. rozwoju w Zig Zag Productions. Od ponad 20 lat pracuje w telewizji, pełniąc funkcję producenta wykonawczego przy kluczowych projektach dla takich firm i stacji jak October Films, DSP, Channel 5, Granada Television i BBC. Jego pasją jest historia, a do jego najważniejszych projektów filmowych należą: 1966: Who Stole the World Cup?, Britain’s Bloodiest Dynasty, 8 Days That Made Rome i Adolf & Eva: Love & War. Był także zaangażowany w powstanie wielokrotnie nagradzanego i nominowanego do Pokojowej Nagrody Nobla filmu dokumentalnego Strefa bezpieczeństwa: pola śmierci Sri Lanki. Urodził się i wychował w Londynie, ale jest dumnym pół-Kolumbijczykiem, prawnukiem byłego prezydenta. Gra w piłkę nożną od ponad 35 lat i na razie nie planuje przestać.

24 rozmowy z osobami skazanymi na dożywotnie pozbawienie wolności, wiele z nich z N-kami. Niebezpieczni. Sprawy medialne, znane z pierwszych stron gazet i te „zwykłe”. Rozmowy twarzą w twarz. Prowadzone w świetlicy oddziałowej, na stołówce, w pokoju wychowawcy. Trudne, wyczerpujące emocjonalnie, momentami wstrząsające. Dożywocie to substytut kary śmierci. Daje złudną perspektywę wyjścia na wolność. Ale z polskich więzień się nie wychodzi. Dożywocie od wielu lat w Polsce równa się karze eliminacyjnej. Niebyt. Wegetacja. Margines. Mimo to kara nie odstrasza. To książka o człowieku. Bo tylko człowiek zabija drugiego i „dostaje” dożywocie. To historia relacji między tym, kim był, kim jest, kim chciałby być, gdy wyjdzie. Jeśli wyjdzie. To jedyna tego typu publikacja w Polsce.   Ludzie najczęściej zabijają z powodu braku kontroli nad swoimi emocjami. Wydaje mi się, że noszą w sobie poczucie skrzywdzenia przez przyszłą ofiarę. W mniej lub bardziej wyrazisty sposób przypisują jej swoją krzywdę, poczucie skrzywdzenia. Przenoszą na tę osobę. Poczucie skrzywdzenia jest psychologicznym fundamentem do wykonania zemsty. Człowiek, który nie czuje się skrzywdzony, nie ma za co się mścić. To taki mechanizm. Jan Gołębiowski, psycholog kryminalny Trudne rozmowy i realia życia w zakładzie karnym. Być może do końca życia. Zbyszek Nowak przybliża nam świat, który istnieje równolegle do naszego, ale który jest dla nas całkowicie obcy. Mocny i konkretny tytuł dla ludzi zainteresowanych true crime. Olga Herring Co myśli zabójca za kratami? Czy jego perspektywa ma znaczenie? Czy zastanawia się nad winą i karą? Na te pytania odpowie tapublikacja, obowiązkowa w bibliotece każdego kryminologa. dr Aneta Wilkowska-Płóciennik, Uniwersytet Warszawski

„Widzisz ten pociąg? On jedzie do Oświęcimia. Twoja mama jest w jednym z wagonów” – usłyszała Felicja Weiss od swojego ojca. Był 26 maja 1942 roku, a ona skończyła właśnie siedem lat. Wojnę przetrwała w ukryciu – w bunkrze, do którego wchodziło się przez kredens; później u zupełnie obcych ludzi. Każdy przeżyty dzień to dla Felicji było uratowane życie. Nie kasłać i nie kichać. W żadnym wypadku nie podchodzić do okna, najlepiej w ogóle się nie ruszać, tylko siedzieć: za szafą, w piwnicy, w drewnianej skrzyni. Nie płakać, choć łzy cisną się do dziecięcych oczu. Nie dawać znaku życia – żeby to życie zachować. Bohaterowie tej książki – siedmioro Ocalałych z Holokaustu – opowiadają autorowi, jak cudem udało im się przetrwać wojnę. Na wiele pytań nie znają jednak odpowiedzi – minęło zbyt wiele czasu. Nie pamiętają. „Ukryci” to poruszające świadectwo zapominania i zapis być może jednego z ostatnich spotkań z Ocalałymi. Arkadiusz Lorenc – reporter, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie studiował języki niemiecki i hiszpański, oraz Polskiej Szkoły Reportażu. Publikował między innymi w „Dużym Formacie – Magazynie Reporterów Gazety Wyborczej”, „Polityce”, „Tygodniku Powszechnym”. W miesięczniku „National Geographic Traveler” pisał o podróżach. Autor pierwszego na polskim rynku multiformatu reporterskiego „Morderca z pikiety” i książki „Lękowi. Osobiste historie zaburzeń”. Finalista siódmej edycji Konkursu Stypendialnego im. Ryszarda Kapuścińskiego.

Dlaczego ludzie powołani przez Boga chcą ze sobą skończyć? Czy porównywanie zasad działania Kościoła do mafii jest naprawdę przesadzone? Kim są kobiety mieszkające na co dzień z księżmi? Jak wygląda prawda o życiu zakonnic? „Zakrystia” to odzierająca ze złudzeń książka na temat prawdziwego życia mieszkańców kurii i plebanii. Jeśli ktoś myślał, że o księżach wie już wszystko, na pewno się zdziwi. Szantażowani przez kochanki i chłopaków na godziny, mobbingowani przez przełożonych, duchowni odbierają sobie życie w kościele albo na plebanii. O swoich pragnieniach i drugim życiu nie mogą nikomu powiedzieć, przez co wikłają się w coraz większe kłopoty. Opisane tu historie to gotowy scenariusz na trzymający w napięciu thriller o namiętności, chciwości i fasadowości życia kasty kapłańskiej. Jeśli czytałeś już „Plebanię”, koniecznie zajrzyj do „Zakrystii”. Artur Nowak (ur. 1974) – adwokat, publicysta i pisarz, m.in. współautor wraz z profesorem Stanisławem Obirkiem bestsellerowych reportaży „Babilon. Kryminalna historia Kościoła” oraz „Gomora. Władza, strach i pieniądze w polskim Kościele”, a z filozofem Ireneuszem Ziemińskim książki „Chrześcijaństwo. Amoralna religia”. Napisał też „Kroniki opętanej” – powieść, w której przedstawił opartą na faktach historię nastolatki molestowanej przez egzorcystów. Jest również autorem reportażu „Adwokaci. Zraniony zapał”. Współautor podcastu „Kryminalna historia Kościoła”, nagrodzonego Bestsellerem Empiku za 2022 rok. Kolejny sezon tego podcastu otrzymał w roku 2023 nagrodę Best Audio. Od 2021 roku na kanale Sekielski Brothers Studio prowadzi autorski podcast „Wysłuchanie”.

JAKIE JESZCZE GRZECHY UKRYWA KOŚCIÓŁ? Turyn, rok 1963. Do miasta przyjeżdża Francesca, córka ubogich włoskich rolników. Nie będzie tu jednak cieszyć się życiem i spędzać czasu w urokliwych kafeteriach. Dziewczyna musi zniknąć – jest niezamężna i w ciąży, a to plama na honorze rodziny. Francesca trafia do prowadzonego przez zakonnice ośrodka, licząc na pomoc ze strony Kościoła. Krótko po porodzie słyszy jednak, że jej synek został już adoptowany przez „dobrą” rodzinę w Ameryce. Od tej chwili nie jest już jego matką. Nigdy nie wyraziła na to zgody. Jej los podzieliło wiele młodych Włoszek żyjących w świecie opętanym obsesją na punkcie dziewictwa i czystości. Od lat 50. do 70. amerykańskie rodziny za pośrednictwem kościelnych organizacji nielegalnie adoptowały tysiące włoskich dzieci, nieświadomie budując swoje szczęście na tragedii ich matek. Maria Laurino ujawnia ogromną skalę procederu zorganizowanego przez wysokich rangą księży i zakonnice. Dziennikarka wysłuchała opowieści rozdzielonych rodzin, aby teraz odsłonić kolejne ciemne karty współczesnej historii Kościoła katolickiego. Nadszedł czas, by rozliczyć Watykan z lat milczenia. „Zakonnice odrywają dzieci od matek. Urzędnicy fałszują akty urodzenia, a księża wysyłają dzieci za ocean jako sieroty wojenne. Tam adoptują je niczego nieświadomi amerykańscy rodzice. Jak to możliwe? Maria Laurino przez pięć lat prowadzi śledztwo na dwóch kontynentach i nie tylko odsłania przed nami tajemnice Kościoła, ale przede wszystkim z empatią opowiada historie ludzi, którzy padli ofiarą tego procederu. To opowieść o radzeniu sobie z utratą i niegasnącej nadziei, dzięki której dorosłe dziś dzieci odkrywają prawdę o swoim pochodzeniu.” Marta Abramowicz „Kościół, państwo i społeczeństwo odebrały kobietom ich autonomię i kontrolę nad losem własnym oraz swoich dzieci. To w tych warunkach – biedy, braku dostępu do legalnej antykoncepcji oraz pogardy wobec kobiecej seksualności - mógł powstać program wizowy dla rzekomych włoskich sierot wojennych, de facto bezprawnie rozdzielający tysiące dzieci i matek. Ten wciągający reportaż mówi o stracie, tęsknocie i szukaniu tożsamości, ale też o kłamstwie i przemocy państwa i Kościoła. To również przestroga, bo niestety odbieranie kobietom prawa do decyzji to nie tylko historia.” Zuzanna Radzik, teolożka i publicystka

Jesteśmy w pułapce! Opowieść świadka Jehowy.Wśród książek opisujących świadków Jehowy ta jest wyjątkowa. Mówi o rzeczach, które do tej pory pozostawały tajemnicą… A zdradza je członek wspólnoty.Autor przedstawia iście orwellowską rzeczywistość, operując poczuciem humoru. Bez skrupułów wyciąga na światło dzienne manipulacje i nadużycia stosowane przez przywódców oraz ujawnia emocjonalny szantaż, będący metodą władania tłumem.„Klatka” to wyjątkowa, osobista opowieść, która zabiera czytelników za mury tajemniczego więzienia. Więzienia psychicznego. Tym samym demaskuje mechanizmy rządzące pełnym niedopowiedzeń królestwem świadków Jehowy.Bo tylko prawda może wyzwalać – niezależnie od tego, jak brutalna bywa.

Poruszająca historia „pacjentki na pełen etat”. Znieczulica tych, którzy mieli przynosić ulgę w cierpieniu. Absurdalne realia pandemii. Magiczne właściwości pieniądza w teoretycznie bezpłatnym systemie opieki zdrowotnej w Polsce. I nadzieja – ta, która ponoć umiera ostatnia… „Proszę krwawić gdzieś indziej” to nie tylko poruszający reportaż ukazujący polską służbę zdrowia, od lat pogrążoną w głębokim kryzysie. To także osobista historia walki z chorobą, pełna niekończących się, sprzecznych diagnoz i chwilowych przebłysków zdrowia. Na tle wydarzeń codziennego życia  nasilający się ból domaga się coraz większej atencji i nie pozwala na udawanie, że wszystko będzie dobrze… Ta oparta na prawdziwych doświadczeniach opowieść zabiera czytelników w najmroczniejsze zakamarki szpitalnych korytarzy i pokazuje, że nigdy nie można być pewnym, co przyniesie jutro.

Od spowitego spalinami pola startowego w Bahrajnie przez luksusowe imprezy na jachtach w Monako, aż po legendarną piekarnię w Melbourne, w której croissanty powstają dzięki technologii inspirowanej Formułą 1. Luke Smith, dziennikarz od ponad dekady komentujący wyścigi F1, ujawnia to, czego widzowie nie mają szans zobaczyć na ekranach telewizorów. To, co wygląda jak perfekcyjnie naoliwiona maszyna, jest efektem pracy armii strategów, inżynierów czy mechaników. Jeden drobny błąd – choćby źle zamontowany element – może sprawić, że samochód wart 15 milionów dolarów zepsuje się w połowie okrążenia. A każdy z dziesięciu zespołów F1 zrobi wszystko, by to jego kierowca wygrał kolejny wyścig… Niezależnie od tego, czy jesteś wiernym fanem, który nie opuścił żadnego Grand Prix od dziesięcioleci, czy dopiero odkrywasz F1, Luke Smith pokaże ci fascynujący świat, w którym każda decyzja zapada z prędkością 300 km/h. „Luke bierze czytelnika za rękę i raźno wprowadza go w świat Formuły 1. Razem z nim przeciskamy się między mechanikami, kierowcami i VIP-ami na prostej startowej. Zwiedzamy świat i... biura prasowe, padoki. Rozmawiamy z kierowcami, szefami ekip i najbarwniejszymi postaciami tego sportu, aby poznać jego sekrety, historię i modus operandi od podszewki. Czytając tę książkę, po prostu jesteś w Formule 1.” Cezary Gutowski, CoDrive „Świat Formuły 1 oczami doświadczonego dziennikarza. Luke Smith opisuje sezon 2023, ale wydarzenia z torów schodzą na dalszy plan. Mnóstwo tu dygresji, odniesień do historii, zakulisowych opowieści, a nawet zwykłych spraw związanych z wyjazdami na wszystkie zawody w sezonie. W książce coś dla siebie znajdą zarówno doświadczeni, jak i nowi fani F1.” Karol z Cyrk F1 „Świetna lektura dla każdego fana F1. Zapewnia rozrywkę od pierwszej do ostatniej strony. Polecam!” Esteban Ocon, kierowca Formuły 1 „Luke jest jednym z najlepszych dziennikarzy w padoku. Jego książka odsłania kulisy naszego sportu i pozwala czytelnikowi zgłębić fascynujący świat Formuły 1, w którym setki osób z każdego zespołu rywalizują ze sobą co drugi weekend. Niewielu autorów przedstawiało historie niedocenianych członków społeczności F1 na takim poziomie, z taką szczegółowości i werwą.” Toto Wolff, szef i dyrektor generalny zespołu Mercedes F1 „Ta książka jest niesamowita, wyjątkowa. Uwielbiam każde starannie napisane zdanie.” Will Buxton, autor bestsellera „Grand Prix. Wszystko, co trzeba wiedzieć o Formule 1” Luke Smith jest brytyjskim dziennikarzem sportowym piszącym o Formule 1 i sportach motorowych. Obecnie pracuje dla „The Athletic”, jego artykuły regularnie pojawiają się także w „New York Timesie”. Wcześniej pisał o Formule 1 dla „Autosportu”, NBC Sports oraz innych mediów. Regularnie pojawia się w telewizji i radiu jako ekspert od spraw Formuły 1.  

Nie tylko Bałtyk oddziela Polskę od Szwecji. Jeszcze większą barierę tworzy diametralnie inne myślenie o wychowaniu dzieci, obowiązkach rodziców i roli państwa opiekuńczego, które uosabiają nauczyciele, pracownicy socjalni, sędziowie i urzędnicy. Wielu Polaków przeżywa tu szok kulturowy: Szwedom obce jest nakazywanie czegoś dzieciom, besztanie ich czy ograniczanie ich wolności, nie wspominając o karach fizycznych. Pojawia się nieufność: „Pamiętaj, jak w socjalu wezmą ci dziecko, to już po nim!”. I strach, gdy szwedzcy urzędnicy zapraszają rodzinę na spotkania, sprawdzają, jak żyje. Maciej Czarnecki, przeplatając opowieści o losach polskich dzieci i rodziców w Szwecji, napisał wielowymiarowy reportaż o zderzeniu naszej mentalności ze skandynawskimi procedurami i tradycjami wychowawczymi.

Gdyby nie oni, większość przestępców chodziłaby na wolności do końca swych dni, ofiary i poszkodowani nie mieliby jak dochodzić sprawiedliwości, a świat, w którym żyjemy, byłby znacznie bardziej niebezpieczny. Oni. Operacyjniacy. Oczy i uszy policji. Patrzą na to, na co wielu wolałoby nie patrzeć. Słuchają o tym, czego czasem słuchać nie sposób. Godzinami, miesiącami, latami. Żmudnie sprawdzają, analizują, raportują. Często kosztem czasu wolnego, zainteresowań, życia rodzinnego. Marzną im tyłki w terenie, zdarza się, że dostają od podejrzanego pod żebro… albo cios w plecy, od systemu, któremu służą.    Były policjant Michał Łańko i autor kryminałów Adrian Ksycki łączą siły w wyjątkowym projekcie – true crime powstałym na bazie rozmów z policjantami, którzy pracowali przy głośnych sprawach kryminalnych. Operacyjniak to nie jest kolejna fabuła o tym, jak nie było, ale mogło być. To opowieść o tym, jak było, podana w atrakcyjnej formie relacji charyzmatycznego sierżanta Młodziana – symbolu wszystkich "operacyjnych", dla których służba jest misją.

Szokująca, makabryczna, prawdziwa!Książka o ludziach, którzy z miłości torturowali, oszukiwali, zdradzali, zjadali i zabijali. Renata Kuryłowicz, miłośnikom true crime doskonale znana jako Renata z Worka Kości, autorka podcastu „Zbrodnie Bez Cenzury”, przedstawia kilkadziesiąt historii wstrząsających przestępstw, które łączy jedno – uczucie mogące odebrać nie tylko rozum, ale i życie.Łącząc wiedzę z lekkością pióra i umiejętnością opowiadania o najbardziej potwornych szczegółach, autorka opisuje le crime passionnel, czyli zabójstwa z namiętności, zbrodnie powodowane folie à deux – wspólną paranoją, przestępstwa, których motywem jest sadystyczna lubieżność, ale także chorobliwa miłość własna. W pasji odkrywania największych mroków ludzkiej natury nie waha się podjąć tematów tabu – kanibalizmu i nekrofilii.W książce pojawia się wszystko to, czego najbardziej szukają fani true crime – dużo w niej rekwizytów, takich jak śrubokręty, nożyczki, grille, zamrażarki, gorące żelazka, wałki kucharskie. Występują też odrażające postaci w stylu japońskiego kanibala-celebryty czy rosyjskiego wilkołaka. To nie są historie z happy endem!Zbrodnia i śmierć z miłości to wartka opowieść, pokaźna dawka czarnego humoru, sporo fachowej wiedzy kryminalistycznej, nieco romantyzmu i… dużo gore!

Tu każda rozmowa jest na wagę życia. Media regularnie donoszą o rosnącej liczbie osób potrzebujących wsparcia psychicznego oraz o nieproporcjonalnie małej liczbie specjalistów, którzy mogliby go udzielić. Ten problem potwierdzają dane towarzystw naukowych, lekarze oraz sami pacjenci. Jednak istnieje też forma pomocy, o której mówi się zdecydowanie za mało. Jest nią telefon zaufania – szansa otrzymania profesjonalnej konsultacji, po którą należy „tylko” zadzwonić. W jaki sposób mówić o problemie, aby mieć pewność, że będziemy dobrze zrozumiani? Co sprawia, że rozmowa z konsultantem telefonu zaufania jest skuteczna, pomimo odległości dzielącej go od rozmówcy? Jak towarzyszyć komuś w szukaniu wyjścia z trudnej sytuacji? Odpowiedzi na te oraz wiele innych ważnych pytań znajdziemy w rozmowie Lucyny Kicińskiej, koordynatorki telefonów zaufania, oraz Michała Dobrołowicza, dziennikarza zajmującego się tematyką polskiego systemu ochrony zdrowia oraz profilaktyki. „Słucham. Rozmowy o telefonie zaufania” to pozycja dla każdego, kto naprawdę chce rozmawiać – mówić, aby zostać zrozumianym, i słuchać tak, aby być wsparciem.   Lucyna Kicińska - koordynatorka strefy pomocy serwisu Życie Warte Jest Rozmowy (www.zwjr.pl), ekspertka Biura ds. Zapobiegania Zachowaniom Samobójczym działającym w Instytucie Psychiatrii i Neurologii. Od 2004 roku związana z organizacjami pozarządowymi specjalizującymi się w pomocy telefonicznej i online dzieciom i dorosłym w trudnych sytuacjach życiowych. Jest członkinią Prezydium Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego oraz Zespołu Roboczego ds. Prewencji Samobójstw i Depresji przy Radzie ds. Zdrowia Publicznego Ministerstwa Zdrowia. Prowadzi szkolenia dotyczące m.in. komunikacji, profilaktyki ryzykownych zachowań dzieci i młodzieży, zapobiegania autoagresji i samobójstwom.   Michał Dobrołowicz - doktor nauk społecznych (doktorat na Wydziale Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego w 2021 roku), od 2008 roku dziennikarz radiowy (od 2015 roku w RMF FM), stały współpracownik magazynu „Plus Minus” – weekendowego wydania dziennika „Rzeczpospolita”. Regularnie przygotowuje materiały radiowe na temat polskiego systemu ochrony zdrowia oraz profilaktyki. Jest laureatem m.in. nagrody Zdrowe Pióro (2018),nagrody Priorytety w Ochronie Zdrowia oraz wyróżnienia w kategorii „Promocja zdrowia w mediach” w konkursie „Perspektywy medycyny” organizowanym przez Światowe Centrum Słuchu oraz Polską Akademię Nauk, zdobył tytuł Dziennikarza Medycznego Roku (2022). W grudniu 2023 roku został odznaczony przez ministra zdrowia odznaką honorową „Za zasługi dla ochrony zdrowia”.

Statystyki są zastraszające: codziennie w Polsce sprzedawane są trzy miliony tak zwanych małpek, a Polacy piją więcej niż w okresie PRL-u.Książka „Alkohol. Piekło kobiet” Moniki Sławeckiej ukazuje portret Polek, które zmagają się z chorobą alkoholową. Są wśród nich kobiety znane i nieznane, aktorki i pielęgniarki, dyplomatki i sprzedawczynie. Łączy je jedno: uzależnienie. Autorka wraz z bohaterkami rozmów zaprasza czytelnika w intymny świat doświadczeń, przeżyć i trudnych emocji, które bywają zarówno przyczynami alkoholizmu, jak i jego konsekwencjami.Szczere wyznania kobiet dotkniętych nałogiem i tych, które próbują im pomóc, pozwalają odnaleźć odpowiedź na pytania, które nie zawsze chcemy sobie zadawać. Gdzie leży granica? I co możemy zrobić, jeśli ją przekroczymy?Monika Sławecka (ur. 1987) – absolwentka filmoznawstwa i scenariopisarstwa. Od ponad dekady pracuje w branży filmowej i telewizyjnej. Współpracowała jako asystentka reżyserów Marcina Wrony, Macieja Sobocińskiego (polska edycja „Saturday Night Live”) i Marcina Ziębińskiego. Dotychczas zajmowała się pisaniem reportaży (w tym głośnych „Balet, który niszczy” i „Porwania”), a także pracowała przy scenariuszach wielu polskich filmów.

„Hipochondryczka, lekomanka, histeryczka i symulantka” – słyszą kobiety chorujące na endometriozę od swojego otoczenia. „Taka jest twoja uroda” – mówią im lekarze. Panuje przekonanie, że cierpienie jest wpisane w kobiecość. Bóle miesiączkowe, porodowe – ot, taka kobieca natura. Nic się z tym nie da zrobić. Tak jest stworzony świat. A ta, która się na to nie zgadza, słyszy, że histeryzuje, dramatyzuje i przesadza. Paraliżujący ból, który uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Obfite miesiączki, których nie da się zastopować. Choroba, którą trudno zdiagnozować. Leczenie, które się szpitalom nie opłaca. Błędy lekarskie, za które nikt nie chce wziąć odpowiedzialności. System leczenia, który nie istnieje. Prawie milion Polek cierpi na endometriozę. Potworny ból nie pozwala im normalnie żyć. Latami odbijają się od drzwi gabinetów lekarskich, próbując uzyskać właściwą diagnozę. Nie wierzy się w ich ból, bagatelizuje się go, a potem niewłaściwie i nieudolnie leczy. Tylko dlatego, że są kobietami. Magda Łucyan i Katarzyna Górniak, dziennikarki TVN-u, w rozmowach z endopacjentkami i lekarzami odkrywają prawdziwy obraz choroby, która jest w Polsce tak bezwstydnie ignorowana. Dobitnie pokazują, że cierpienie nie jest czyjąkolwiek urodą. Patricia Kazadi: Co się napłakałam i naklęłam, czytając książkę Taka twoja uroda – wiem tylko ja. Poruszające historie kobiet, bez tabu, tak w tym swoim bólu do bólu prawdziwe, podparte mądrze podanym i jakże potrzebnym kompendium wiedzy. Żałuję, że nie miałam takiej książki na początku swojej drogi z endometriozą. Wręczyłabym ją rodzinie, przyjaciołom czy mężczyznom w moim życiu. Żeby mogli, po prostu, zrozumieć. Moim zdaniem to obowiązkowa lektura nie tylko dla kobiet zmagających się z tą straszną chorobą, ale także ich otoczenia. Pomaga, uczy, oswaja, przestrzega i przeraża, by na końcu dać wsparcie i nadzieję. Jestem przekonana, że dla wielu endopolek będzie drogowskazem i da ukojenie. Tak jak dała je mi. Prof. Marzena Dębska: To niezwykle ważna i odważna książka, która wstrząsa świadomością na temat endometriozy. Autorki ukazują dramatyczne przeżycia kobiet, które borykają się z tą chorobą, cierpiąc nie tylko z powodu bólu, ale także powszechnej ignorancji i lekceważenia. Ta poruszająca lektura wywołuje również dyskusję na temat szkodliwych społecznych stereotypów dotyczących kobiecego ciała. Wciągająca, naszpikowana wiedzą, a jednocześnie głęboko przejmująca, pełna empatii i prawdy. Aga Szuścik: Ta książka to wzorowa reprezentacja polskich kobiet z endometriozą. Bez ogródek wyjawia trudy poszukiwań diagnozy, ukazuje zróżnicowanie poziomu polskiej ginekologii oraz prezentuje aktualną wiedzę medyczną. Przede wszystkim jednak wspiera i daje nadzieję – zarówno w chorowaniu, jak i w dążeniu do zmian systemowych. Przejmująca, prawdziwa, potrzebna.

Finalista Nagrody Pulitzera Okrzyknięta jedną z dziesięciu najlepszych książekroku2023 według „New York Timesa”, „Wall Street Journal”, „Atlantic”, „Slate” oraz „People”. Jedna z ulubionych książek Baracka Obamy w roku 2023. Odważna i szczegółowa… dowód ogromnego współczucia i literacki triumf. „New York Times” Ogromnie emocjonalna, nie daje o sobie zapomnieć. „Wall Street Journal” Uznany autor Jonathan Rosen prowadzi fascynujące śledztwo dotyczące okoliczności, które sprawiły, że jego najbliższy przyjaciel z dzieciństwa, Michael Laudor, genialny student Yale, trafił do szpitala psychiatrycznego za zabójstwo ukochanej kobiety.Najlepsze umysłyto historia przyjaźni, miłości i ceny niedopuszczania do siebie prawdy.Rosen opowiada o tym, jak rozumiemy choroby psychiczne… albo jak ich nie rozumiemy. Michael przeszedł przez studia jak burza w trzy lata, ukończył je z wyróżnieniem i dostał pracę w czołowej firmie doradztwa biznesowego. Nie wszystko jednak było tym, czym się wydawało. Pewnego dnia Jonathan odebrał telefon: Michael przeżył załamanie nerwowe i trafił na oddział zamknięty szpitala psychiatrycznego.Za namową ojca postanowił ukończyć drugi kierunek imimo zdiagnozowanej schizofrenii został przyjęty do Szkoły Prawnej Yale, a jego niezwykła historia została opisana na łamach „New York Timesa”. Za dużą sumę sprzedał prawa do autobiografii, a prawa do jej ekranizacji wykupił Ron Howard. Przez moment wydawało się, że Michael może mieć wszystko. Wkrótce jednak, nękany paranoicznymi urojeniami, zabił nożem swojąukochanąnarzeczoną Carrie i wylądował na pierwszych stronach gazet z zupełnie innych powodów. Najlepsze umysłyJonathana Rosena to historia o więziach rodzinnych, przyjaźni i wspólnocie; o perspektywach osiągnięć intelektualnych i o ułudzie utopijnych rozwiązań. Czuła, zabawna i wstrząsająca zarazem.

LASY PAŃSTWOWE – POTĘŻNY WŁAŚCICIEL ZIEMSKI NA SKALĘ EUROPEJSKĄ, KTÓRY WŁADA ĆWIERCIĄ TERYTORIUM POLSKI. ALE KTO DE FACTO MA NAD NIM KONTROLĘ? POTĘŻNA INSTYTUCJA, KTÓRA OBRACA MILIARDAMI Z WYCINKI DRZEW Z NASZYCH WSPÓLNYCH LASÓW. CZY WIESZ, CO NAPRAWDĘ DZIEJE SIĘ W JEJ ŚRODKU?   Aleksander Gurgul, po rozmowach z rzeszą leśników i aktywistów leśnych, analizie stert dokumentów i wieloletnim śledztwie, ujawnia szokującą prawdę o układzie, który połączył władzę, biznes i Kościół. Ołtarz i siekiera to opowieść o tym, jak ideologia i polityka przeniknęły do każdego poziomu zarządzania polskimi lasami, jak pieniądze z wyrębu lasów finansują religijne ceremonie, a zatrudnienie zależy od właściwych koneksji.   Autor opisuje układ, w którym krzyże zastępują certyfikaty kompetencji, a różaniec staje się przepustką do awansu. Dociera do ludzi, którzy stracili pracę za sprzeciw wobec systemu, ujawnia dokumenty pokazujące przepływ milionów złotych z publicznej instytucji do organizacji religijnych i rekonstruuje sieć powiązań sięgającą najwyższych szczebli władzy.   Ta książka ukazuje polityczne mechanizmy, które doprowadziły do powstania państwa w państwie. To pierwsza tak kompleksowa analiza tego, jak pod płaszczykiem ochrony przyrody rozwija się system politycznego patronatu warty miliardy złotych.   Lasy Państwowe to nie byle jaki twór. Zarządza blisko jedną czwartą kraju i ma wpływ nie tylko na życie tysięcy ludzi, ale przede wszystkim na polską przyrodę. Zarabia miliardy złotych na korzystaniu z naszej wspólnej własności: lasów. Choć mundury jego pracowników zdobi polskie godło, twór ten funkcjonuje bardziej jak komercyjna firma, niż jak służba państwowa. Warto przyglądać się uważnie Lasom Państwowym i ich związkom ze światem polityki. W tej książce, którą bardzo polecam, wnikliwie analizuje je dziennikarz „Gazety Wyborczej” Aleksander Gurgul. Przeczytajcie koniecznie! Adam Wajrak