Tym razem nikt się nie uśmieje…

Przedmioty, wspomnienia, urywki zdań. Co jeszcze zostaje po śmierci bliskiej osoby?

Narrator precyzyjnie przedstawia i porządkuje rzeczy, jakie pozostawiła po śmierci jego matka. Dokonuje próby rekonstrukcji jej obrazu, kobiety mocnej i silnej, która umiała sobie poradzić zarówno w PRL jak i w kapitalistycznej rzeczywistości i zawsze żyła wedle własnych zasad. Zawsze wyczulona na słowa, nie dawała sobą manipulować i nigdy nie poddawała się w codziennej walce o szacunek. Była trudna i była odważna.

Bez sentymentów, matka go nie znosiła, ale jest za to czułość, uśmiech i podjęta próba zrozumienia losu najbliższej osoby. Jest również miejsce na opowieść o tym, jak pomału odchodzi pierwsze powojenne pokolenie, któremu obiecywano piękne życie.
Właśnie tak gorszyła zacne panie. Warczała na nauczycielki. Pacyfikowała sprzedawców. Kazała milczeć antysemickim taksówkarzom. Nie reagowała na nasze: „Po co to robisz?”.

O nowej książce Marcina Wichy dość powiedzieć słowami autora okładki - Pawła Dębowskiego:

“Nie jestem bardzo empatyczny. Kiedyś byłem inny, ale to się zmieniło; nie żebym się tym chwalił albo szczególnie żałował, co zrobić, tak wyszło.
Ale kiedy czytałem najnowszą książkę Marcina Wichy – nie mogłem opanować wzruszenia. To zresztą nienajlepsze słowo, jak jednak opisać sytuację, w której znienacka doświadczasz uczuć, które nie w Tobie samym biorą swój początek? Tym razem nikt się nie uśmieje, ale nie wyobrażam sobie, że można by tej książki nie przeczytać. Bardzo się cieszę i jestem autorowi wdzięczny, że coś we mnie obudziła, nawet jeśli na krótko”.