Ocalenie Książka

Są takie książki, które już od pierwszej strony potrafią czytelnika chwycić za serce, rozczulić i wzruszyć, tak bardzo, że z każdą kolejną stroną, zatracamy się w lekturze coraz bardziej, zżywszy się z bohaterami. Malutka Ewa przychodzi na świat w więzieniu. Matka dziewczyny, kocha ją nad życie. Ma świadomość, że mała zostanie jej odebrana jak tylko skończy dwa latka. Bo tak niestety wyglądają więzienne procedury. Stara się, by spędzać z córeczką jak najwięcej czasu. Przelewa na nią swą matczyną miłość i sprawia, że czytając te scenki, po moich policzkach płynęły łzy. Tu nie można się nie wzruszyć. Bo te scenki bardzo chwytają za serce. Niestety dwa lata mijają zbyt szybko i Ewa trafia do sierocińca, z historią, że jej rodzice zginęli w wypadku, a ona jest sierotą. Na szczęście dyrektorką tego miejsca jest Wanda. Kobieta o złotym sercu, która wszystkich swoich podopiecznych traktuje w wielką miłością i chce dla nich jak najlepiej. Ewę jednak otacza dodatkową troską, bo dziewczynka zajęła w jej sercu, wyjątkowe miejsce. Niestety wybucha wojna, która jest bezlitosna i w której człowiek i człowieczeństwo jest na ostatnim miejscu. Świat staje się podły… nie przepraszam, to ludzie stają się podli i okrutni. Wychowankowie domu dziecka, szczególnie Ci starsi, starają się pomagać jak mogą, choć niekiedy ich zaangażowanie, staje się bardzo niebezpieczne. Ale często człowiek w takich sytuacjach, siłą woli zmuszony jest do robienia rzeczy wbrew swojej woli. „Ewa wymyśliła sposób, by pomagać. Nie wiadomo, kiedy dokładnie wpadła na ten pomysł, ale uznała, że to konieczność. Wanda starała się, by do dzieci nie docierały informacje o kłopotach sierocińca. Dziewczyna jednak wiele widziała, a rozumiała jeszcze więcej.” „Ewa nauczyła się, jak opróżniać kieszenie przechodniów, a nawet niepostrzeżenie odpiąć zegarek, choć ta sztuka wychodziła jej jedynie w sprzyjających warunkach. Umiała ściągnąć ze straganu kanapkę, chałkę, słodką bułkę. (…) Wanda wolała tego nie widzieć, choć doskonale wiedziała, że ze swoich spacerów Ewa przynosi czasem siatkę ziemniaków, butelkę nafty, uszy świniaka, kilka buraków lub marchewek… Nie kupiła ich przecież. Pytania były jednak niewygodne.” Dzięki więc pomocy starszych dzieci, przez jakiś czas kucharka mogła wyczarować jakąkolwiek strawę. Bo inaczej nie mieli by co jeść. „Pomagają – stwierdziła kucharka. – Jedna bułka niewiele zmienia, ale osiem już tak. Wtedy każde z dzieci dostaje po kawałku. Jeśli je lekko podsmażę na odrobinie słoniny, którą też przynoszą Ewa i pozostali, do tego posypię cukrem, także od naszych dzieci, to już smakołyk. Każdy to lubi. (…) wolałabym nie wiedzieć , jak oni to robią, ale pomagają.” Wanda to wspaniała dyrektorka i gotowa była również do wielu poświęceń. I tak też było. Nie tylko pomagała, by chronić dzieci, ale działała również w konspiracji, by pomóc w zakończeniu tej wojny. Niestety, gdy zostaje aresztowana, cały sierociniec spadł na barki kucharki Anny, która musiała zmierzyć się z nie lada wyzwaniem. Ochronić dzieci i przejąć obowiązki Wandy. A przede wszystkim wraz z Władysławem, który był dla Wandy kimś bardzo bliskim, robili wszystko, by wyciągnąć Wandę z więzienia. Czy to się im uda? Czy uda im się ochronić te małe istoty, które w niczym nie zawiniły, a spotkał je tak okrutny los. I czy Ewa pozna tajemnicę, która została powierzona pewnej osobie? Nie zdradzę już nic więcej, byście mogli zasiąść do lektury i przepaść na kilka godzin. W świecie pełnym brutalności, są jeszcze osoby, które potrafią wskrzesić z siebie mnóstwo ciepła, otoczyć miłością i dać nadzieję, że jeszcze nic nie jest stracone. Wszystko może się zmienić, i kiedyś na pewno będzie lepiej… Mnóstwo emocji, wzruszeń i refleksji. Nie zwlekajcie zbyt długo i koniecznie przeczytajcie tę książkę. A ja z niecierpliwością będę wypatrywać kontynuacji, bo przecież Pani Agnieszko, ta historia nie może się tak skończyć.