Kobieta o białych oczach Książka

Kiedy skończyłam „Kobietę o białych oczach” Sylwii Trojanowskiej, zadałam sobie pytanie: dlaczego nie przeczytałam pierwszej części – „Córek czarnego munduru”? I nie dlatego, że nieznajomość pierwszego tomu miała wpływ na odbiór i zrozumienie drugiego, bo absolutnie nie przeszkadzało mi to w lekturze, ale dlatego, że była to tak piękna, subtelna, magiczna, a zarazem poruszająca opowieść, że szkoda byłoby odmówić sobie powrotu do początków tej historii. Czy powieść może łączyć w sobie tyle czułości i wręcz magicznej aury, a jednocześnie traktować o brutalności wojny? Sylwia Trojanowska stworzyła historię, którą czyta się jak niosącą ukojenie modlitwę. Która szepcze do ucha prawdę pełną miłości i dobra, a chwilami krzyczy bólem, tym cichym, niemym, najdotkliwszym. Wisielcza Chata, ukryta w leśnych rozstępach, to miejsce, które od pierwszych stron przyciąga nieuchwytną magią. To tu Gaja – szeptucha o białych oczach, przepełniona dobrem kobieta – tworzy azyl, jakby mała chatka była tratwą unoszącą się na wzburzonym morzu wojny. Schronienie znajduje tu Sofia. Dziecko bez przeszłości, dziewczynka przyprowadzona przez staruszkę z lasu. Tajemnicza, milcząca, skrzywdzona. Nie mówi, ale wszystko, czego doświadczyła, krzyczy z kart tej książki. Tyle czułości w ich relacji, tyle prostych gestów, które są silniejsze niż jakiekolwiek deklaracje. A jednak nawet ten zaklęty skrawek świata zostaje podeptany przez okrutne stopy historii. Kiedy przychodzą Rosjanie, czułam, jak zapada się ziemia. Jak wszystko, co ciche i dobre, zostaje brutalnie zniszczone. I wtedy Sofia znów musi biec. Ucieka w las, jakby drzewa mogły ją ochronić. Nie jest jednak sama. Biała wilczyca prowadzi ją ku bezpiecznemu schronieniu i w ramiona dobrych ludzi. To jak moment ze snu, pierwotnego, magicznego i tak pięknego, że nie chcemy się obudzić. Autorka tka swoją opowieść z emocji gęstych jak cisza po krzyku. Jej język jest subtelny, poetycki, ale nigdy przerysowany. Styl Sylwii Trojanowskiej to mieszanka czułości i siły, dokładnie takiej, jaką mają jej bohaterki. Kobiety z tej powieści nie są pomnikami. Są kruche, omylne, poranione, ale każda z nich – Gaja, Sofia, Hanna – niesie w sobie siłę, która porusza góry. Z każdą stroną czułam, jak ta historia zostawia we mnie swój ślad. Bo tu nie chodzi tylko o losy jednej dziewczynki. To opowieść o tysiącach Sofii, którym wojna odebrała wszystko, rodzinę, miłość, poczucie bezpieczeństwa i beztroskie dzieciństwo. I o kobietach, które wojna próbowała złamać, a które potrafiły się podnieść. To również przypomnienie, że w czasach ciemności najjaśniej świecą iskry dobra, a los potrafi obdarować właśnie wtedy, gdy wydaje się, że straciliśmy wszystko. Tak jak wspomniałam, „Kobieta o białych oczach” to kontynuacja „Córek czarnego munduru” i można ją czytać niezależnie. Tylko że to jedna z tych książek, których wręcz nie wolno omijać, bo przypominają, co to znaczy być człowiekiem. I ja z przyjemnością zanurzę się w pierwszej części tej historii.