Kiedy żurawie odlatują na południe Książka

Nasze życie jest tylko mgnieniem pomiędzy narodzinami a śmiercią. Szkoda, że najczęściej dostrzegamy to dopiero u jego schyłku, i dobrze, jeśli mamy jeszcze czas poukładać swoje sprawy, powiedzieć „kocham” najbliższym i odejść spokojnie. Przy czytaniu „Kiedy żurawie odlatują na południe” Lisy Ridzen płakałam. Łzy płynęły nie tylko na końcu tej poruszającej historii, ale kilkakrotnie w jej trakcie, kiedy osiemdziesięciodziewięcioletni Bose oddawał stopniowo stery swojego życia innym ludziom - synowi, wnuczce i opiekunom z Pomocy Domowej. Bo starość to taki czas, który stopniowo i nieubłaganie nam coś zabiera. Bossemu odebrała bliską osobę, możliwość samodzielnego brania prysznica, chodzenia na spacery bez ryzyka utraty równowagi i w końcu opiekowania się jedyną radością, trzymającą go przy życiu. Jego psim przyjacielem, Sixtenem. Czułam tę bezsilność starego człowieka, który stopniowo traci godność i jedyny powód, by żyć, którego ciało zdradza z każdym dniem bardziej, którego słowa trafiają w pustkę, bo przecież inni wiedzą lepiej, co dla niego najlepsze. A z drugiej strony tak dobrze rozumiałam jego syna, przez którego przemawiała troska i miłość. Bo czy można rozwikłać ten pokoleniowy konflikt bez bólu, oporu i goryczy? Krótkie rozdziały, przeplatane notatkami pracowników opieki, rysują przed nami przeszłość mężczyzny złożoną ze wspomnień, którym coraz częściej się oddaje i jego obecne życie naznaczone przypadłościami starości. Autorka oddaje je bez tabu, z ogromnym autentyzmem, ale też wrażliwością i nie sposób było nie pomyśleć przy tym o rodzicach, z każdym dniem coraz bardziej potrzebujących pomocy, a także o własnej starości. To powieść o przemijaniu, które pięknie symbolizują odlatujące żurawie, o tęsknocie zamkniętej w szczelnej puszce i pragnieniu zachowania godności w obliczu nieuchronności naszego losu. Ta słodko-gorzka historia rozdziera serce, bo choć wiemy, że czasu nie da się zatrzymać, to tak trudno się z tym pogodzić. I wiecie co? Nie czytajcie jej w pośpiechu. Zróbcie sobie herbatę, przytulcie psa, kogoś bliskiego i pozwólcie tej historii wybrzmieć w Waszych sercach.