We wrześniu ściany krwawią Książka

W swoim debiucie „We wrześniu ściany krwawią” Carissa Orlando przekłada motywy znane z historii o duchach i nawiedzonych domach na to, czym naprawdę zawsze były: na opowieść o człowieku, o tym, co wzbudza nasz lęk i ból tak nieznośny, że nie da się go ująć w sposób dosłowny. To historia Margaret, kobiety w średnim wieku, która wraz z mężem wprowadziła się do wymarzonego domu. Dom jednak jest nawiedzony, a mąż nie potrafi dostosować się do zasad, które sprawiają, że Margaret potrafi w domu normalnie funkcjonować. Zatem znika. Historię poznajemy w narracji pierwszoosobowej z perspektywy Margaret, której akceptacja tego, co dzieje się w domu, kontrast pomiędzy jej spokojem, a makabrą, z jaką się styla, mogą powodować wybuchy śmiechu. Autorka zręcznie gra pomiędzy obrzydzeniem a śmiechem, sprawiając, że patrzymy na to, co głębiej, na to, co kryje się pod warstwą fabularną. Bo ta, choć dobrze rozpisana i pochłaniająca, nie jest tak ważna, jak to, co pod spodem - warstwa psychologiczna, w której przyglądamy się temu, jak łatwo do wszystkiego się przyzwyczaić - nawet do zła czającego się w piwnicy. To opowieść o trudach relacji - partnerskich i rodzicielskich, o przyjaźni i samotności. To historia bogata w emocje wszelakie - sama przy niej się śmiałam, zaciskałam pięści i płakałam. Świetne, innowacyjne podejście do gatunku horroru, zaskakujący, świeży debiut!