Rok 1938. Walter Redlich, żydowski adwokat spod Wrocławia, emigruje do Kenii, uciekając przed hitlerowskimi prześladowcami. Tuż przed wybuchem wojny dociera tam jego żona z pięcioletnią córeczką. Kraj, w którym przyjdzie im spędzić kilka lat, początkowo wydaje się nieprzyjazny i trzeba czasu, aby go poznać i zrozumieć. Nie jest to łatwe zadanie, zwłaszcza dla Jettle, która traktuje pobyt w Afryce jako stan przejściowy i nie zamierza zadawać sobie trudu, żeby się przystosować. Przyzwyczajona do wygodnego życia nie potrafi wyrzec się swoich pragnień i potrzeb. Problemów z zaadaptowaniem się nie ma tylko mała Regina, która w przeciwieństwie do rodziców szybko nasiąka Afryką. Zaprzyjaźnia się z tubylcami, rozumie przyrodę i otaczający ją świat.
Mimo iż Redlichom udało się uciec od wojennego koszmaru, nie potrafią uwolnić się od poczucia winy wobec bliskich, którzy zostali w Niemczech lub w Polsce i nie mają szans na ucieczkę. Poczucie osamotnienia wzmaga tęsknota za ojczyzną, za rodziną, przyjaciółmi i pracą. Wykształceni ludzie (adwokaci, nauczyciele, inżynierowie) zmuszeni są w Afryce pracować na farmach, walcząc z przyrodą i jej kaprysami, z upałem, biedą i poniżeniem.
Nigdzie w Afryce to powieść dramatyczna, pełna rozterek, lęków, ale i marzeń. Głęboko zapada w pamięć.
Stefanie Zweig (1932–2014) – niemiecka pisarka pochodzenia żydowskiego urodzona w Głubczycach. W 1938 roku w obawie przed nazistowskimi represjami wobec Żydów wraz z rodzicami opuściła Wrocław i wyjechała do Afryki. Dzieciństwo spędziła na kenijskiej farmie. Uczęszczała do angielskiej szkoły z internatem. Swoje dzieciństwo w Niemczech Zweig opisała później w książce Irgendwo in Deutschland [Gdzieś w Niemczech]. Jej pierwszą powieścią, której fabuła toczy się w Afryce, była książka Ein Mund voll Erde, która opisuje dziewczęcą miłość do chłopca z plemienia Kikuju. Opublikowała także zabawną i zaskakującą powieść Księżniczka Sissi, czyli świat widziany oczami pewnej niezwykle sprytnej kocicy syjamskiej. Przez trzydzieści lat Zweig była redaktorką w gazecie „FrankfurterNeuePresse”. W wydawnictwie Marginesy ukazała się jej czterotomowa saga: Dom przy alei Rothschildów (2015), Dzieci z alei Rothschildów (2015), Powrót na aleję Rothschildów (2016) i Nowy początek przy alei Rothschildów (2016).
Nigdzie w Afryce została zekranizowana, a film pod tym samym tytułem otrzymał w 2003 Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.
Marginesy
Nigdzie w Afryce Stefanie Zweig
Oprawa twarda |
Wydanie: pierwsze |
ISBN: 978-83-652-8285-9 |
EAN: 9788365282859 |
Tytuł oryginalny: Nirgendwo in Afrika |
Liczba stron: 384 |
Format: 140x220mm |
Cena detaliczna: 44,90 zł |
44,90 zł
Produkt niedostępny
44,90 zł - najniższa cena z 30 dni przed obniżką
Powiadom mnie
Powiadom
Opis
Ebook i Audiobook
Czytaj jak chcesz. Książka dostępna na czytniki i aplikacje mobilne.
Ebook na
Kup ebook
Inni klienci sprawdzali również
Inne książki z tej kategorii
Recenzje
Zapraszamy do napisania własnej recenzji, możesz wysłać do nas tekst przez formularz.
Izabela Łęcka-Wokulska
Gdy trzeba zrozumieć kim się jest...
opinia recenzenta nie jest potwierdzona zakupem 2019-02-04
Jest to powieść autobiograficzna, oparta na osobistych przeżyciach autorki jako dziecka, gdy musiała w wraz z rodzicami opuścić nazistowskie Niemcy i schronić się w Kenii. Żyła w latach 1932-2014. Urodziła się w Głubczycach, wówczas częścią Niemiec. Dzieciństwo spędziła we Wrocławiu jako córka adwokata. Potem uciekli do Afryki. Biogram podaje, że Zweig do Niemiec wróciła w roku 1959, gdzie rozpoczęła pracę w tabloidzie "Abendpost Nachtausgabe", z którym związała się na prawie 30 lat. Ja naliczyłam jej 10 książek. Biogramy autorki w internecie pokazują, że niektórym nie może przejść przez gardło, że pisarze 'żydowskiego pochodzenia' są też 'pisarzami niemieckimi', 'polskimi' itd. Pisarka jest 'pisarką niemiecką', o czym pisze w powieści 'Nigdzie w Afryce' i dziwię się, że jeden z biogramów wyklucza to pochodzenie.
Styl pisarski autorki jest gęsty, zapełniony scenami, emocjami i różnymi punktami widzenia. W powieści 'Nigdzie w Afryce' narracja skupia się na różnych bohaterach, przechodzi od poszczególnych członków rodziny, po afrykańskiego pomocnika. Nawet słownictwo oddaje emocje osób. A ich opowieść dotyczy życia na emigracji w tak trudnym kraju, życia 'za łyżkę strawy', beznadziejnego czekania na rodzinę w Niemczech, o której jest coraz bardziej pewne, że nie uciekną, że Hitler ich zabił. Jest to też bezsilne patrzenie na siebie, że wykształcenie, zawód nie gwarantuje utrzymania rodzinie, że żeby kupić córce buty, trzeba wyrzec się mięsa. Jest to wreszcie bycie outsiderem, z Niemiec, które przejęli naziści, z Afryki, która jest wielka, z Wielkiej Brytanii, którą reprezentuje szkoła dla dziewczynki i armia. Najłatwiej z tym wykorzenieniem i poczuciem braku tożsamości radzi sobie dziewczynka, alter ego autorki, Regina. Regina lubi Afrykę, uczy się języka i czuje po afrykańsku. Ojciec rodziny, Walter Redlich ma problemy z angielskim, a po niemiecku musi uważać, bo jego rodziny język w środowisku Europejczyków był traktowany wrogo. Ale pomimo tego, że przestał być adwokatem, czego symbolem jest oddanie togi adwokackiej Owuorowi, jakoś stara się żyć i dbać o rodzinę. Najbardziej irytowała mnie matka Reginy Jettel. To głupia, infantylna strojnisia, która ma wielką radość, że jadąc do Afryki (o której wiadomo, że jest gorąca), zamiast lodówki, o którą prosił mąż, Walter, zabrała suknię balową. Jettel myśli tylko o tym, jak to 'za młodu' flirtowała z mężczyznami, jak kupowała w drogich sklepach. W relacji matka-córka to Regina jest dojrzalsza. Ona żyje jak mimoza, aż dziwne, że jeszcze dała syna Walterowi. Nawet o lekarza położnika w trudnej ciąży to inni dbali. Ona tylko siedziała pod drzewem i smuciła się. Gdy nastąpił opis dziecka, byłam przekonana, że padnie opis, iż jest czarnoskóry.... Ale zdaje się, że był dzieckiem małżeńskim. No nie lubiłam tej Jettel, bo była głupią, infantylną babą, która nie wyrosła z etapu królewny, a jej jedyną zasługa było wyrwanie adwokata. W książce jest taki fragment, iż matka Jettel mówiła, iż 'jej córka nie ma żadnych szkół, ale jest praktyczna'. Ja tam tej praktyczności nie widziałam w ogóle! Jej jedyna zasługa w życiu to poślubienie Waltera. Potem to inni za nią myśleli, nawet córka. A już fakt, ze dziesięciolatka jet dojrzalsza od matki, to jednak wstyd.Inni bohaterowie książki są ciekawi. Jest też wiele interesujących postaci drugoplanowych. Łączy ich poczucie wykorzenienia i tęsknoty za ojczyzną.
Przez książkę przebija wprost, iż ci uchodźcy tęsknili za swoimi Niemcami, za pięknem miast, za językiem, za ludźmi takimi jakimi byli zanim naziści zdominowali kraj. Tematyka książki jest więc bardzo trudna, bo mówi o trudnym patriotyzmie, ale i o tym, że nie można wyrzec się własnej tożsamości.
Styl pisarski autorki jest gęsty, zapełniony scenami, emocjami i różnymi punktami widzenia. W powieści 'Nigdzie w Afryce' narracja skupia się na różnych bohaterach, przechodzi od poszczególnych członków rodziny, po afrykańskiego pomocnika. Nawet słownictwo oddaje emocje osób. A ich opowieść dotyczy życia na emigracji w tak trudnym kraju, życia 'za łyżkę strawy', beznadziejnego czekania na rodzinę w Niemczech, o której jest coraz bardziej pewne, że nie uciekną, że Hitler ich zabił. Jest to też bezsilne patrzenie na siebie, że wykształcenie, zawód nie gwarantuje utrzymania rodzinie, że żeby kupić córce buty, trzeba wyrzec się mięsa. Jest to wreszcie bycie outsiderem, z Niemiec, które przejęli naziści, z Afryki, która jest wielka, z Wielkiej Brytanii, którą reprezentuje szkoła dla dziewczynki i armia. Najłatwiej z tym wykorzenieniem i poczuciem braku tożsamości radzi sobie dziewczynka, alter ego autorki, Regina. Regina lubi Afrykę, uczy się języka i czuje po afrykańsku. Ojciec rodziny, Walter Redlich ma problemy z angielskim, a po niemiecku musi uważać, bo jego rodziny język w środowisku Europejczyków był traktowany wrogo. Ale pomimo tego, że przestał być adwokatem, czego symbolem jest oddanie togi adwokackiej Owuorowi, jakoś stara się żyć i dbać o rodzinę. Najbardziej irytowała mnie matka Reginy Jettel. To głupia, infantylna strojnisia, która ma wielką radość, że jadąc do Afryki (o której wiadomo, że jest gorąca), zamiast lodówki, o którą prosił mąż, Walter, zabrała suknię balową. Jettel myśli tylko o tym, jak to 'za młodu' flirtowała z mężczyznami, jak kupowała w drogich sklepach. W relacji matka-córka to Regina jest dojrzalsza. Ona żyje jak mimoza, aż dziwne, że jeszcze dała syna Walterowi. Nawet o lekarza położnika w trudnej ciąży to inni dbali. Ona tylko siedziała pod drzewem i smuciła się. Gdy nastąpił opis dziecka, byłam przekonana, że padnie opis, iż jest czarnoskóry.... Ale zdaje się, że był dzieckiem małżeńskim. No nie lubiłam tej Jettel, bo była głupią, infantylną babą, która nie wyrosła z etapu królewny, a jej jedyną zasługa było wyrwanie adwokata. W książce jest taki fragment, iż matka Jettel mówiła, iż 'jej córka nie ma żadnych szkół, ale jest praktyczna'. Ja tam tej praktyczności nie widziałam w ogóle! Jej jedyna zasługa w życiu to poślubienie Waltera. Potem to inni za nią myśleli, nawet córka. A już fakt, ze dziesięciolatka jet dojrzalsza od matki, to jednak wstyd.Inni bohaterowie książki są ciekawi. Jest też wiele interesujących postaci drugoplanowych. Łączy ich poczucie wykorzenienia i tęsknoty za ojczyzną.
Przez książkę przebija wprost, iż ci uchodźcy tęsknili za swoimi Niemcami, za pięknem miast, za językiem, za ludźmi takimi jakimi byli zanim naziści zdominowali kraj. Tematyka książki jest więc bardzo trudna, bo mówi o trudnym patriotyzmie, ale i o tym, że nie można wyrzec się własnej tożsamości.
Powiedz, co sądzisz o tej książce
Dodaj recenzję+
Komentarze
Podziel się opinią z innymi czytelnikami i fanami księgarni.
Komentarze nie są potwierdzone zakupem