Opowieści w spektrum. Dziewięć historii osób, które odkryły swój autyzm Książka

"Opowieści w spektrum. Dziewięć historii osób, które odkryły swój autyzm" jest naprawdę specyficzną książką. Autor podjął się wyjątkowego wyzwania- znaleźć mniej niż 10 osób które będą reprezentować grupę z tym zaburzeniem. Szukając wśród przedstawicieli na całym świecie, jak wybrać kilkoro konkretnych, "najbardziej wyjątkowych"? Danielowi oczywiście udało się to zrobić, dotarł do mężczyzn i kobiet o różnych zainteresowaniach, doświadczeniach, profesjach i problemach.Sięgając po ten tytuł zastanawiałam się, ku jakim wnioskom mnie skłoni. Czy osoby będą do siebie podobne? Czy ja będę mogła łatwo się z nimi utożsamić? W jakim stopniu zrozumiem jej bohaterów....Okazało się, że jedyną wspólną cechą ludzi opisanych w tym zbiorze jest neuroatypowość.Patrząc na to jak zawiły jest poruszany temat, byłam pozytywnie zaskoczona książką. Czytało mi się ją z łatwością. Jednocześnie ta zaleta, jest jej największą wadą. Autor obiecał mi poznać historie ludzi, prawdziwych,a nie wykreowanych z wyobraźni. Miałam dostać kawałek ich życia. Przez jego styl pisania, zupełnie nie umiałam ich traktować jako rzeczywistych, emocjonalnych osób, z całym życiem. Marzenia i lęki które tam opisane, zostały poruszone lapidarnie, szybko przeskakujemy z historii do historii.Autor opisał to, jakby podjął wyzwanie "streść czyjeś życie w max 30 stron". Ludzie mieli przeżycia, ale były one opisane tak bezpłciowo, beznamiętnie, że czułam jakbym czytała suche raporty. Sprawozdanie, a nie czyjąś historię. Trochę mnie to zawiodło, książka powstała podobno kilka lat, a mimo to nie znalazłam tam tej intymności, której się spodziewałam. Przecież każde życie jest niesamowicie ciekawe, trzeba tylko odpowiednio dobrać słowa. Osoby wybrane do książki tym bardziej były interesujące...Mimo wszystko część historii była inspirująca, a z każdą z osób mogłam się w pewnym stopniu utożsamiać, to była miła lektura.