Rzeczy, których nie wyrzuciłem Marcin Wicha Książka

Książka bardzo mnie ujęła. Właśnie z tego się składamy z przedmiotów. Można mówić o minimaliźmie, ale niestety nie pozbędziemy się całkowicie rzeczy z naszego życia. To one są składowymi, pozostają pamiątki, zdjęcia, rzeczy które wiążą się z ludźmi, wspomnieniami. Krótkie opowiadania napisane zwięzłymi zdaniami, o odchodzeniu bliskiej osoby przez pryzat przedmiotów. Każdy z nich kryje historie, czy to niesamowite, jak wiele wspomnień  i emocji może wywołać najmniejszy przedmiot? Ileż, kryje się tam anegdot! Bardzo polecam "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" 

Uważam, że to książką bardzo wartościowa pod względem emocjonalnym jak i literackim. Pamiętam z dzieciństwa mieszkanie babci w którym było niesamowicie dużo pamiątek. Kiedy przywołuje te obrazy w głowie, mam wrażenie że to było jedno z najbezpieczniejszych miejsc na Świecie. Babcia, zawsze pokazywała mi stare pamiątki, listy, zdjęcia, kapsle i opowiadała o ludziach i okolicznościach zdobycia tego przedmiotu. Wrastając w to mieszkanie, w przeszłość babci, czułam się jakbym była wtedy razem z nią. Niestety przyszedł momen na pożegnanie. I wtedy właśnie pozostały przedmioty, nie było łatwo się z nimi pożegnać to jakby kawałek po kawałku żeganć się z kimś na zawsze. To pusta filiżanka z kórej nikt nigdy sie nie napije, to okulary których już nigdy nie zobaczysz na czyimś nosie. I właśnie dlatego ta książka, chwyciła mnie za serce, bo jest właśnie historią o odchodzeniu, o żegnaniu się a w tym wszystkim o substytutach osoby której już nigdy nie zobaczymy. 

No tak, przychodzi ten moment stoisz w pustym mieszkaniu i zastanawiasz się co z tym wszystkim? Jak można to wszystko wyrzucić? Pozbyć się tego? To może być bolesna podróż. Książka dowcipna, lekka i emocjonalna.

Przepiękny portret Matki, stworzony przez Pana Marcina. Przeszłość i wspomnienia zamknięte w przedmiotach. Podziwiam auotra, bo książka jest napisana bardzo spokojnym tonem, zero ckliwości. Polecam wszystkim, jeste warta waszego czasu. 

Dziękuję autorowi, książka bardzo mi pomogła.

Ujęła mnie. Już wiem, że zajmie bardzo ważne miejsce w moim życiu. 

Dziękuję autorowi, książka bardzo mi pomogła.

Książka bardzo mnie ujęła. Właśnie z tego się składamy z przedmiotów. Można mówić o minimaliźmie, ale niestety nie pozbędziemy się całkowicie rzeczy z naszego życia. To one są składowymi, pozostają pamiątki, zdjęcia, rzeczy które wiążą się z ludźmi, wspomnieniami. Krótkie opowiadania napisane zwięzłymi zdaniami, o odchodzeniu bliskiej osoby przez pryzat przedmiotów. Każdy z nich kryje historie, czy to niesamowite, jak wiele wspomnień  i emocji może wywołać najmniejszy przedmiot? Ileż, kryje się tam anegdot! Bardzo polecam "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" 

Uważam, że to książką bardzo wartościowa pod względem emocjonalnym jak i literackim. Pamiętam z dzieciństwa mieszkanie babci w którym było niesamowicie dużo pamiątek. Kiedy przywołuje te obrazy w głowie, mam wrażenie że to było jedno z najbezpieczniejszych miejsc na Świecie. Babcia, zawsze pokazywała mi stare pamiątki, listy, zdjęcia, kapsle i opowiadała o ludziach i okolicznościach zdobycia tego przedmiotu. Wrastając w to mieszkanie, w przeszłość babci, czułam się jakbym była wtedy razem z nią. Niestety przyszedł momen na pożegnanie. I wtedy właśnie pozostały przedmioty, nie było łatwo się z nimi pożegnać to jakby kawałek po kawałku żeganć się z kimś na zawsze. To pusta filiżanka z kórej nikt nigdy sie nie napije, to okulary których już nigdy nie zobaczysz na czyimś nosie. I właśnie dlatego ta książka, chwyciła mnie za serce, bo jest właśnie historią o odchodzeniu, o żegnaniu się a w tym wszystkim o substytutach osoby której już nigdy nie zobaczymy. 

No tak, przychodzi ten moment stoisz w pustym mieszkaniu i zastanawiasz się co z tym wszystkim? Jak można to wszystko wyrzucić? Pozbyć się tego? To może być bolesna podróż. Książka dowcipna, lekka i emocjonalna.