Pisklęta Książka

“Pisklęta” to druga po debiutanckiej „Mary” powieść w dorobku Nata Cassidy’ego. Gatunkowo obydwie książki to horrory, poruszają się jednak w całkiem innych przestrzeniach - “Mary” jest małomiasteczkowa i krwawa, “Pisklęta” to powieść miejska kierująca się bardziej w kierunku klimatu z pogranicza thrillera, w której długo nie wiadomo czy to, co się dzieje, wydarza się naprawdę, czy może jednak jest wymysłem głównej bohaterki. Jest to historia Any i Reida, młodego małżeństwa, które od niecałego roku stanowi trzyosobową rodzinę. Niestety zostanie rodzicami związane było dla nich z dużymi kosztami - nie dość, że musieli się o dziecko długo starać, to gdy już się to udało, świat pogrążył się w pandemii, a w czasie porodu Ana straciła czucie w nogach. Teraz jeszcze nie doszli do siebie tak do końca, ale pojawia się światełko w tunelu - nowy dom w pięknym apartamentowcu podziwianym przez turystów, w sercu Nowego Jorku. Dom, który może okazać się więzieniem… Mimo że akcja toczy się w wielkim mieście, to jednak wysokie piętro apartamentowca i paraliż bohaterki wprowadzają w klimat zamknięcia, klaustrofobii. Autor świetnie dawkuje napięcie, długo nie zdajemy sobie w ogóle sprawy, w którym kierunku fabuła tego horroru może pójść. A kiedy już to staje się jasne, to autor, jak to zrobił już w “Mary”, raczej wykorzystuje to jako osłonę do tego, by pogadać o tym, co bolesne, ale i ważne. Wątek żałoby, blaski i trudy macierzyństwa, kryzys związku, pytania o to, jak wiele jeden człowiek może znieść i co zostaje, kiedy tracimy wiarę nawet we własne ciało - to tylko pierwsze z wielu ciekawych tematów, jakie autor w tej powieści porusza. Bardzo mi się podoba, że choć trzymamy się ram gatunkowych, to jednak nie jest to proza po prostu rozrywkowa, a zmusza do myślenia, do emocji głębokich, do refleksji. Czekam na kolejną książkę Cassidy’ego w polskim tłumaczeniu i równocześnie zaczynam wznosić modły, by autor pisał szybciej niż dotychczas!