Mamy rok 1942, na kartach powieści przenosimy się do wojennej Polski. Tam w samym centrum Warszawy Żydzi stłoczeni w getcie walczą o przetrwanie, a mieszkańcy stolicy starają się zrobić wszystko, aby tym ludziom pomóc.
Powieść toczy się dwutorowo - najpierw poznajemy Romana, który jest jakoby ilustracją każdego młodego mężczyzny mieszkającego w getcie warszawskim. Szlachetnego, ale przede wszystkim wiernego ideałom w które wierzy. Dalej ukazana zostaje nam postać Emilii, młodej wówczas dziewczyny, która po tragicznej stracie bliskich zostaje przygarnięta przez małżeństwo mieszkające w Warszawie, nie posiadające potomków. Mianownikiem dla tej dwójki młodych ludzi staje się pielęgniarka będąca łącznikiem getta z aryjską częścią Warszawy.

Opowieść o silnej miłości, o chęci do życia, o wierze w wyznawane ideały, o honorze ale też skrywająca ból niesiony przez bohaterów. Ból z którym przyszło im się niejednokrotnie zmierzyć i z którym musieli nauczyć się żyć. go pokonać, a nawet wykrzesać z niego coś dobrego. Sama autorka przyznaje, że głównym celem powstania takiej, a nie innej historii było wzbudzenie ciekawości w odbiorcy. Takiej ciekawości, która przerodzi się do poszukiwania większej wiedzy na temat wydarzeń zamieszczonych w książce.
Na koniec dodam jeszcze, że kolejny raz jestem zafascynowana ilością wiedzy zagranicznej autorki o wydarzeniach II wojny światowej mających miejsce na ziemiach Polski.
Polecam całym sercem... Książka dla której warto na chwilę zatrzymać się w naszym codziennym biegu...