Słoneczne tarasy. Pielęgniarki. Tom 1 Książka

Akcja powieści rozpoczyna się w przedwojennym Krakowie. Główna bohaterka, Joanna Kasperska, po śmierci ojca trafia z mamą do domu wujostwa. Początkowe lata sielanki, marzeń o studiach plastycznych dziewczyny, przesłania zachowanie wuja, który to nie może powstrzymać „niezdrowych zainteresowań” względem dojrzewającej panienki. Joanna postanawia więc poświęcić własne marzenia i zapisuje się do szkoły pielęgniarskiej z internatem. Chce zniknąć z oczu i rąk wuja i tylko w tym sposobie upatruje dla siebie ratunku. Po szkole dostaje jeszcze lepszą ku temu okazję, bowiem zatrudnia się w sanatorium przeciwgruźliczym dla dzieci w Istebnej. Czy tam uda się jej odbudować swoje życie na nowo? Odnaleźć miłość i zapomnieć o zdarzeniach z czasów nastoletnich, które niestety ukształtowały jej spojrzenie na mężczyzn? . Jakże to była interesująca lektura! Przeniosła mnie do czasów przedwojnia, gdzie opieka medyczna się dopiero rozwijała, a szerokopojęte dbanie o higienę, zdrowie ogółu dopiero kiełkowało w świadomości społeczeństwa. Ile ciekawostek o ówczesnej pracy pielęgniarek, podejściu do zawodu poznałam! Ale nie tylko - także świat górników, ich ówczesne problemy, szerząca się bieda i rozwijające się wraz z nią choroby. Choroby, które dzięki rozwojowi medycyny obecnie są na prawdę rzadkością, a wtedy niejednokrotnie prowadziły do kalectwa dzieci, czy też śmierci. Jednak w książce oprócz przeciekawego wątku „edukacyjnego” że się tak wyrażę, znajdziecie także cały wachlarz emocji - od strachu, wstydu, złości, przez współczucie, troskę, przyjaźń i miłość. Interesujące wątki i nietuzinkowe postaci - to Wam mogę zagwarantować! . Powieść na prawdę mi się spodobała, do tego stopnia, że już wypatruje kontynuacji!

Akcja powieści rozpoczyna się w przedwojennym Krakowie. Główna bohaterka, Joanna Kasperska, po śmierci ojca trafia z mamą do domu wujostwa. Początkowe lata sielanki, marzeń o studiach plastycznych dziewczyny, przesłania zachowanie wuja, który to nie może powstrzymać „niezdrowych zainteresowań” względem dojrzewającej panienki. Joanna postanawia więc poświęcić własne marzenia i zapisuje się do szkoły pielęgniarskiej z internatem. Chce zniknąć z oczu i rąk wuja i tylko w tym sposobie upatruje dla siebie ratunku. Po szkole dostaje jeszcze lepszą ku temu okazję, bowiem zatrudnia się w sanatorium przeciwgruźliczym dla dzieci w Istebnej. Czy tam uda się jej odbudować swoje życie na nowo? Odnaleźć miłość i zapomnieć o zdarzeniach z czasów nastoletnich, które niestety ukształtowały jej spojrzenie na mężczyzn? . Jakże to była interesująca lektura! Przeniosła mnie do czasów przedwojnia, gdzie opieka medyczna się dopiero rozwijała, a szerokopojęte dbanie o higienę, zdrowie ogółu dopiero kiełkowało w świadomości społeczeństwa. Ile ciekawostek o ówczesnej pracy pielęgniarek, podejściu do zawodu poznałam! Ale nie tylko - także świat górników, ich ówczesne problemy, szerząca się bieda i rozwijające się wraz z nią choroby. Choroby, które dzięki rozwojowi medycyny obecnie są na prawdę rzadkością, a wtedy niejednokrotnie prowadziły do kalectwa dzieci, czy też śmierci. Jednak w książce oprócz przeciekawego wątku „edukacyjnego” że się tak wyrażę, znajdziecie także cały wachlarz emocji - od strachu, wstydu, złości, przez współczucie, troskę, przyjaźń i miłość. Interesujące wątki i nietuzinkowe postaci - to Wam mogę zagwarantować! . Powieść na prawdę mi się spodobała, do tego stopnia, że już wypatruje kontynuacji!